Dom Erato

-Tak sądzisz czy wiesz, huh?
Położył dłoń na jej czółku i musiał stwierdzić, że ma jeszcze lekko rozpalone.
-Coś mi się wydaje, że jeszcze masz gorączkę, najwyżej stan "podgorący", znaczy się ee... podgorączkowy.
Westchnął i zdjął rękę z jej czoła przyglądając się jej uważnie.
-Zażywasz jakieś leki? Jak nie, to pójdę i kupie Ci, tylko powiedz co Ci przepisał lekarz, chyba że... NIE BYŁAŚ U LEKARZA! Przyznaj się! Załatwiasz to na swoją rękę! Znaczy się...
"Załatwiasz to na swoją rękę" zabrzmiało dość dziwnie, bynajmniej nie o to chodziło Christianowi, dlatego zarumienił się i zakrył ręką oczy, odwracając się na chwilę od Erato. Próbował to odkręcić.
-Miałem na myśli to, że... leczysz się swoimi sposobami. A jeśli nie wyleczysz tego, to co będzie?
Już miał sięgnąć po komórkę i dzwonić po lekarza, gdy uświadomił sobie, że nie działa mu telefon. A nie będzie dzwonić z telefonu koleżanki. Właściwie dlaczego tak się martwi? Otóż jego mama zmarła z powodu powikłania związanego z niewyleczonym przeziębieniem. Stąd był wyczulony na tym punkcie, ochłonął i powiedział już spokojniej.
-Najważniejsze, że czujesz się lepiej.
Uśmiechnął się i znów zapytał:
-Co robiłaś przez te trzy dni?

W związku z tym , że Erato była uczulona na dotyk to gdy Christian dotknął ręką jej czoła zdębiała i przez chwilę się nie ruszała.
Pokręciła głową i naburmuszyła się. Nie była u lekarza, i co? Nie lubi przychodni ani nic z nimi związanymi. Wie co powinna brać gdy jest przeziębiona. Chyba...
- Nie byłam! - złożyła ręce i strzeliła udawanego "focha". - Wyleczę... to tylko przeziębienie. Nie pierwszy i nie ostatni raz. - po jego spokojniejszych słowach Erato odwróciła się z powrotem w jego stronę z uśmiechem na twarzy.
- *Dakara... można powiedzieć... kąpałam się w zimnym jeziorze. - nie z własnej woli , ale kąpała się. Nie powiedziała w prost , że ją wrzucili. Woli się trochę podroczyć z Christianem.

*Dakara - więc...

Spadł z fotela, kiedy to usłyszał. Ciężko było to zrobić gdy jest się oparty o nieruchomą kanapę, lecz wystarczyło, żeby przechylił się w bok i padł na podłogę, z której wstał z zażenowaną miną.
-Że co proszę? Kąpiel w zimnym jeziorze?
Skrzywił się, i siadł obok Erato nie odrywając od niej wzroku.
-Kh... z własnej woli się kąpałaś czy...
Stukał palcem po brodzie, aż dokończył tajemniczym głosem:
-... ktoś Cię popchnął? A może w gorączce lunatykowałaś i weszłaś wbrew zdrowemu roz... ah, nie miałaś wtedy zdrowego rozsądku, bo byłaś chora...
Wstał z fotelu i kroczył tam i z powrotem. Nie podobało mu się to.
-Wiesz, że to wcale, ale wcale nie pomaga pokonać choroby taka zimna kąpiel?

Nie sądziła, że ta wiadomość spowoduje taką reakcję. Aż się jej głupio zrobiło i ze wstydu pojawiły się ledwo widoczne rumieńce na policzkach. Spuściła wzrok i posmutniała.


-To nie moja wina. Nawet nie mogłam się obronić! Napastnik miał nóż i... - Zasłoniła usta dłońmi i podniosła głowę. Oj. Chyba przeholowała. Hehe. - Wrzucili mnie. - powiedziała opuszczając ręce. Założyła rękę do tyłu i zaczęła się nerwowo śmiać. Podniosła się z kanapy i tyłem skierowała do drzwi. - Muszę wywiesić pranie, hehe. - Powiedziała i znikła.

