Most nad strumykiem

Po 15 minutach na miejscu zbrodni zjawiła się ekipa. Po ogólnych oględzinach stwierdzono co było przyczyną zgonu. Następnie ciało przewieziono do siedziby policji zaś dziewczyna została poinformowana że musi stawić się u przełożonego.

Occ:
Akane ma zgłosić się do komendanta

Skoro już mniej więcej wiedziała, co z tym fantem zrobić (w końcu nie codziennie spotyka się na drodze denata), wróciła z obrzeży miasta

z/t

Ominęła felerny park szerokim łukiem bo nie chciała znowu wylądować w lodowatej wodzie. Wtedy by na pewno skończyła w szpitalu, bo kto normalny o gorączce 39,5 stopni wychodzi na dwór i do tego gdy jest na prawdę zimno? Erato! Któż by inny ?
Jakimś cudem znalazła się na obrzeżach Tokio niedaleko strumyka. Szła wzdłuż niego przypatrując się przepływającej wodzie i liści w niej. Jesień , jesień... złota jesień. Ostatnia nie była zbytnio udana. Musi to sobie jakoś wynagrodzić czymś, co sprawi jej radość, która zostanie w umyśle dziewczyny na bardzo długo. Tylko co...?
Stanęła na moście nad strumykiem i oparta o poręcz spoglądała na wodę.

Zamierzała się już stąd zbierać i iść do domu gdy poczuła mocne szturchnięcie , bardziej przypadkowe niż zamierzane. Odwróciła się i spojrzała na jakiegoś faceta po czterdziestce. Chyba bezdomnego , z długą brodą, na procencie i z gazetą w ręku.
- Uważaj pan jak chodzisz! - zawołała Erato. Facet miał jakby zaniepokojoną (to mało powiedziane) twarz.
- Uciekaj panienko! Tu, Tu! - wskazywał palcem na artykuł w gazecie. - Kira! Zabije nas panienko! - wcisnął w ręce Erato gazetę i uciekł zataczając się.
- Co ten alkohol robi z ludźmi... - mruknęła pod nosem i spojrzała na artykuł. - Ki-ra... pewnie majaczył. Ledwo się na nogach trzymał. Phi. - przeczytała artykuł zamieszczony na pierwszej stronie. Faktycznie była mowa o Kirze. "Dzisiaj, dokładnie o godzinie 20:00 na zawał serca zmarły 753 osoby z całego świata. Zdecydowana większość to przestępcy przebywający już w więzieniach. Szacuje się na blisko setkę przestępców pozostających na wolności oraz ponad pięćdziesiąt osób cywilnych".
Skrzywiła się i wyrzuciła gazetę.
-Co za bujda! Na odległość nie da się zabijać! - pomyślała i poszła w stronę swojego domu.

Dochodząc w miejsce od którego zaczął, postanowił trochę wypocząć.
stanął obok strumyka gdzie było głębiej, rozebrał się do majtek i zanurzył się w wodzie.
- Ciepła woda, hm.
Gdy usiadł woda sięgała mu do torsu, oparł się o brzeg gdzie miał wszystkie rzeczy.
Oczywiście zawszę przy sobie ma jakąś broń, więc pod wodą obok siebie położył sztylet.
- heh jak fajnie.

Po dość długim moczeniu się w wodzie chłopak wyszedł ubrał się i poszedł w swoją drogę .

z/t

Przyszedł właśnie w to miejsce by chwilę odpocząć od przebywania w centrum. Jak zwykle kiedy tu był patrzył przed siebie, myślał o całej sprawie Kiry. Szczególnie teraz kiedy otrzymał telefon od szefa, że prezydent nie żyje, zmartwiło go to, że jakiś debil zabija każdego. Uderzył rękoma o murek był zły bo sam nic nie zdziała, a reszta łazi po całym mieście i nie da się ich zebrać choćby na pięć minut w jednym miejscu. Tadashi usiadł na murku i dalej rozmyślał.

Szła przed siebie, rozglądając się wokół i podziwiając piękno przyrody z uśmiechem. Była to swoista odmiana od deszczowych krajobrazów Anglii. Idąc w kierunku mostu zauważyła na nim jakąś postać. Uderzyła ona rękami o murek, następnie na nim siadając. Zbliżyła się do mostku, stając obok postaci.
- Witaj - powiedziała pierwsze, co jej przyszło do głowy, uśmiechając się.

