Plac zabaw

Wszystko co kroczy, kiedyś się zatrzyma. Wszystko co leci, kiedyś spadnie. Wszystko co się zaczyna, kiedyś się kończy. Wszystko co idzie gładko, kiedyś natrafi na przeszkodę.
Tak samo było teraz z ową kostką. Układanie jej szło nieźle, aż do opisanego powyżej momentu. Czy owej osobie(uniwersalne określenie) uda się wybrnąć z tej sytuacji, bez układania jej właściwie od początku? Ano, o tym w następnym odcinku.
Jeszcze ciekawsza była uwaga o tematach do rozmowy. Pewnie, jakby mieli za sobą jakąś konwersację, to byłaby pewnie całkiem trafna. Ale jeśli jedyne, co nastąpiło, to wymiana imion, to można by raczej wnioskować, że nigdy tematu do rozmowy nie było.
- Podejrzewam, że to, co prowadzimy, ciężko nazwać rozmową. - skomentował sceptycznie. Nie, żeby znał definicję rozmowy, czy coś, ale rozmowa to coś, co się toczy, tak? A ta wymiana zdań... Jest chyba zbyt kanciasta.

Wpatrywanie się w kostkę, jakże produktywne zajęcie, przerwał jej głos Noburo. Bez zastanowienia złapała jedną ręką za łańcuch huśtawki, na którym się opierała i niebezpiecznie odchyliła do tyłu głowę. Zobaczyła niebieskowłosego, tyle że w takim milutkim obrazie do góry nogami.
- Skoro rozmowy nie było, czy będę się narzucać proponując, żebyśmy ją zaczęli? - z jej ust padło kolejne pytanie, a wargi wykrzywiły się w milutkim, kocim uśmiechu.
W sumie, dziewczyna nie potrafiła uśmiechać się inaczej. Takie geny, pomyślała.

"Dziecinny Kot"? Albo raczej "Dziecinna Kotka". Bo raczej do tej tajemniczej szufladki, której nazwy narrator złośliwie nie chce zdradzić, się nie kwalifikuje. Przynajmniej miał nadzieję, że nie. Jeśli tak, to będzie trzeba przerwać rozmowę... Ah, faktycznie, nie da się przerwać czegoś, czego nie ma. A musi się nawiązać, jeśli chce przydzielić ją gdzieś definitywnie.
- To, czy będziesz się narzucać, zależeć będzie od sposobu, w jaki tą rozmowę zaproponujesz. - padła odpowiedź.

- A może już zaproponowałam? - padła natychmiastowa odpowiedź.
Przestała się wyginać do tyłu i, nadal trzymając się łańcucha, spojrzała na Noburo kątem oka. Zmiana pozycji miała jedynie charakter techniczny, biorąc pod uwagę pamiątki po jej życiowej lekcji, jak to sama nazwała.
Ale, wracając do rozmowy. Masło maślane, gadka o niczym. Miała tylko nadzieję, że niebieskowłosy nie będzie jej już kontynuował... Poza tym w głowie miała już kilka pytań, które chętnie by mu zadała. Dość ogólne, proste, zwyczajne, ale jednak jakieś plątały się po jej łbie.

- Skoro tak, to się nie narzucasz, a ja nie mam nic przeciwko rozmowie. - to tyle, jeśli chodzi o opinię.
Oczywiście można polemizować z tym "nie mam nic przeciwko". Można to też interpretować na różne sposoby. Może oznaczać "Nudzę się, więc bardzo chętnie porozmawiam, nie mam nic przeciwko temu", ale także "Mam na głowie mnóstwo różnych rzeczy, ale nie mam nic przeciwko rozmowie, aby się od tego oderwać". Możliwe jest też odczytanie tego jak: "Mam dużo rzeczy na głowie, ale mówię, że nie mam nic przeciwko rozmowie, bo inaczej mógłbym wydawać się niegrzeczny" albo nawet "Tak, bardzo chętnie. Nie mam nic przeciwko rozmowie, tylko wolałbym porozmawiać z kimś innym".
Ano, ile osób, tyle interpretacji. Tymczasem w zamierzeniu miało to znaczyć: "Nie mam nic przeciwko rozmowie, pod warunkiem, że to ty zaproponujesz temat".
Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, a więc kiepska to wskazówka w interpretowaniu. Chyba jest mu obojętne, jak Silje to zrozumie.