ŻE CO ZNOWU CI GOŚCIE?! I ten dziwny śmiech, jakby znikąd, za sztuczny jak dla niej.
-Erato, czekaj!
Nie usiedzi w miejscu po usłyszeniu prawdy. Poszedł za nią i postanowił pomóc jej w rozwieszaniu prania, czego nigdy nie robił, więc nie wychodziło mu tak ładnie, ale i tak skupiony był bardziej na dziewczynie.
-To byli ci ze szkoły? I jeden z nich miał nóż?! To pewnie ten sam gamoń co z boiska... Eh... Przepraszam, że tak się rzuciłem o to, że nie leczysz się u lekarza. Nie każdy potrzebuje od razu interwencji lekarskiej.
Powiesił jedną kołdrę, trochę krzywo, co zauważył i chciał jakoś to poprawić. Trzeba przyznać, że miał spore zaległości w takich sprawach.

Najpierw poszła do łazienki by wziąć pranie z pralki i wrzucić do wielkiej, czerwonej miski na pranie. Podniosła ją i poszła do ogrodu. Za nią przyszedł Christian. Uśmiechnęła się w duchu , że jej pomaga. W końcu samej jej by to trochę zajęło...
Wzięła z miski jedną ze swoich bluz i powiesiła. Zauważyła , że chłopak krzywo powiesił kołdrę więc pomogła mu ją poprawić.
- Z czasem im się znudzi. Wiem ,że mnie nie zabiją. Mieli by niezłe problemy przez to. I tak poza moją komórką nic nie ucierpiało. - uśmiechnęła się i wzięła kolejną bluzę. - Nie szkodzi. I tak mieszkam tu od niedawna , więc nie znam tutejszych lekarzy. - powiesiła kolejną bluzę.

Niedobrze czuł się z tym, że nie pomógł, a dodatkowo wtedy sprowokował tych chuliganów do takich zaczepek. Co by zrobił, gdyby mógł cofnąć czas? Sam nie wiedział jak mógł sprostować błąd.
-Uhm. Jak nie znudzi im się, to wezwę policję i tyle ich zobaczymy.
Wziął z miednicy podkoszulek i powiesił w podobny sposób jak Erato bluzy. I dwa spinacze rach-ciach.
-Wiesz, może to była tylko utrata komórki, ale tym sposobem odbierają Ci poczucie bezpieczeństwa. A właśnie, za kradzież mogą odsiedzieć swoje, co nie?
Uśmiechnął się, a potem spojrzał z rumieńcem na to co trzymał w rękach. Czy to był... biustonosz? Szybko wyprostował rękę i wręczył do rąk własnych Erato, a sam spalił się na czerwono jak burak.

Na pomysł z policją Erato zareagowała dość dziwacznie.
- Nie! - krzyknęła - I tak niczego nie rozwiążą! Nie będzie im się chciało nic robić!-zaraz zamilkła, bo znowu palnęła coś zanim pomyślała. Znów zalała się lekkim rumieńcem i odwróciła do miski by wziąć spodnie. Odwróciła się z powrotem w stronę Christiana i zdębiała.
- T...t...t....o... Christian-kun! - zrobiła się czerwona jak burak i wzięła od niego swoją prywatną własność. - Rozwieszę resztę sama. - Trochę ją to... zszokowało. Mogła przewidzieć coś takiego. W sumie sama to władowała do pralki.

Stał jak osłupiały i nie schodził mu kolor z twarzy.
-Prze-przepraszam Erato-kun!
Skłonił się bardzo nisko i nie podnosił się. Pot zalewał jego czoło i plecy, a w gardle miał suszę.
-Wi-widzę, że... że jesteś za-zajęta... po-powinienem iść chyba do domu...
Rety, nawet nie myślał o tym co powiedziała Erato o policji, tylko o swojej wpadce. Nie pierwszej i nie ostatniej. Westchnął głęboko i czekał na pozwolenie od Erato na wyprostowanie i oddelegowanie. Sam nie mógł jakoś na to wpaść ze wstydu.

- Chris... - Sama nie wiedziała co zrobić. Ta sytuacja kompletnie wybiła ją z równowagi. Jednak nie chciała żeby Christian już ją opuszczał. I chyba źle ją zrozumiał. - Nie... nie idź jeszcze. Chyba , że chcesz... - powiedziała już dosyć smętnie i smutno. - Jeszcze nawet herbaty nie zrobiłam. I wyprostuj się bo garba dostaniesz. - Uśmiechnęła się. Rozwiesiła resztę prania i nałożyła miskę na głowę Christiana. Zaśmiała się głośno i ruszyła w stronę swojego domu. - Chodź! - Zawołała przed wejściem. Poszła w stronę kuchni by nastawić wodę na herbatę. Już zapomniała o tym incydencie.

