Most nad strumykiem

Pies zaczął szczekać. Już spokojnie... Kogo tam widzisz? Przewodnik zaczął ciągnąć go do osób stojących przy murku. Kto tam jest futrzaku? - Powiedział starzec kucając obok psa, który nadal szczekał jak opętany. Coś cię przestraszyło? - spytał się spokojnie.

- Nie. – odpowiedziała krótko. W sumie nie znała powodu, dla którego zagadnęła nieznajomego, ale coś takiego nie zdarzało jej się zbyt często. Po prostu, poczuła impuls. Zwykle, gdy nawiązywała z kimś kontakt, robiła to w konkretnym celu; by okraść lub wyciągnąć potrzebne informacje. Tym razem było inaczej, nie miała w rozmowie żadnego interesu.
- Nie przyszedłeś tu, by pobyć w samotności – śmiem sądzić, że wręcz przeciwnie. Nie czekasz też na nikogo. Dlatego Cię zaczepiłam. – uśmiechnęła się promiennie, następnie rozłożyła przed sobą gazetę.
- A więc to prawda. – powiedziała, wzrokiem wertując pierwszą stronę – Prezydent nie żyje.
Nie wyglądała na smutną. Raczej na zaniepokojoną. Dziwne fale samobójstw. Oni chyba nie wierzą, że to zbieg okoliczności? Jej chwilowe zamyślenie przerwało szczekanie. Widząc psa prawie podskoczyła z radości. Uśmiechnęła się szerzej i podeszła do staruszka.
- Ohayo! - pisnęła w ten sam sposób, co wcześniej, ciesząc się bez powodu – To tylko ja i mój kolega. Nie chcieliśmy niepokoić. - jej źrenice poszerzyły się. Pies był przewodnikiem, a więc mężczyzna był niewidomy. W głowie Mion zaświeciła się lampka. Łatwa ofiara...
Zaraz jednak otrząsnęła się. Nie była do tego stopnia bezduszna, by okradać staruszków.
- Jak się wabi? - spytała, wyciągając rękę do zwierzaka. Nawet nie brała pod uwagę, że może ją ugryźć.

Zwierzak powąchał jej rękę i radośnie zaczął merdać ogonem. Ohayo - Odpowiedział Origa z uśmiechem na ustach. Piękny głosik... - pomyślał. Nigdy jakoś nie przywiązywałem wagi do imienia zwierzęcia... Raczej mówię do niego ,,piesku" a przy ludziach nazywam go moimi drugimi oczami. Starzec widocznie cieszył się, że może z kimś porozmawiać. Co was sprowadza do tego miejsca? Mnie szum strumyka i śpiew ptaków... Przypomina mi to, jak wyglądała niegdyś natura.

A więc wesoła ... (Noburo jakoś nie miał słowa by ją opisać. "Idiotka" jakoś nie pasowało, nie wiedział gdzie ją skatalogować. Ogranicza się więc na razie do używania słowa "nastolatka") i ślepy esteta... Musiał trafić jakiś genialny moment, zazwyczaj jak tu przychodził, to nikogo tu nie było.
No cóż. Tak czy inaczej dziewczyna podeszła do starca i zajęli się rozmową. Chociaż starzec ten mógł być na swój sposób interesujący. Miał w głowie "szufladkę" podpisaną "ślepcy" ale chodziło o ślepotę metaforyczną. A ile może dostrzegać ktoś, kto jest faktycznie pozbawiony wzroku?
Zazwyczaj nie interesowało go zawieranie nowych znajomości, ale pokusa sprawdzenia przeważyła. Podszedł do niego zaraz za dziewczyną. Tamten najwyraźniej się tego spodziewał, gdyż następne pytanie było skierowane w liczbie mnogiej. Postanowił więc odpowiedzieć:
- Osobiście przyszedłem tu by uporządkować myśli. - ładne zdanie ładniej by brzmiało w ustach kogoś kto stara się ładnie mówić. Ale jego wyprany z emocji głos sprawił, że to zdanie było niczym fajna koszulka, która straciła wszystkie barwy po pierwszym praniu.