Słysząc odpowiedź Silje tylko przymknęła oczy i zminimalizowała uśmiech tak, że teraz znów był ledwo widoczny. Stał się bardziej... delikatny. Postanowiła mimo wszystko usiąść prosto na huśtawce i spojrzeć na Noburo prosto, bo jeszcze dostanie zeza. Prawie ułożona kostka powędrowała do góry, uniesiona przez dłoń dziewczyny.
- Układałeś kiedyś kostkę, prawda? - spytała swoim zwykłym, lekko wesołym tonem. - Wiesz, nie sposób nie zauważyć czujnego wzroku patrzącego ci na ręce... - mruknęła.
Pomyślała przez chwilę, że mogła pomylić się z osądem, ale co tam. Raz się ryzykuje, a raz się nieświadomie wie.

- Dawno temu, ale owszem. - odpowiedział beznamiętnie. W końcu prawie każdy kiedyś bawił się taką kostką. Tak? Kostka Rubika jest znana, lecz przez niewielu naprawdę uwielbiana. Tak?
Chociaż w sumie kogo to obchodzi?
- Za to ty zajmujesz się tym chyba od dłuższego czasu. - zielone oczy zmierzyły rozmówczynię od stóp do głów, niczym dobrej jakości skaner - W każdym razie wydajesz się mieć w tym sporo wprawy.

- W sumie dwa tygodnie to chyba nie aż tak długo. W każdym razie dużo ćwiczę. Jak już obiorę sobie jakiś cel... - kostka zaskrzypiała - to staram się... - następne kilka szybkich ruchów - nie poddawać.
Kończąc swoje zdanie skończyła obracać te felerne rogi, nad którymi zastanawiała się dłuższą chwilę. Kostka była już ułożona.

Dwa tygodnie. Noburo zaprzestał po sześciu dniach. No cóż, Silje widać nie straciła radości po pierwszym ułożeniu. Zakładając oczywiście, że to nie było pierwsze ułożenie...
- Dobrze wiedzieć, że daje to jakieś efekty. - skomentował. Teoretycznie miało to być coś na kształt pochwały, a że jego wyprany z emocji ton sprawił, że brzmiało to nawet trochę ironicznie, było efektem niezamierzonym.
Sprzeczność w powyższym zdaniu? Zapewniam, że niezamierzone efekty są w jego stylu, więc nie ma tu żadnej sprzeczności.
Przyjrzał się ponownie ułożonej już kostce. Zawsze warto. Po wymieszaniu kostki, ujrzenie jej w całości jest dość rzadkim widokiem. Właściwie to bardzo rzadkim.
Zabawne. Prosty sześcian, a tak skomplikowany. Tylko Rydzyk... tj. Rubik mógł coś takiego wymyślić*.

*- Oczywiście jest to nieprawda. Na pewno mnóstwo innych osób mogło na to wpaść. To nie takie trudne. Ale tylko Rubik wpadł na to, by to rozpowszechnić i kosić na tym kasę.

Dziewczyna parsknęła śmiechem... chyba w dobrym tych słów znaczeniu. Wystarczyła krótka chwila, by kostka w jej palcach wymieszała się dokładnie.
- Dla niektórych nudne zajęcie, dla innych może być ciekawym hobby - powiedziała, prawdopodobnie nawet sama nie wiedząc, po co.
Kostka nie przewracała się w jej palcach, mimo niezmiernej chęci jej ułożenia. Ciekawe, który to już raz... Ale teraz, na ten krótki moment myśli Sil zaprzątnięte były czymś innym. Lekki uśmiech nie schodził jej z ust, gdy przypominała sobie, jak ojciec podarował jej kostkę w szpitalu. Nieprzytomne wręcz oczy zamrugały kilka razy, by się ocknąć.
Hm, widocznie Higanbana była typem, który na każdym kroku widzi wspomnienia.

Zabawne, ile prawdy jest w jej słowach. Zajęcia nudne dla wszystkich, dla tych nielicznych mogą być naprawdę fascynujące. Na przykład sprzątanie.
Nie, w sumie to zły przykład...
- Co prawda to prawda. - podsumował. Miał odrobinę nieobecny wzrok, co mu się zdarza, kiedy się mocno zamyśli. A o czym myślał? O wszystkim. Czyli o niczym. W sensie, że o wszystkim po trochu, nie skupiając się na żadnym konkretnym temacie.
Narrator nie jest w stanie przytoczyć większych konkretów: myśli było za dużo, były za szybkie i miały za mało sensu, by je spisywać.

- Nie jesteś typem, który ma jakąś specjalną chęć podtrzymania rozmowy... wymiany zdań - zaśmiała się i spojrzała na Noburo. - O czym myślisz? - spytała widząc, jak patrzy niby przed siebie, a jednak nigdzie. Przed chwilą i ona tak patrzyła.

