Dom Lily

Wydawać by się mogło, że dziewczyna wykona jakiś subtelny gest świadczący o tym, że nie podoba jej się tego typu zachowanie - na przykład uderzyłaby go z pięści w twarz. Lily jednak praktycznie nie zrobiła nic. Chłopak patrzył w jej oczy, a ona jedynie przyglądała się jego oczom. Nie zwróciła wcześniej uwagi na ich barwę; jedno oko było barwy szkarłatu, a drugie niemalże złote. Choć ich połączenie było dość niespotykane, nie zastanawiała się nad tym, nieświadomie nadal wpatrując się w jego oczy.

-A prócz dziękuję nie należy mi się żadna inna nagroda?
Powiedział przechylając łepek w bok, tak jak robią to dzieci, często tak robił, po prostu weszło mu do w nawyk.Mruknął cichutko, po czym swoje wargi zbliżył do kącika jej ust, jednak nie cmoknął ich, swoją dość delikatną jak na ćpuna i alkoholika wargę, trzymał przy nich, mrucząc jak kot, dosłownie.

[ Dla Taihen, jak KOT! Nie jak TRAKTOR! <3 xd]

- Nie jesteś zbyt bezinteresowny, co? - spytała ironicznie, unosząc kącik ust w półuśmiechu. Nie przesunęła się z aktualnie zajmowanego miejsca ani o centymetr. Cóż, średnio jej się podobała taka bliskość chłopaka, jednak bardziej z uwagi na przerwanie kontaktu wzrokowego aniżeli inne czynniki.

-Chyba już pójdę, nie będę cię nękać przez tyle dni.
Odepchnął się od tego co trzymał, by stanąć na równi, jednak przy tym cmoknął ją jeszcze delikatnie w wargę, po czym zabrał jej jeden z noży, no cóż, jego został w szpitalu, więc weźmie ten. Powoli skierował się do wyjścia z kuchni.

Dziewczyna wstała i poszła za nim. Doganiając go, złapała za jego ramię. Zręcznie przeskoczyła tak, żeby stanąć naprzeciwko niego.
- Nękać? Teraz mnie nie nękasz. - powiedziała, patrząc mu ponownie prosto w oczy - Nawet przeciwnie.

-Tak? A po co mam zostać?
Powiedział cicho, patrząc na jej osobę, był niepewny, nie wiedział po co jest dziewczynie, przecież to już robiło się chore, nie znali się, a byli już ze sobą bez przerwy kilka dni, w tym odwiedzając szpital dwa razy.

Popatrzyła mu jeszcze przez ułamek sekundy w oczy, po czym uniosła lekko głowę i przymrużyła powieki. Tak naprawdę nie miała pojęcia, po co go zatrzymała, jednak postanowiła na poczekaniu coś wymyślić.
- W gruncie rzeczy chodzi mi o to, żebyś znowu nie narobił głupstw. - logiczne było, że dziewczyna mówiła o prochach. Wiedziała, że pierwszą rzeczą jaką zrobiłby wychodząc stąd byłoby znalezienie tych jego proszków, nie chciała jednak do tego dopuścić, choć wiedziała, że prędzej czy później i tak to zrobi.
Powiedział jej już kiedyś, że zachowuje się jak jego własna matka; w myślach przytaknęła jego słowom, kiedy zdała sobie sprawę z tego, jak ciągle prawi mu kazania.

-A może też mnie kochasz, co?
Powiedział słodziutko i pocałował ją w nos, uśmiechając się delikatnie.
-Mogę dzisiaj spać z tobą? Boję się ciemnościi..
Powiedział jak dziecko po czym zaczął ją szarpać za ubranko.

- Po prostu nie chcę, żeby coś Ci się znów stało. - zmarszczyła brwi.
Słysząc kolejne pytanie chłopaka, odpowiedziała na nie jedynie skrzyżowaniem rąk i spojrzeniem na niego z uniesionymi brwiami i pobłażliwym uśmiechem.

-Prosem, prosem, prosem .
Zaczął słodko piszczeć, jeszcze bardziej przypominał dziecko, wciąż szarpał jej ubranie, jednak delikatnie by nic nie porwać, czy coś w tym stylu.Mruczał czasem, tak by złagodzić sytuację.
-Nie będę pchać łapek pod twoją piżamkę...
Jakie słodkie zapewnienie.