Uporządkować myśli?... Coś się dręczy chłopcze ? - Spytał się z zaciekawieniem i skierował głowę ku niebu. Twój ton wskazuje na to, że coś cię martwi. A ja i ta dziewczyna zwyczajnie przeszkadzamy ci w myśleniu... Czyż nie? Zamyślił się. Co tego chłopaka może męczyć? Może ktoś z jego bliskich zginął w tym wypadku samochodowym, o którym słyszał w radiu? Trudno powiedzieć... Zaczął nasłuchiwać szumów dochodzących od strumyka... Ciekawe.

Zaczęła głaskać psa z entuzjazmem.
Uważny obserwator mógłby dostrzec, że jej dłoń lekko drżała. A gdyby ktoś przyjrzał się jej jeszcze dokładniej, mógłby zauważyć, iż złote oczy dziewczyny miały nieznacznie rozszerzone źrenice.
To nie kontakt ze zwierzęciem tak na nią działał, lecz działka prochów, którą zażyła jeszcze przed wyjściem z domu.
- Po prostu piesek? - zaśmiała się - Ja tu przychodzę 'tworzyć', choć nieszczególnie mi to dziś wychodzi.
Miała na myśli swoje dzieła w szkicowniku. A raczej jedno, które obsesyjnie próbowała narysować od wielu lat.

Tworzyć? A cóż robisz? Piszesz wiersze? A może malujesz portrety? - Powiedział ucieszony aż tak długą rozmową. Usiadł na murku i zaczął kręcić głową. Szmatka na jego oczach lekko opadła. Ukazało się oko ... wyblakłe i puste. Zawiązał ją z powrotem. Pogłaskał psa. On jest moimi oczami... zawdzięczam mu wiele. Starzec opuścił głowę. Jak ci na imię ? - rzekł spokojnie.

- Maluję portrety. - odparła beznamiętnie. Jej głos bardzo kontrastował z tonem sprzed paru minut. Wróciła do poprzedniej pozycji, czyli oparła się o murek.
- Nazywam się Mion.
Wciąż głaskała psa, jednak teraz spoglądała na oko starca, które zaraz zakrył. Nie przeraził ani nie obrzydził jej ten widok. Raczej zafascynował.
- Co się panu stało?

Ja jestem Origa. Portrety? Chciałbym je zobaczyć...
Starzec myślał że dziewczyna nie zauważy niczego, że wystarczająco szybko zakrył oczy... widocznie się mylił.
To? To jest pozostałość po wojsku. Nie zawsze byłem niewidomy. Dziękuję ci... nie każdy chce rozmawiać z takim niedołężnym starcem jak ja. - Powiedział z uśmiechem.

Powiew chłodnego wiatru rozwiał jej włosy, lecz tym razem nie zakładała ich za ucho, pozwalając, by swobodnie opadały na twarz.
- Nie ma czego żałować. Rysuję amatorsko, nigdy nie brałam lekcji i nie jestem jakąś wielką artystką. Zresztą żadnej z moich prac nie dokończyłam.
Poczuła się nieco skrępowana, gdy starzec jej podziękował, bo przecież nic wielkiego nie zrobiła. Tylko rozmawiała. Lubiła rozmawiać. Ludzie, ich historie i charaktery interesowały ją. A i często jednocześnie przerażały. Zastanawiała się, jak straszne musi być raz zobaczyć świat, jego barwy, a potem stracić to wszystko.
- Cóż, nie ma za co.

Mimo, że nie brał czynnego udziału w rozmowie, przysłuchiwał się. Myśli nie zając, nie uciekną, a słuchanie rozmów zawsze jest ciekawe. No dobra, nie zawsze. Właściwie nawet nie często. Tak naprawdę ciekawe są tylko wtedy, gdy dotyczą ciekawych rzeczy, a teraz nie dotyczyły. Ale informacje to informacje: należy je zbierać, gromadzić i wymieniać. Toteż mimo, że w naturalny sposób "wypadł" z rozmowy, słuchał i przyglądał się uważnie. Cóż, trudno walczyć z nawykami.