Wzruszył ramionami.
- Nie jestem typem, który posiada jakiekolwiek zdolności podtrzymywania rozmowy. - padła odpowiedź. Co prawda to prawda, z Noburo ciężko jest rozmawiać. Poza kilkoma tematami, ciężko mu prowadzić jakąkolwiek konwersację.
Te kilka tematów, to w większości te, na które w ogóle nie chce rozmawiać.
Chociaż teraz padło ciekawe pytanie. Przez ten czas skorygował swoje myśli i wybrał temat, który rozważał.
W sumie w tej chwili go też dziwiło, że kogokolwiek obchodzi o czym myśli. Ale nie dał oczywiście tego po sobie poznać.
- O Kirze. - odpowiedział krótko. W gruncie rzeczy była to prawda.

Uśmiech jakoś tak sam spełzł z twarzy Silje. Zastanawiała się, zapytać, nie zapytać. Czasami przecież znajdują się ludzie, którzy zrażają się do innego człowieka z samego faktu, że mają inne poglądy. Cóż... "Czy ja wiem, on na takiego nie wygląda. Poza tym, co mi zależy?" - przemknęło jej przez myśl.
- Jesteś raczej za, czy przeciw temu, co robi Kira? - spytała trochę niepewna, lecz starała się, by jej głos tego nie odzwierciedlał.

Można powiedzieć, że Noburo nie spodziewał się tego pytania. Pod warunkiem, że chce się skłamać. Dlatego miał już właściwie gotową odpowiedź.
Na początek, właściwie już tradycyjnie, wzruszył ramionami.
- Nie jestem ani za, ani przeciw. Niezbyt interesuje mnie, czy to co robi, jest dobre czy złe. Każdy ma swoje sposoby, na osiągnięcie swojego celu...
Prawda. Niekoniecznie cała prawda, ale tylko prawda, to pewne(i prawdziwe). Fakt faktem: Tagashashi nie jest specjalnie zainteresowany, czy wybijanie przestępców jest dobre, czy złe. Jego zajmują pytania w stylu: "Kim jest Kira?" i "Jak zabija?". Głównie dlatego go szuka.
- A ty? Jesteś za, czy przeciw?

Oczy dziewczyna skierowały się do nieba, a ona sama odchyliła się do tyłu na huśtawce tak, że tylko ręce kurczowo trzymające się łańcuchów powstrzymywały ją od bolesnego upadku na głowę. Uśmiechu jednak ni widu, ni słychu - o ile uśmiech można usłyszeć.
- Wiesz, ja chyba nie mam zdania. Z jednej strony nie podoba mi się to, z jaką łatwością przychodzi Kirze zabijanie. A z drugiej... Cel uświęca środki, czyż nie? - następne, beznamiętne pytanie padło z jej ust.
Po krótkiej pauzie dodała jeszcze coś.
- Chciałabym wiedzieć, jak to robi - oznajmiła cicho.

"Chciałabym wiedzieć, jak to robi". Niestety, wielu by chciało. A ile ludzi, tyle teorii: Moce paranormalne, kosmici z innej galaktyki, bogowie chcący na ukarać, notesy śmierci, dziwne choroby i nie wiadomo co jeszcze. Oczywiście większość można spokojnie odrzucić, gdyż zakładają, że "Kira" jest całą organizacją, albo zjawiskiem.
- Też bym chciał. Masz jakieś teorie na ten temat? - pytanie padło z czystej ciekawości. Nie sądził, aby ta dziewczyna mogła wiedzieć cokolwiek, ale czasem zwykłe, nic nie znaczące teorie potrafią na coś naprowadzić.

Sil wróciła do pionu spoglądając na Noburo, choć szybko odwróciła wzrok. Gdy myślała, patrzenie na takie rzeczy jak ziemia, płot i drzewa zdecydowanie bardziej jej pomagało, niż patrzenie na inną osobę.
- Mogę jedynie przypuszczać, że Kira nie jest zwyczajną osobą. Wiele razy zabijał ludzi na odległość, co dla innych jest oczywiście niemożliwe. Może moc bogów, może nadprzyrodzone umiejętności... Hm, może jest to trochę ogólnie powiedziane... nie jestem pewna, jak można by za ich pomocą zabijać. Technicznie patrząc.
Gdy już się wypowiedziała, jej wzrok wrócił do chłopaka. Czego oczekiwała? Zdrowej krytyki. Trzeźwe spojrzenie na sprawę zawsze się przydaje.