Siedział zamyślony, zastanawiał się nad tym co się dzieje. Nikt nie pracuje tak jak cztery lata temu. W pewnej chwili z zamyślenia wyrwało go powitanie dziewczyny, odwrócił głowę w jej stronę i lekko się uśmiechnął
-Ohayo

- Piękne miejsce - rozejrzała się wokół. Uśmiech nadal widoczny był na jej twarzy - Aż dziwne, że nie ma tu teraz zbyt wielu osób.
Próbowała podtrzymać rozmowę, jako że nieznajomy nie wydawał się zbyt rozmowny, przynajmniej na razie.

Zdziwił się że dziewczyna od tak z nim gada, ale nie przeszkadzało mu to chociaż gdyby Noburo tu się zjawił nie oszczędził by komentarza, że ten znalazł sobie kolejną "dziewczynę". Słysząc słowa dziewczyny przytaknął.
-Owszem, to piękne miejsce. Szczerze mówiąc lubię gdy nie ma tu zbyt wielu osób.

- Być może - przytaknęła. - Tak w ogóle wybacz, nie przedstawiłam się. Jestem Lilyanne Mori - ukłoniła się lekko, prawie niezauważalnie. Usiadła na murku bokiem, patrząc na chłopaka.

Kiedy dziewczyna się mu przedstawiła uśmiechnął się i zszedł z murku gdyż zrobiło się zimniej, a na niebie pojawiły się ciemne chmury.
-Jestem Tadashi. Chodźmy gdzieś zaraz będzie padać.
Powiedział to i skierował swoje kroki w stronę centrum.

z/t->?

Zeskoczyła lekko z murku, a obcasy lekko uderzyły o kamienny most. Dogoniła chłopaka, idąc razem z nim w kierunku centrum.

z/t

Znowu tu przyszła. To miejsce daje Erato jakieś ukojenie , spokój i wyciszenie. Przyszła tu ,żeby porozmyślać w samotności nad tym co się ostatnio dzieje.
Spotkanie z Christianem w kinie było całkiem przyjemne, ale on przez cały seans wydawał się zamyślony i niespokojny , więc Erato musiała zainterweniować popcornem. Jednak , najwyraźniej miał jakiś prywatny problem. Nie będzie w to się plątać.
Westchnęła ciężko i oparła o poręcz mostku. Po chwili wpatrywania się w wodę , usiadła na poręczy i ukradkiem patrzała na wszystkich przechodzących obok niej ludzi.
- Oni też zginą kiedyś. - myślała. Bo w sumie to racja. Nie wiedzą kiedy i gdzie , ale zginą... Spojrzała w dal i dostrzegła...
- O nie... - tą grupkę jej prześladowców... co teraz zrobią ? Znowu będą ją dręczyć?

Poszedł w inną część parku, żeby po pierwsze otrząsnąć się, po drugie dopić kawę, po trzecie spokojnie pogadać z Shikaku, a po czwarte sprawdzić czy spotka Erato.
No i był w pewnym miejscu, z którego dostrzegł nie tylko koleżankę, ale i kolesi. Niedobrze, czuł powinność stanąć jak najszybciej u boku znajomej. Tak też zrobił, widząc, że i Erato dostrzegła chuliganów powiedział chwytając ją za dłoń:
-Chodźmy stąd. Głupszym się ustępuje.
Powiedział dość poważnym tonem i bez zwłoki pociągnął lekko koleżankę za sobą, aż uznał, że są poza ich zasięgiem. Dopiero teraz pozwolił sobie na uśmiech.
-Często chodzisz po parku? Co Cię spotykam, to albo w parku albo w kawiarni... aaa!
Spojrzał na róg koszulki, który był poplamiony kawą. No tak, nie dopił wszystkiego i w pośpiechu z odejściem na stronę od łobuzów musiał wylać na siebie resztki.
-Ale ze mnie gapa...
Mruknął pod nosem z uśmiechem, a potem spojrzał na Erato.
-Jak tam samopoczucie? Bo wyglądasz przep... w porządku.