Cóż ... czas mnie goni. Przepraszam, ale muszę już iść.
Starzec ruszył spokojnie w stronę centrum Tokio... Jeszcze tu wrócę - Postanowił. Hm... Ciekawi ludzie... Ten chłopaczek wydawał się zmartwiony i zamyślony. A dziewczyna przysporzyła mi rozrywki poprzez kłapanie jadaczką.

z/t

- Do zobaczenia, Origa-san. - powiodła za mężczyzną wzrokiem, aż jego sylwetka znikła w oddali. Jako, że nieco się ściemniło i była pewna, iż do rysowania nie wróci, schowała szkicownik oraz ołówek do torby, którą zaraz zawiesiła na ramieniu. Przypomniała sobie o czymś jeszcze.
- Dziękuję. - powiedziała cicho, oddając chłopakowi gazetę. Zwróciła głowę ku niebu.
- Właściwie nie zapytałam, jak masz na imię.

Odebrał swoją gazetę, był zamyślony. Ciekawe ile ten dziadek wie teraz na jego temat.
*I ciekawe dlaczego mnie to obchodzi. Do diabła, to nie jest jakaś wielka gra, tak? Nie musisz ze wszystkimi wszystkiego rozgrywać. Co cię obchodzi ile tamten wywnioskował, skoro już go pewnie nie spotkasz? To co tu masz nie ma żadnych praw, by nazywać się wielką grą, jeszcze nic się nie wydarzyło. W każdym razie: nie jest to moja wielka gra, bo ja w niej jeszcze nie biorę udziału.*
Ale czy poprzednia była jego?
Jednak zielonowłosa skutecznie uświadomiła go, że to nie czas ani miejsce na te rozmyślania. No, miejsce może tak, czas się tylko nie zgadza.
- Fakt, nie spytałaś. Więc pozwól, że zanim ty to zrobisz, bo taki prawdopodobnie masz zamiar, uprzedzę cię. Jak się nazywasz?

- Mion. - odrzekła, w sumie zaskoczona, że towarzysza w ogóle zainteresowało jej imię. Odwróciła się do strumyka, wlepiając wzrok w wodę. Zaczynała odczuwać znużenie. Już nie było jej tak przyjemnie, jak zaledwie pół godziny temu. Fakt ten niezmiernie ją irytował.
- Teraz Twoja kolej. - kąciki jej ust drgnęły w lekkim uśmiechu.

*I skąd to zaskoczenie? Ah, przecież nie każdy zna zasady, fakt.*
- Istotnie, moja. Noburo.
Spojrzał w niebo, ciemniejące z minuty na minutę. Powoli zaczynały się pojawiać pierwsze gwiazdy. Było cicho. Jedyny dźwięk jaki było w tej chwili słychać, to szmer strumyka. Robiło się późno. Zdaje się, że niedługo będzie musiał wracać do domu...

Tak, wieczór przynosił odprężenie i ciszę. I ciemność. Do umysłu Mion znów wdarł się irracjonalny niepokój. Wrodzona ciekawość kazała jej jednak po raz kolejny zabrać głos:
- Staruszek zapytał Cię o coś, ale chyba nie usłyszałeś. - rzekła, zastanawiając się, czy jednak specjalnie go nie zignorował. Przekręciła główkę niczym dziecko i ponownie zamrugała okrągłymi ślepiami.
- Co Cię tak martwi?