Podźwignął się, gdy usłyszał już weselszy ton głosu Erato. A potem bęc, miał na głowie nie tylko miskę, lecz i strapienie. Minęło ono równie szybko jak przyszło, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Zdjął miskę i podążył za dziewczyną.
-Gdzie to położyć?
Odniósł do łazienki, w której jeszcze chwilę został, a potem wrócił do salonu i usiadł na kanapie. Co jak co, ale miała tutaj przytulnie. Jak w domu... o nie! Przypomniał sobie...
-Jak przyjdziesz, to musimy poważnie porozmawiać.
Strzelił palcami w dłoniach i czekał. Nawet nie na herbatę, ale na samą koleżankę, która kłopotała się z jego powodu.

Ustawiła kubki na tacce i wrzuciła do nich torebki z herbatą. Gdy woda się zagotowała , nalała ją do kubków po czym odstawiła czajnik na miejsce. Wzięła do ręki pojemnik z cukrem i wtedy usłyszała; "Jak przyjdziesz, to musimy poważnie porozmawiać.". Pojemnik wypadł jej z rąk i cukier rozsypał się na podłodze. Wzięła zmiotkę i szufelkę po czym posprzątała cały bałagan.
- Gdy coś przeskrobałam... ojciec tak do mnie mówił. -powiedziała jakby do siebie, ale tak na prawdę do Christiana. Nie głośno. Chyba nawet nie usłyszał gdyż był w salonie, a ona w kuchni. Sprzątnęła już wszystko i wzięła drugi pojemnik z cukrem. Położyła wszystko na tacy i poszła do salonu. Położyła tackę na stoliku i usiadła naprzeciw Christiana.
- Więc? - otworzyła pudełko z ciasteczkami i wzięła jedno po czym schrupała ze smakiem.

Usłyszał brzdęk w kuchni, ale wolał nie wchodzić tam, by znów czegoś nie zastać. Zawołał tylko:
-Nic się nie stało?
Za chwilę pojawiła się Erato z herbatą, za którą podziękował. Upił dwa łyki i odstawił na tackę. Spojrzał na nią i chyba zreflektował się, że za mocnych słów użył.
-Erato-kun. Naprawdę dziękuję za gościnę, ale... jeszcze ani razu nie odwiedziłaś mnie, a ja już trzeci raz. Ponawiam zaproszenie, ale jest taka sprawa, że... zapomniałem gdzie mieści się dzielnica... Kin... Kinjo-tan. A tam mieszkam...
Dotykał dwoma wskazującymi palcami siebie nawzajem i spuścił trochę głowę z przygnębienia.
-Taki chłopak pomógł mi odnaleźć Twoją dzielnicę, a o moją nie zapytałem, gdyż nie wiem jak zapisuje się tą nazwę i sam nie wiem czy nie przekręciłem teraz...
Stukał palec o palec coraz szybciej. Wolał nie patrzeć się na dziewczynę, która wybuchnie za chwilę śmiechem.

Jednak Erato się nie śmiała. Też była w takiej sytuacji na początku jej wizyty na tym osiedlu. Zabłądziła, ale znalazła dom. Na szczęście... Bardziej śmieszniejszy był Christian z taką minką jaką teraz ma. Kawaii!
- Kinjo...Kinjo-tan... Kinjo-tan ... - powtarzała sobie pod nosem nazwę , bo już nie raz na przelatywała jej przed nosem. W końcu ją oświeciło.- Masz na myśli tą okolicę z kamienicami? -powiedziała z nieukrywaną dumą. - Oczywiście , że wiem gdzie to jest! Przejeżdżam tamtędy autobusem kiedy jadę do szkoły. - upiła łyk herbaty i odstawiła. Cieszy się , że może pomóc. Przynajmniej choć raz.
Przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się.

Kamienice? TAK! Eureka! Erato wieee, Erato wieee! Aż wstał z kanapy i wyszczerzył zęby w wielkim uśmiechu i niemalże zatańczył z radości przed dziewczyną.
-Tak! To ta dzielnica! Aa... a pokazałabyś mi później jak tam dojść?
Speszony Christian nadal trwał, bo jaki facet pyta o drogę, ale czuł, że może o takie sprawy pytać koleżankę. Oh, co by zrobił bez niej, tułałby się po całym Tokio. Ale, żeby nie zabrzmieć w taki sposób, że już mu spieszno do domu (co raczej nie do końca tak było, nie chciał wracać do domu... i być sam), powiedział:
-Ale to później, później. Mam nadzieję, że wpadniesz do mnie, bo ja już długo u Ciebie goszczę.