Erato już zbierała się by podejść do grupki kolesi gdy nagle poczuła jak ktoś łapie ją za dłoń i ciągnie za sobą. W sumie nie wyglądali na takich ,co mieli zamiar pobić, albo dokuczyć komuś. Może dotarła do nich wieść o tych samobójstwach i tym Kirze. E no! Przecież to tylko jakiś dziadek i w dodatku pijany mówił o tym całym Kirze.
W biegu zorientowała się ,że to Christian był tym "porywaczem". Zeszli gdzieś na bok i po kolesiach nie było śladu.
Lekko zdziwiona spojrzała na chłopaka, a potem na jego poplamioną bluzkę. Została nagle wyrwana z zamyśleń, więc była trochę nieprzytomna.
- Chodzę, bo nie mam gdzie się podziać. - Powiedziała wesoło. Spojrzała za siebie. - Chyba mycie bluzki w strumyku nie byłoby najlepszym pomysłem , dlateggoo... - spojrzała cwaniacko na Christiana. - ... w końcu pójdę do Ciebie!- Pokazała ząbki i przechyliła głowę na bok.
- Samopoczucie? Świetnie! Nigdy nie czułam się tak lekko jak dziś! Nie uwierzysz , ale Isike , ten morderca mojej rodziny nie żyje! - Zaczęła podskakiwać ze szczęścia. Tak się cieszyła!

Cieszył się, że koleżanka ma się lepiej, w dodatku wie, że może ją tu często odnaleźć, gdyby nie było jej w domu.
Co takiego? Erato... chciała iść do niego?
-D-do mnie? Akurat jak mam bajzel? Hah, umiesz wyczuć chwilę, ale oczywiście zapraszam do siebie.
Uśmiechnął się i przytaknął, ale kiedy usłyszał o Isike, tym złym, którego zabił za pomocą Death Note, zdziwił się jej entuzjazmem. A jednak zszedł z niego pewien ciężar, zwany potocznie kamieniem z serca.
-Naprawdę? Właśnie kojarzyłem to imię i nazwisko z tym rzezimieszkiem, kiedy oglądałem wiadomości. Isike... K... Kaput.
Podzielił jej radość pod postacią małego uśmiechu. Gdyby wiedziała, to nie skakałaby tak ze szczęścia u jego boku. A narzędzie zbrodni ma ze sobą.
-Podobno zginął w niecodzienny sposób. To trochę dziwne, że załamał się psychicznie, kiedy przez tyle czasu sobie z tym radził... Ale nie mówmy o tym, pokażę Ci moje mieszkanie, w końcu!
Zaśmiał się szczerze. Wziął delikatnie przyjaciółkę za rękę i prowadził do swojego lokum. Miał nadzieję, że nie było to mieszkanie w tragicznym stanie.

zt>Dom Fox'a Jr

Shikaku

- Oho, kolejna, która się cieszy na myśl o strasznych śmierciach. Nie ma co, masz ciekawe towarzystwo. A ja swego czasu myślałem, że ludzie mają sumienie. Może faktycznie zanika w miarę ewolucji...
Poleciał za Foxem.

Przyszła na most. Tak ot - lubiła to miejsce. Szczególnie późnym południem, gdy słońce powoli zachodziło, a niebo przybierało piękny kolor; taki fioletowy przechodzący w niebieski.
Wskoczyła na murek, spuszczając nogi po stronie strumyka. Gdyby w tej pozycji ktoś popchnął ją z tyłu, z pewnością wylądowałaby w wodzie, lecz najwyraźniej nic sobie z tego nie robiła. Wyciągnęła z zawieszonej na ramieniu torby szkicownik i ołówek, a następnie założyła kosmyk zielonych włosów za ucho i zaczęła coś bazgrać na kartce.

Przyszedł na mostek wciąż przeglądając gazetę, zerkając tylko od czasu do czasu przed siebie, żeby się z nikim nie zderzyć. Zawsze lubił to miejsce. Tadashi nie zamierzał zwoływać zebrania ani niczego takiego. A Noburo nie był w stanie działać samemu, prawda? Przecież nawet przyjmując koncept tych notesów śmierci, nie przybliża ich to ani o krok, czyż nie?
Zaczął zastanawiać się jakim to niby sposobem odkrył wcześniej cokolwiek. Żeby to przeanalizować musiał się skupić. A najlepiej mu to szło w tych niektórych miejscach, z którymi czuł się w jakiś sposób związany. Cóż, nie był wprawdzie pewien dlaczego ten most był szczególny, ale niewątpliwie lubił to miejsce. Szum płynącej wody zawsze na niego dobrze działał. O ile oczywiście nie mówimy o wodzie z kranu.
Co ciekawe, jego ulubione miejsce na tym moście, przy murku, było zajęte. Pardon: jedno z dwóch ulubionych, jest jeszcze murek po drugiej stronie. Siedziała tam zielonowłosa dziewczyna.
*Hmm, zawsze w okolicy kręciło się tyle osób z nietypowym kolorem włosów i dopiero teraz zacząłem zwracać uwagę?*
Tak czy inaczej, stanął przy murku, na przeciwko dziewczyny. Opierając się o mur spoglądał w wodę, wsłuchiwał się w jej szmer. Zastanawiał się.