- Słuch mam dobry. Słyszałem pytanie. Spytał, czy coś mnie martwi. Ponieważ i tak znał odpowiedź na to pytanie, stwierdziłem, że odpowiadanie mija się z celem.
Tu przerwał, by się zastanowić. Jaka powinna brzmieć odpowiedź teraz? Co go martwi?
Oczywiście Kira, różne rzeczy z nim związane. To, że Noburo może być potencjalną ofiarą jest jednak niewielkim problemem. To nie o to chodzi. Chodzi o notesy. Nie akceptuje ich istnienia i nie zamierza tego zrobić tak długo, jak żadnego z nich nie zobaczy.
Ale ponoć miał kiedyś taki notes, tak? Ale jeśli tak, to dlaczego nie pamiętał takiego faktu? Możliwe jest, aby zapomniał czegoś z nim związanego. Możliwe było nawet, aby zapomniał cały okres wielkiej gry, ludzie nie takie rzeczy zapominali. Ale zachować w pamięci prawie wszystkie fakty, pomijając tylko te, które mogły dotyczyć tego notesu? To było mało wiarygodne.
...Ale to znów nie czas się nad tym zastanawiać. Ma udzielić odpowiedzi, tak? Jak ona powinna brzmieć?
Bardzo prosto:
- Mam w głowie duży natłok myśli na temat pewnej sprawy osobistej i staram się je uporządkować tak, aby miały logiczny sens. Moje zmartwienie polega na tym, że tego logicznego sensu nie mogę odnaleźć, co sprawia, iż w moich myślach panuje prawie kompletny chaos.
Serio myśleliście, że tutaj istnieją proste rzeczy?

//telefon Noburo dzwoni//

Jego słowa wcale nie usatysfakcjonowały Aidou, wręcz przeciwnie, wprowadziły do jej małej główki mętlik. Znał odpowiedź?
- Dziwny jesteś. - w końcu odparła z uśmiechem - Za dużo myślisz.
Nie chciała drążyć tematu, o którym on najwyraźniej nie chciał mówić. Usłyszała, że dzwoni telefon. Cóż, najwyższa pora wracać do domu.
- Muszę już iść. Dobranoc, Noburo. - pomachała mu, po czym schowała dłonie do kieszeni i nieśpiesznie skierowała swe kroki w stronę dzielnicy Shinobu.

z/t

- Fakt, za dużo. Jednak wciąż za mało.
Wyciągnął dzwoniącą komórkę i spojrzał na wyświetlacz.
*Ishigami? A skąd on... aa, fakt. Przez ten cały czas numeru nie zmieniałem. On jak widać też nie. Chociaż, właściwie to on nie miał raczej okazji.*
Pożegnał się z Mion i odebrał.
- Moshi moshi?

- Noburo, a więc jednak nie zmieniałeś numeru. Przepraszam, że tak długo się nie odzywałem. Nawet nie wiesz, jaka to radość być wolnym. Dowiedzieliście się czegoś o sprawie Kiry? Zacznę się teraz bardziej przykładać.
Jego głos był wesoły. Nie było w nim śladu po Ishigamim który cztery lata temu najchętniej by wszystkich pozabijał jako Kira.

Cóż, po czterech latach w klatce to zapewne każdy głos byłby wesoły.
Czy mieli coś nowego w sprawie Kiry? To było dość ciekawe pytanie. Były morderstwa, masowe. Ale o tym to na pewno także Ishigami wiedział.
No i były notesy śmierci. Powinien o tym mówić?
*Właściwie dlaczego nie? Przecież albo już wie, albo powie mu to Tadashi, więc nie ma potrzeby się hamować, tak?*
- Nie, nie zmieniłem. I CZEGOŚ się dowiedzieliśmy, ale to nie jest rozmowa na telefon.

- Rozumiem. W takim razie, spotkamy się?
Jego głos nieco się uspokoił. Chyba właśnie zdał sobie sprawę, że jego pierwsze słowa zabrzmiały jakby małe dziecko zawołało "dostałem nowy rowerek!"

Głupio było nie spodziewać się tego pytania. Chciał sobie wszystko uporządkować, więc zapewne Ishigami będzie musiał trochę poczekać.
Chociaż z drugiej strony: tyle czasu już to czeka, że jeszcze trochę go nie zbawi, prawda?
- U ciebie, u mnie, czy gdzieś indziej? - trudno się dziwić, że Ishigami się uspokoił. Taki głos każdego ściągnie na ziemię.