Uśmiechnęła się szerzej i przytaknęła. Fajnie jest jak ktoś pomaga, ale jeszcze fajniej jest pomagać.
- No pewnie! Teraz byłam na spacerku i mi się poprawiło , więc jeśli jeszcze raz wyjdę to będę na pewno zdrowa! - wystawiła piąstkę w powietrze. Taaki... efekt radości. Zaśmiała się i wzięła kolejny łyk herbaty.
- Wpadnę. - odstawiła na tackę kubek. - Jeśli wyzdrowieję, bo nie chcę zostawić wirusów w Twoim domu. Jeszcze załapiesz ode mnie to przeziębienie. - Oparła się o oparcie i założyła ręce za głowę.

Przybił piątkę Erato i trzymał jej rękę chwilę w górze uśmiechając się szczerze.
-Skoro poprawiło Ci się to nie ma obaw, możesz wpaść. Ale rozumiem, że wolisz wypocząć jeszcze.
Puścił dłoń dziewczyny i spojrzał na zegarek. Trochę późnawo, nie chciałby, żeby wracała dziewczyna w ciemnościach. A może po prostu pokaże mu na mapie, to nie będzie musiała wychodzić z domu? Chociaż jak twierdziła, że po spacerze czuje się znacznie lepiej to czemu nie.
-Słuchaj, bardzo dziękuję za pomoc i za gościnę, ale powinienem wracać do siebie. Nie martw się, odwiedzę Cię nie raz, nie dwa.
Zaczął ubierać kurtkę z uśmiechem na twarzy.

Z tą piątką nie do końca o to jej chodziło, ale w sumie...
- Wyśpię się i mi się polepszy na pewno! Spodziewaj się mnie. - Fajnie. Szkoda , że już idzie. Fajnie byłoby gdyby jeszcze został trochę, ale Erato nie będzie go przetrzymywać nie wiadomo ile. Mogłaby całą nos spędzić na gadaniu. Nee!!
- Pokażę Ci najkrótszą drogę. - ona również poszła do korytarza by ubrać kurtkę i szalik. Nałożyła buty i była gotowa do wyjścia. Może najlepszym sposobem byłoby odprowadzenie go do przystanku autobusowego i powiedzeniu dokąd powinien jechać... ?

Podrapał się w tyle głowy. Miło było mu słyszeć, że wpadnie do niego.
-Dobrze, najkrótszą drogę, ale bez podejrzanych typków!
Zawiesił torbę przez ramię i spojrzał na Erato jak na Guru. W końcu coś w tym było, zwłaszcza w tej chwili. Była jego przewodniczką. Uśmiechnął się.
-Słucham uważnie i zapamiętuję drogę.
Powiedział prawie tak jakby był robotem, ale po prostu musi sobie wkuć w głowę parę spraw, w tym to gdzie mieszka, bo to aż wstyd i obciach nie wiedzieć. Ale Tokio jest takie wielkie...
-Będę iść tuż za Tobą.
Stwierdził z niemalejącym entuzjazmem za to, ze jemu pomoże.

Wyszła pierwsza przed dom po drodze biorąc klucze od drzwi z komody. Poczekała chwilkę aż Christian wyjdzie za nią po czym zamknęła drzwi i schowała klucze do kieszeni kurtki.
- No to... - przyłożyła palec do ust i chwilę pomyślała nad drogą. - Tam. - wskazała na jedną z węższych uliczek i tam poszła. Dobrze szła. Jeśli będą iść prosto i tylko raz skręcą w prawo to wyjdą na bardziej ruchliwy teren i wtedy dojście do budynków będzie łatwiutkie!
Nie było jednak to tak proste jak uważała. Kilka razy musieli się cofać, bo Erato zaprowadziła Christiana w ślepą uliczkę. Każdemu się zdarza no! No... trochę błądzenia i pomyłek, ale w końcu była blisko bloków!
- Tam! - wskazała palcem na wysokie zabudowania. - To chyba tu , mam rację? Wystarczy ,że pójdziesz prosto.

Mimo kilku problemów dotarli do części dzielnicy, którą zaczynał kojarzyć. Uśmiechnął się, gdy ujrzał znajomą kamienicę. Była daleko, ale wyróżniała się od pozostałych, dlatego mógł pokazać dziewczynie palcem gdzie mieszka. I tak zrobił.
-Tak, to tu, a tam dalej przy tej ulicy jest kamienica, w której mam mieszkanie. O tamta. Ostatnie piętro, pokój 10. Dziękuję za pomoc.
Uśmiechnął się serdecznie i poklepał Erato po ramieniu.
-Ok, to zwijam się. Papa! I masz mi całkiem wyzdrowieć, zrozumiano? Hehe.
Pomachał jeszcze na pożegnanie i wolnym krokiem szedł do domu, poprawiając torbę na ramieniu. Nie no, musi odwdzięczyć się Erato za pomoc. I już wiedział jak! Tylko... musi wyzdrowieć.