Kątem oka dostrzegła zbliżającą się postać. Rysowanie zaczynało być nudne, zwłaszcza, że nie miała akurat weny. Była za to w nastroju na zaczepianie obcych. Włożyła ołówek za ucho i bez cienia skrępowania przerzuciła nogi na drugą stronę murku, zwracając się do przybysza. Zamrugała kilkakrotnie wielkimi ślepiami, po czym rzekła, czy raczej pisnęła radośnie:
- Ohayo! - przez myśl jej nie przeszło, że może przeszkadzać.

Szedł pewnym krokiem wzdłuż strumyka. Zatrzymał się i zaczął wsłuchiwać się w szum. Słyszę tutaj... naturę. Bez zastanowienia siadł na trawie i słuchał dźwięków dochodzących z okolicy. Piękne, prawda piesku? - powiedział głaszcząc zwierzaka. Od dzisiaj będzie tu przychodził dość często. W końcu nie wszędzie ptaki tak pięknie śpiewają.

Właśnie miał rozważać w jaki sposób dowiedział się wszystkiego co wiedział teraz o Kirze, ale nie dane było mu się w tej chwili na tym skupić, gdyż zielonowłosa dziewczyna radośnie pisnęła powitanie. Nie wypadało mimo wszystko tego ignorować. Toteż odwrócił się w jej stronę ze swoim zwykłym, zimnym wyrazem twarzy i powiedział:
- Ohayo. - przywitał się swoim beznamiętnym tonem. Na twarzy miał swoją zwyczajową "maskę". Twarz pokerzysty nie ukazująca żadnych emocji.

Zgasiła ją nieco ta chłodna odpowiedź. Nie była przyzwyczajona do takiego traktowania; zwykle każdy samiec ślinił się na jej widok, a ten nie zaszczycił zielonowłosej nawet spojrzeniem. Mimo to, niezrażona, zeskoczyła ze swego siedziska i powoli przeszła na stronę chłopaka, gdzie oparła się o kamień obok. W ręce wciąż trzymała szkicownik.
- Myślałam, że tylko ja przychodzę w to miejsce ogarnąć myśli. Najwyraźniej byłam w błędzie. – mruknęła, patrząc na rozpościerający się przed nimi, niewątpliwie malowniczy krajobraz. Po chwili jednak badawcze tęczówki skierowała z powrotem na chłopaka. Zmarszczyła lekko brwi.
- Mogę? - zapytała, wskazując gazetę, którą miał przy sobie. Telewizor w mieszkaniu Mion już dawno odmówił posłuszeństwa, a na internet nie było stać, toteż nie miała styczności z najnowszymi wiadomościami - nie żeby jakoś szczególnie ją to interesowało, ale słyszała ostatnio ciekawe pogłoski.

Zwykle zapewne każdy się ślinił. Noburo jednak był aseksualny, toteż mimo faktu, że widział jaka Mion jest ładna, nie czuł najmniejszej ochoty do "ślinienia się".
- Faktycznie byłaś w błędzie. Przychodzę tu dość regularnie od blisko czterech lat. - skomentował sucho jej wypowiedź, po czym bez słowa wręczył jej gazetę. Stał chwilę w milczeniu, wpatrując się przed siebie, ale nie przyglądając się żadnemu konkretnemu punktowi. W końcu zadał jeszcze pytanie:
- Często zagadujesz przypadkowo napotkanych ludzi? - teraz ton się zmienił. Fakt, wciąż był poważny, chłodny, ale nie w takim stopniu jak powitanie. Teraz zabrzmiała tam ciekawość. Chociaż istniała możliwość, że ten "odcień" ciekawości był tu tylko ze względu na intonację potrzebną do zadania pytania.
Musiał je w końcu komuś zadać. Nigdy nie rozumiał motywów, które prowadzą do tego, że ludzie rozpoczynają konwersację z innymi, nieznanymi sobie ludźmi. Matsumoto swego czasu zagadywała wszystkich na ulicy. Ostatnio ot tak dosiadł się do niego Zmara. I tak dalej można wymieniać. Interesowało go proste "dlaczego?".