Most nad strumykiem

Na twarzy dziewczyny pojawiło się wyraźne zmartwienie. Mimo że znała go dopiero od kilku minut martwiła się jak o każdą osobę która cierpi.
- Jesteś pewien? - Spojrzała mu prosto w oczy. - Może trzeba to obejrzeć. Raczej nie wyglądasz jak ktoś komu nic nie jest.
Miała nadzieję że chłopak powie jej o co chodzi i będzie mogła w jakichś sposób mu pomóc.

Już było widać po niej, że martwi się o niego. Chciał skłamać, ale tym spojrzeniem w oczy wydusiła z niego prawdę.
-Prawda jest taka, że... . Dokładnie sam nie wiem jak to powiedzieć wiec powiem prosto z mostu. W miejscu gdzie się przed chwilą uderzyłem mam ranę, z której leci krew lub leciała.
Wyciągnął rękę zza pleców i pokazał jej ranę.

Złapała rękę aby dokładniej przyjrzeć się ranie. Nie wyglądało to zbyt dobrze. Z rany na nowo zaczęła lecieć krew tyle że teraz leciała z niej także ropa. Jej mina nie była za ciekawa, nie mogła za bardzo na to patrzeć. Zastanawiała się co mogło zrobić taką ranę i dlaczego w ogóle ją zrobiło.
- Co ci się stało, tylko mi nie mów że cie kot podrapał?!

Z rany wciąż leciała krew tylko teraz z ropą. Nie wyglądało to zbyt dobrze, ale co można na to poradzić.
-No cóż jakoś zostałem ranny podczas walki. Dostałem w tą rękę z noża i wbił się on dość głęboko.
Powiedział samą prawdę. Nie miał co kłamać.

Nie mogła już dłużej na to patrzeć więc odwróciła wzrok od rany.
- Nie powinieneś iść z tym do lekarza? Może ci się wdać zakażenie albo coś .

No cóż teraz już był pewny, ze Mitsuki martwi się o niego.
-Nie nie muszę-Uśmiechnął się i mówił dalej.
-To tylko zwykłe zadrapanie i nic więcej. W domu zrobię sobie tą ranę wodą utlenioną i zabandażuje. Tak w ogóle nie cierpię lekarzy.
Miał nadzieje, że nie zacznie go zmuszać aby szedł do lekarza.

- Ale w każdym razie lekarze powinni to obejrzeć - naciskała mimo że widziała niechęć chłopaka. Była gotowa zaciągnąć go do lekarza nawet siłą. Nie miała zamiaru patrzeć jak rana się paprze.
- Sam sobie raczej zastrzyku przeciwtężcowego nie zrobisz

Postawiła bardzo mocne argumenty, ale on musi postawić na swoim.
-Nie idę do lekarza. Nikt mnie do tego nie zmusi
Odwrócił się w drugą stronę. Tak nie miał zamiaru iść do lekarza i żadna siła go do tego nie zmusi.
-Przeciw czemu?
Tak nie zrozumiał tego słowa przeciwtężcowemu.

- Ok. Jak chcesz stracić rękę to spoko ale ja ci opatrunków zmieniać nie będę. - Wzruszyła ramionami. Pokazując swoje niezainteresowanie całą sprawą miała nadzieję że wpłynie jakoś na decyzję chłopaka. Stała z obojętną miną oczekując jakiejś zadowalającej reakcji.

Już było widać, ze się fochła na niego więc w końcu zdecydował się zgodzić z nią.
-Dobra pójdę do lekarza, ale pod jednym warunkiem.
Tak warunek musi być.

- Uhhhhh - przewróciła oczami - Jakim warunkiem? Tylko nic głupiego bo się nie zgodzę.

-Warunek nie jest taki głupi. Po prostu chodź ze mną do lekarza, bo sam się...eee..
Tak i tutaj nie potrafi powiedzieć tego. No, ale musi powiedzieć jej to aby się zgodziła.
-Sam się trochę boję iść do lekarza i tam zostać.
Chciał dać jeszcze jeden warunek, ale coś go powstrzymało przed tym.

- Dobra - zgodziła się tylko dlatego że martwiła się o życie każdej rannej osoby jaką spotkała - i będę musiała tam zostać? Na jak długo?

