Most nad strumykiem

No cóż on nie jest żadnym mordercą więc nie ma co się bać go, a tym bardziej nie jest żadnym zboczeńcem. Musiał kraść aby przetrwać.
-Okej to chodź za mną. Wybierzemy jakiś film i go oglądniemy.
Ruszył w stronę swojego domu. W końcu nie było zbyt daleko więc szybko można tam dojść.

z/t

Ruszyła zaraz za nim trzymała się blisko żeby się przypadkiem nie zgubić do czego niestety była zdolna. Rozglądała się uważnie oglądając wszystko co było dookoła niej. Uwielbiała obserwować

Ah.. Jak dobrze było w końcu przebywać w miejscu, gdzie nie było tak wielu osób. Saya, jak to już miała w zwyczaju, wędrowała między kolejnymi uliczkami dokładnie obserwując otoczenie. Na uszach miała słuchawki, podłączone do telefonu. Akurat słuchała sobie muzyki.
Zauważyła z daleka jakiegoś mężczyznę na kamiennym mostku, który coś mówił. Sam do siebie? Dziewczyna tak podejrzewała. Ale może miał zestaw słuchawkowy i akurat prowadził ważną konwersację? Cóż.. To właściwie było nieważne. Sayę jednak rozbawiła dziwna synchronizacja muzyki i ruchu warg nieznajomego. Uśmiechnęła się pod nosem i podeszła bliżej.
- Ohayou. - Powiedziała, wyciągając słuchawki z uszu. Tak jakoś ją wzięło na poznawanie nowych osób.

Shikaku

- Yamada Tadashi-kun. Mówiłem już:chwilowo nie mam zamiaru, aby informować cię o czymkolwiek w kwestii notesu. - uśmiechnął się szeroko i wyciągnął swoje notatki - Etto, a więc Yamada Tadashi-kun. - mówił do siebie, zapisując - Policjant. Poluje na Kirę. Uważa się za Kirę. Inteligencja: do sprawdzenia, ale wątpię, aby było dalej jak "przeciętna". Ludzie z niższych sfer nie posiadają wykształcenia, ani odpowiednich toków myślenia.
W tej chwili unosił się ponad Tadashim zamyślony, najwyraźniej nad tym co jeszcze napisać.

Czekał na odpowiedź Shikaku ale zamiast tego usłyszał głos jakiejś dziewczyny, wystraszył się i spadł z murku, na szczęście nie do wody. Tego jeszcze nie było wystraszył się dziewczyny, a Boga Śmierci nie, kiedy już się "ogarną" po tym małym szoku wstał.
-Konban wa
Odpowiedział dziewczynie na powitanie i wysłuchał odpowiedzi Shikaku
*A ten dalej swoje*

Dziewczyna dość szybko zauważyła pewną zabawną reakcję mężczyzny. Zasłoniła usta dłonią powstrzymując się od śmiechu.
- Gomene. - Powiedziała swym uroczym głosikiem. - Nie chciałam Cię.. Znaczy pana. - Dodała po chwili przyglądając się nieznajomemu. - Przeszkadzam? - Zapytała wciąż nie odrywając od niego wzroku.
Po chwili  splotła swoje dłonie za plecami. Na jej twarzy wciąż gościł drobny uśmieszek. I nie wyglądało na to, by miał szybko zniknąć.

Przyglądał się dziewczynie lekko rozbawiony całą sytuacją, tym że wystraszył się zwykłej dziewczyny, a jeszcze bardziej bawiło go to że on przepraszała go za nic. Po pytaniu czy "przeszkadza" postanowił się odezwać.
-Nie, nie przeszkadzasz. Tylko nie strasz mnie na przyszłość
Tadashi znów się zaśmiał, czy śmiał się ze swoich słów czy z wcześniejszego zdarzenia sam nie wiedział.

Szukał Tadashiego prawie wszędzie. Postanowił przyjść na mostek i zobaczyć czy jest on tam. Miał dzisiaj szczęście bo Tadashi był tam, ale rozmawiał z jakąś dziewczyną. Miał to jednak gdzieś i podbiegł do niego.
-Tadashi musisz mi pomóc.

Stał tak dłuższy czas zastanawiając się nad tematem do rozmowy, kiedy już postanowił coś powiedzieć zjawił się Naoki. Tadashi wywrócił oczami słysząc, że ma mu w czymś pomóc.
-Naoki o co chodzi?
Kątem oka spojrzał na Shikaku co dla Naokiego i dziewczyny wyglądało raczej jakby patrzył na płynący strumyk, po chwili znów spojrzał na Naokiego.