zt>dom Fox'a

No. Wie gdzie mieszka Christian! Musi zapamiętać; Ostatnie piętro, pokój 10. Ostatnie piętro, pokój 10. Ostatnie piętro, pokój 10! To nie jest przecież trudne! Już zapamiętała! Kanał i banał.
- Hai! Wyzdrowieję! - zasalutowała jak żołnierz po czym pomachała na pożegnanie. Patrzała jeszcze przez chwilę w stronę gdzie poszedł Christian , ale gdy straciła go z oczu pobiegła w swoją stronę.
Powrót był prosty, bo zapamiętała drogę. Dobiegła do furtki , a potem do drzwi. Otworzyła je kluczem i weszła do środka. Zdjęła kurtkę i szalik po czym poszła do kuchni by się czegoś napić , bo miała strasznie sucho w gardle...

Wypiła słodką oranżadę po czym pozmywała kubki po herbacie. Była już zmęczona, a miała jeszcze trochę roboty. Poszła do swojego pokoju by wziąć z niego pidżamę oraz ręcznik. Szła w stronę łazienki gdy nagle zadzwonił telefon.
- Moshimoshi? - powiedziała podnosząc słuchawkę.
- Dzień dobry Pani Erato Shi. - głos był znajomy. To chyba... - Chcę się dowiedzieć gdzie Pani dzisiaj była? Czemu to nie było Pani w szkole? - Jej nauczyciel! O zgrozo! Właśnie teraz, kiedy Erato jest w prawdzie zdrowa?
- Niestety nie mogłam przyjść bo byłam chora. I w prawdzie mówiąc wciąż jestem. - Erato spróbowała udawać chorą, lecz chyba nie bardzo jej to wychodziło.
- No cóż. Jeśli dostanę zwolnienie lekarskie to usprawiedliwię Pani nieobecność, ale jeśli mnie Pani okłamała...
- Ależ skąd! - zaprotestowała. - Przyniosę zwolnienie... - po czym pożegnała się z nauczycielem i odłożyła słuchawkę.
Świetnie! Skąd teraz weźmie zwolnienie?! Christian miał rację... Trzeba było iść do tego lekarza.
No nic. Pomyśli się jutro. Teraz poszła do łazienki by wziąć długą i odprężającą kąpiel! Taaa! Cieplutka woda.

Minęła dobra godzina zanim Erato wyszła z wanny. Ubrana w koszulę nocną człapała w klapeczkach do pokoju. Doszła do łóżka i ... padła.

Obudziła się dość późno. Była bardzo zmęczona mimo , że wczorajszy dzień nie był zbyt wymagający. Znowu nie będzie iść do szkoły bo musi załatwić sobie te cholerne zwolnienie.
- Może po prostu podrobię? Moja mama była lekarką przed ślubem. Gdzieś jest pieczątka... - myślała.
W sumie oszukiwać nie jest ładnie, ale co tam. Raz się żyje! Najwyżej nauczyciel ją pouczy , pomarudzi i da spokój.
Wstała z łóżka i nałożyła na siebie niebieski szlafrok po czym zaczęła grzebać w kartonach. Wywaliła chyba wszystkie rzeczy z pudła zanim znalazła pieczątkę swojej mamy. Niech żyje panieńskie nazwisko! Joshiko Kitsuki .
Usiadła przed biurkiem, wyciągnęła czystą karteczkę i długopis. Napisała szybko zwolnienie, podrobiła podpis i podbiła pieczątką. Gotowe!
- Ha! Kocham Cię mamuś! - uśmiechnęła się do zdjęcia swojej rodzinki sprzed 3 lat stojące na biurku. Schowała karteczkę i wróciła do łóżka by jeszcze poleniuchować.

Miał lekkie obawy. Zrzeknięcie się zeszytu, w którym już się narozrabiało nie było możliwe, nie jak dowie się kto stoi za porwaniem bądź śmiercią ojca. Musi wymierzyć karę.
Szedł wolno wymachując słuchawkami od I-Poda, którego nie słuchał obecnie, chciał dać koleżance zeszyty do przepisania, i "radosną" wieść o kartkówce z matematyki.
Podszedł do drzwi i zanim nacisnął przycisk powiedział cicho do Shikaku:
-Póki co nie zrzeknę się go, mam parę spraw do uregulowania.
Nacisnął dzwonek, który rozległ się dwa razy.