Nie zastanawiał się nad tym, ale już i tak znał już odpowiedź.
-No długo nie. Przecież nie mam zamiaru tam nocować. Lekarz Zobaczy co i jak z tą raną i ja opatrzy. Potem wyjdziemy i pójdzie się jeszcze gdzieś.

- Dobrze - nie chciało się jej już dłużej negocjować warunków pójścia do lekarza. Kłótnie o coś takiego były strasznie dziecinne.

-Dobra skoro warunki są ustalone to pójdziemy jutro.
Tak już chciał się wymigać od pójścia do lekarza.

- Chyba sobie żartujesz?! - złapała go za ramie i zaczęła iść w stronę szpitala - Idziesz tam teraz!

-Ała ała ała dobra już idę tylko mnie tak nie ciągnij.
No cóż ruszył wraz z Matsumi do lekarza

z/t

Przyszedł na most, tu zawsze było spokojnie. Usiadł na murku i patrzył w wodę. Zabił Erato przez głupi wpis w notesie, ma ten notes użył go. To nie robiło na nim dużego wrażenia, nawet trochę nie wystraszył się Boga Śmierci. Westchnął patrząc przed siebie, zastanawiał się co dalej.

Shikaku

Usiadł na murku przy Tadashim. Był - oczywiście - zadowolony.
- A, właśnie. Jak będziesz chciał się zabić, to daj znać, co? Wolałbym osobiście wreszcie jakiegoś posiadacza wpisać do notesu, a nie... poprzednia trójca zabiła się ot tak się wpisując. A więc co zamierzasz zrobić, Yamada Tadashi-kun?

Spojrzał na Shikaku jakby lekko rozbawiony jego słowami
-Nie mam zamiaru się zabić, a przynajmniej nie teraz. Najpierw się trochę pobawię i łaskawie nie wymawiaj mojego nazwiska.
Milczał chwilę zastanawiając się dlaczego ten shinigami nie chce mu nic powiedzieć. Co zamierza zrobić? To dobre pytanie, Tadashi sam nie wiedział.
-Pewnie nadal będę bawił się w łapanie Kiry, a jak widać właśnie ja nim teraz jestem. Co za ironia będę "polował" na samego siebie
Mówiąc ostatnie zdanie zaśmiał się i spojrzał w niebo.
-Może jednak powiesz mi coś o notesie? Nie wiem o nim prawie nic, a chciałbym wiedzieć więcej.

Szedł powoli z ulgą na mostek na, którym poznał Mitsuki. No co zrobić było trzeba gdzieś iść, a to było jedyne spokojne miejsce. Szedł powoli aż tu nagle zauważył swojego brata. Zatrzymał się przed mostkiem.
-Może pójdziemy gdzie indziej, bo jest tam mój brat. Chyba, że ci to nie przeszkadza to możemy zostać.
Czekał na odpowiedź dziewczyny.

Stanęła obok niego przyglądając się postaci stojącej na mostku. Zastanawiała się gdzie jeszcze można by iść.
- Może lepiej mu nie przeszkadzać. Niekoniecznie może mu odpowiadać nasza obecność tutaj.
Spojrzała na Naokiego oczekując jakiejś innej propozycji.

Jeśli chce ona mu nie przeszkadzać no to się zgodzi z nią aby iść gdzieś indziej.
-Jak chcesz możemy iść do mnie oglądnąć jakiś film. Oczywiście to propozycja, bo nie musimy iść do mnie. Możemy iść gdzieś indziej, ale ja nie mam pomysłów.
Teraz to tylko czekał za jej odpowiedzią i nic więcej. Był także ciekawy co tam robi Tadashi sam na tym moście.

Mitsuki nie była zbyt przekonana co do pójścia do niego do domu. Nie należała do osób ufnych i zanim podjęła jakąkolwiek decyzję musiała to dokładnie przemyśleć. W pewnym sensie ufała chłopakowi, ale z drugiej strony nie znała go na tyle dobrze żeby ufać mu w 100% i być w 100% pewna jego intencji. Dbała o swoje życie i nie chciała wplątywać się w jakieś tarapaty. Jednak chłopak wydawał się nie mieć złych intencji ale pozory mogą mylić.
- Nie znam zbyt dobrze tej okolicy - zasmuciła się trochę że nie może zaproponować nic innego - Film może być. - podniosła głowe i uśmiechnęła się od ucha do ucha