-Musisz...mi...pomóc
Nie mógł złapać oddechu przez to wszystko co się wydarzyło. Musiał się spieszyć, bo każda sekunda była teraz najważniejsza. Postanowił unormować swój oddech i tak zrobił.
-A więc tak oglądałem film z przyjaciółką, aż tu nagle ktoś się włamał i nas zaatakować. Ja uderzyłem głową o półkę i zemdlałem, a Mitsuki porwali. Znalazłem ich kryjówkę i teraz szukałęm ciebie abyś mi pomógł.
Mówił to tak szybko, że Tadashi mógł go czasem nie zrozumieć.

Shikaku

Wisiał sobie w powietrzu za Tadashim. Przypatrywał się Naokiemu. Coś było w nim takiego znajomego...
Wyciągnął swoje notatki i przejrzał. Nie znalazł tego czego szukał. Zaraz, skąd on mógł go znać...
Przypatrywał się uważnie Naokiemu, po czym spojrzał na Tadashiego.
- Co to za typek? - spytał wesoło. Znał odpowiedź. A w każdym razie się jej domyślał.

Nie ma co - Saya miała szczęście. Gdziekolwiek by się nie znalazła, wszędzie gromadziły się coraz większe tłumy.
Zamiast odpowiedzieć nowo poznanemu (czy może jeszcze niepoznanemu) mężczyźnie, zerknęła na nowo przybyłego. Nie chciała im przeszkadzać, ani tym bardziej podsłuchiwać. Jednak to było dość trudne. Przynajmniej.. Mogła poznać ich imiona.
Odsunęła się na chwilę od nich spoglądając gdzieś w wodę. Poczeka, aż mężczyźni skończą rozmowę.

Tadashi wysłuchał Naokiego, jednak nie miał zamiaru mu pomagać. To co podlega pod obowiązki policji go nie interesuje gdyż jest zawieszony.
-Nie pomogę ci. Przez dwa tygodnie nie interesuje mnie nic co jest związane z pracą policji.
Słysząc słowa Shikaku udał że dostał sms'a i napisał odpowiedź na "pytanie" Boga Śmierci

Cytat :

"To mój brat, ale mam gdzieś czego chce."

Schował telefon i spojrzał na dziewczynę. Nawet nie miał czasu z nią porozmawiać przez Naokiego, który się wpieprzył. Podszedł do Sayi.
-Wybacz, już możemy rozmawiać, słyszałaś już moje imię. Zdradzisz mi swoje?

Occ:
Naoki wypad bo ci nie pomogę

Cóż.. Dość szybko minął czas oczekiwania. Saya zerknęła na Tadashiego, a z jej twarzy wciąż nie schodził uśmiech.
- Saya. - Odpowiedziała krótko, bez zbędnych ceregieli. Schyliła lekko łepek, jakby na znak szacunku w stosunku do osoby od niej starszej.
- Wy się długo znacie? - Zapytała z czystej ciekawości zerkając jeszcze na niejakiego Naokiego. Po chwili jednak ponownie przerzuciła swój wzrok na Tadashiego.

Mężczyzna uśmiechnął się do dziewczyny
-Saya, ładne imię
Czy długo zna Naokiego? To dobre pytanie, niby on jest jego "bratem" jednak Tadashi mało o nim wie. Westchnął i oparł się o mur.
-Czy długo? To mój brat, ale nie chcę gadać o nim.

Spojrzał na niego ze zdziwieniem. Zdziwiło go to, że jest zawieszony i zastanawiał się przez chwilę dlaczego, ale po chwili przypomniał sobie dlaczego tutaj przyszedł. Był także wkurzony na niego za to co powiedział. Nie chciał mu pomóc więc sam sobie jakoś poradzi i uratuje Mitsuki.
-No to nie sam sobie jakoś poradzę.
Dalej już nikogo nie słuchał, bo pędził aby uratować przyjaciółkę

z/t

Occ
Osz ty

Shikaku

Shikaku robił pilne notatki. Niewiele miał okazji przypatrywać się stosunkom brat-brat, toteż chciał nadrobić te braki. Oczywiście nie wyciągnie pewnie z nich wszystkiego, ale zapewne zauważy jakiś schemat. Pewnie jeden z wielu...

- Dziękuję. - Odpowiedziała grzecznie na jego stwierdzenie. Sama lubiła swoje imię, jednak nigdy nie myślała o nim jako "ładnym". Szczególnie znając jego znaczenie..
Z jej twarzy wciąż nie schodził uśmiech, a na kolejne słowa Tadashiego tylko kiwnęła głową w geście zrozumienia. Nie lubiła ciągnąć rozmowy, jeśli temat nie odpowiadał obu stronom.
Po chwili dziewczyna zgarnęła niesforne blond kosmyki z twarzy. Powinna chyba zacząć dokładniej je związywać. Bo jak tak dalej pójdzie, to nieuniknione, że niedługo będzie latać z jęzorem na wierzchu wyciągając pojedyncze włosy z buzi.
Zerknęła jeszcze na Naokiego, który najwyraźniej się gdzieś spieszył. W końcu nastolatka nie zdążyła się przysłuchać ich rozmowie.