Czyli nic nadzwyczajnego. Żadnej szokującej teorii, która mogłaby ewentualnie pozwolić na przełom w śledztwie(nie, żeby Noburo się spodziewał czegoś takiego). Dobrze.
Nie, tak naprawdę to nie.
Silje spojrzała na niego wyczekująco. No tak, pewnie spodziewała się jakiejś opinii na ten temat.
- Osobiście nie wierzę w zjawiska paranormalne. Jestem pewien, że da się to jakoś sensownie wyjaśnić. - *No, prawie pewien*, dodał w myślach - Chociaż na razie nie udało mi się nic satysfakcjonującego wymyślić. - dodał z krótkim westchnieniem. Niestety było to prawdą. W końcu czego się spodziewać, kiedy najbardziej pasującą teorią jest twierdzenie o "Notatnikach Śmierci", które zabijają poprzez wpisanie imienia i nazwiska ofiary? Głupota.

Nagle kąciki ust Sil uniosły się, jak to zwykle bywa - wesoło, po kociemu.
- A zastanawiałeś się kiedyś, co w ogóle znaczy "zjawisko paranormalne"? W zamierzchłych czasach ludzie uznaliby samoloty za coś paranormalnego. Tooo... Hm, to takie określenie czegoś, czego nie jesteśmy w stanie zrozumieć - przymknęła oczy i spostrzegła, że na w drugiej ręce jeszcze trzyma kostkę. Później będzie czas na łamigłówki, pomyślała, chowając sześcian do torby.

- Jeśli tak, to Kira albo nie jest człowiekiem, albo jest idiotą korzystającym z broni, której działania nie rozumie. - To tyle jeśli o to chodzi.
Oczywiście może być teoria, że "Kira to w rzeczywistości szalony naukowiec, który coś odkrył, dzięki czemu może zabijać osoby znając ich imiona, nazwiska i twarze, a więc postanowił szerzyć sprawiedliwość, potem się z kimś tą bronią podzielił, potem ktoś ją wykradł i w efekcie było tyle Kir, ile było, potem zostali wybici wszyscy, poza jednym, który przyczaił się na cztery lata, a następnie wrócił, by podbić świat, ale okazało się, że są inne osoby z tą mocą, które mają swoje własne cele, dlatego teraz wszyscy rywalizują ze sobą nawzajem", ale Noburo nie uwierzyłby w coś takiego. Tak pomijając fakt, że on nie uwierzy raczej w nic, nie mając do tego faktycznych podstaw.

- Hn - wydała z siebie krótki dźwięk towarzyszący teatralnemu gestowi, jakim było wzruszenie ramionami. - Może i nie jest człowiekiem, też może być... Ale będę się trzymać moich wersji, póki nie znajdę jakiegoś dowodu - oznajmiła.
Nie skomentowała drugiego wariantu, jakoś nie chciało jej się wspominać, że nie uważa Kiry za idiotę. Idiota nie zdołałby chyba zabić aż tylu przestępców, groźnych, mniej groźnych - tak czy siak, złych.

- Absolutnie nie nakłaniam cię, do przyjęcia moich wersji. Każdy myśli co chce.
Takie jest jego zdanie. Jeśli ktoś ma własne zdanie, Noburo mu nie będzie narzucał swojego. Przynajmniej tak długo, jak nie okaże się to naprawdę konieczne.
Także Tagashashi ma swoje zdanie, kotka... tj. Silje ma swoje i wszyscy są zadowoleni. To znaczy byliby, gdyby jeszcze wiedzieli jak Kira zabija.

- Nie to miałam na myśli - zaśmiała się.
Noburo w pewnym sensie przypominał jej dziecko o tak logicznym toku myślenia, że zadziwiało dorosłych wokół siebie, którzy na siłę wszystko komplikowali. Masło maślane, ale Sil, a nawet narrator, nie mogli znaleźć stosownego określenia tej myśli.
- A słyszałeś może plotki o bogach śmierci? Wiem, że to mógł wymyślić jakiś wariat, ale wariaci czasem nieświadomie mogą powiedzieć coś ciekawego - mówiąc ostatnie zdanie, jej koci uśmiszek nieznacznie się powiększył.

- Słyszałem. Osobiście uważam to tylko za drobną pomyłkę w interpretacji wiadomości wymienianych między Kirami, cztery lata temu. - odpowiedział rzeczowo - Potem po czterech latach ktoś sobie przypomniał, że mówili o shinigamich i puścił to w obieg.
Nie musiały więc to być słowa wariata. Ani nawet kłamcy. Wystarczyło, że ktoś uznał to za prawdę, a potem się z tym podzielił.
Chociaż na pewno są i wariaci, wierzący, że to prawda. Tadashi na przykład. Wypadł z tą całą teorią notesów śmierci, niczym islamski terrorysta, opisując to wszystko... Taaa, skoro Noburo miał w tym bezpośredni udział, to dlaczego nic z tego nie pamiętał?