Uśmiechnął się jedynie i spojrzał na zegarek
*Cholera, muszę wrócić do domu i pozapisywać kilka nazwisk*
Mężczyzna westchnął i usiadł na murku udał znów, że dostał sms'a wyjął z kieszeni komórkę i kartkę z notatnika, niby przeczytał wiadomość po chwili sięgnął do kieszeni po długopis. Niby zapisując coś ważnego, a po prostu wpisał brata.

Cytat :

"Yamada Naoki- atak serca
Pomaga dziewczynie uciec porywaczom. O 21:40 zaraz po opiszczeniu budynku umiera na atak serca"

Zapisał to szybko i tak by dziewczyna nie zobaczyła treści, kiedy skończył schował telefon, kartkę i długopis do kieszeni. Postanowił wrócić do domu i odpocząć.
-Wybacz muszę już iść, do zobaczenia
Tadashi skierował swoje kroki w stronę domu.

z/t-> Dom Tadashiego

Jak to mówi stare przysłowie.. "Szybko przyszło, szybko poszło". Tak też było w tym wypadku. Dziewczyna nawet nie zdążyła się obejrzeć, gdy jej rozmówca po prostu zapisał coś na kartce i oznajmił, że musi się zbierać.
- Yhm.. Do widzenia.. - Odpowiedziała, jeszcze zanim Tadashi odszedł. Zerknęła na wodę płynącą pod strumykiem i westchnęła. Musi sobie w końcu znaleźć jakieś sensowne zajęcie, bo inaczej chyba się zanudzi.
Postała jeszcze chwilę wgapiając się w nurt strumyka, po czym sama zaczęła się oddalać z tego miejsca. Już po kilku chwilach, nie było po niej żadnego śladu.

[z/t]

Masaki nie wiedząc dokąd pójść wybrał się nad strumyk. Miał nadzieję, że nikt nie będzie mu psuł humoru i nie spotka żadnego przestępcy. Jego myśli skupiły się na płynącej wodzie, która wprowadzała go w stan błogiego letargu. Jednak nie wytrwał długo w tej czynności. Zaraz skupił się na tysiącach innych rzeczy takich jak na przykład wiatr czy inne odgłosy przyrody. Nim Tokami zorientował się ile spędził nad tym strumykiem zaczęło się ściemniać. Jednak postanowił zostać tutaj jeszcze chwilę. Mimo tak późnej pory nie przeszkadzało mu, że prawie nic już nie widzi i zaczął wsłuchiwać się w otoczenie.

Ciut zaspany, oraz kapkę rozgoryczony Lukas udał się na dłuży spacer, być może właśnie tego potrzebował po kilku godzinach spędzonych w szarym, zagraconym pomieszczeniu. Cóż nawet najlepszy "detektyw" potrzebuje czasami chwili wytchnienia. Tak czy inaczej chłopak wędrował przez około dwie godziny, włócząc się bez celu, z kąta w kąt, aż w końcu trafił nad strumyk. To właśnie tam postanowił się zatrzymać, w końcu, była to dość spokojna okolica, w sam raz na kilka przemyśleń. Jednak kiedy Lukas tylko wszedł na mostek, zauważył że nie jest tam sam, obok stał jakiś nieznany mu mężczyzna, młodzieniec postanowił nie zwracać na niego większej uwagi, po czym bez słowa oparł się o barierkę, spoglądając w niebo.

Stała na moście wpatrując się w wodę. Miała dokładnie obmyślony plan i wiedział, że nikt jej w tym nie przeszkodzi. Żeby mieć pewność że nikt już jej nie odratuje miała przy sobie całą ampułkę różnych proszków, aby raz na zawsze ze sobą skończyć. Kiedy już przyszło co do czego zaczęła się bać. Nie miała pojęcia co będzie potem kiedy już skoczy, kiedy już przedawkuje i będzie po niej. Przykucnęła opierając się o barierkę mostku. Siedziała tak przez chwilę płacząc i powtarzając słowo "Dlaczego?".

Szedł wolnym krokiem gapiąc się na własne buty, nim wszedł na mostek rozejrzał się, zobaczył przy barierce Mitsuki. Cofnął się kilka metrów by ona go nie zobaczyła, stał gdzieś w oddali patrząc na nią, a ponieważ obiecał, że więcej nie stanie jej na drodze musiał stać dość daleko od niej by nie mogła go rozpoznać. Usiadł sobie na krawężniku i rozmyślał patrząc kątem oka na Mitsuki.

Dziewczyna siedziała sobie na mostku jak gdyby nigdy nic. Już się uspokoiła i zaczęła ponownie rozważać to co miała zamiar zrobić. Podniosła ampułkę z pigułkami na wysokość twarzy i zaczęła jej się przyglądać. Wpatrywała się w kolorowe tabletki co jakiś czas obracając pojemniczkiem w taki sposób, że co chwilę się przesypywały grzechocząc.