- Nie ma mowy.
Pomimo tego, że wypowiedziała zdanie twardo, uśmiechnęła się - jakby chcąc powstrzymać śmiech - podnosząc głowę tak, żeby widzieć twarz chłopaka. Zdecydowanie bawiły ją skrajne zmiany w zachowaniu chłopaka; raz chłodny, a za chwilę zachowuje się jak dziecko.

-Ale, ale , Lily-cian..
Powiedział smutno i usiadł na podłodze, po czym oparł się o ścianę, podkulając nogi pod brodę.
-Ale czemu?
Wymruczał cichutko.

Uśmiechnęła się ponownie, po czym kucnęła tuż obok niego. Zupełnie opanowała śmiech, robiąc poważną minę.
- Nie smuć się, to przecież nie jest aż tak ważne? - uśmiechnęła się lekko.

-A właśnie że jest! Boję się spać sam, Lily-chan.
Powiedział jedynie to, nie za głośno, bo uniemożliwiały mu to kolana, mruczał coś jeszcze ,jednak tego nie było w żaden sposób ogarnąć, wiec pewnie nie wnosiło za dużo do tematu.
-Jeżeli nie było by ważne, to byś pozwoliła, nie sądzisz?

Dziewczyna nie miała siły się kłócić, po prostu skapitulowała. Westchnęła ze zrezygnowaniem, po czym przesunęła się tak, aby być naprzeciwko chłopaka.
- Eh, no dobra. - przewróciła oczami.
Najwyżej ustali minimalną odległość półtora metra.

-Nyaaa
Wrzasnął głośno i przytulił Lily do siebie, ale jednak z umiarem, by czasem jej nie udusić, nie chciał trupa, oj nie.
-Będę bardzo grzeczniutki, nya, a potem poszukam pracy, co ty na to?
Zaklaskał wesoło w łapki i pokręcił głową, oczywiście że w pracy nie będzie się tak zachowywać, tak nie wypada, na pewno zraził by swoją osobowścią wszystkich klientów.

Kiedy chłopak ją przytulił (ach, który to już raz?) dziewczyna lekko go objęła.
- O, świetnie! - powiedziała entuzjastycznie, podnosząc się z podłogi. Uśmiechnęła się do niego słodko. Huh, praca? Co prawda taka zmiana była dziwna, ale ta koncepcja jak najbardziej jej się podobała.

Powstał powoli, opierając się o ścianę, przez chwilę syknął, brzuch go zabolał, no i przypomniał o spadaniu z schodów, nieprzyjemne, jednak gorzej miała Lily.
-To którędy do łóżka?!
Zawołał wesoło i rozejrzał się, nie miał orientacji w terenie, nawet na terenie domu, dzika z niego osoba.

Popatrzyła na niego uważnie.
- Co się dzieje? - spytała, jednak słysząc kolejne pytanie jedynie ponownie westchnęła. - Chodź za mną.
Zanim jednak przeszła z kuchni do sypialni podeszła do zlewu, spłukując substancję z dłoni. Teraz i tak niewiele dawała.

-Tak jest Lily-chan!
Krzyknął po czym zaczął dreptać za nią, można powiedzieć że niczym pingwin, wyglądało to śmiesznie, nawet bardzo śmiesznie. Patrzył co dziewczyna robi przy zlewie- a mógł zlizać, takie marnotractwo , co za kobieta.

Lily przeszła korytarzem. Dotarła do drzwi, po czym je otworzyła i weszła do środka, odwracając się na chłopaka i czekając, aż wejdzie do pomieszczenia.
- No, to tu. - powiedziała, trzymając oparzoną dłoń drugą ręką. Tak jak ze śmietaną nie było dobrze, tak teraz było gorzej, jednak nie dawała tego po sobie poznać, poza tym jednym gestem.

-Może ty idź do lekarza, a ja poczekam, na pewno zrobią lepszy opatrunek odemnie.
Powiedział poczym bez zastanowienia rzuci się na łóżko, już dawno nie spał na takim, materace, gazety, to było jego życie od śmierci rodziców, a to było miłym wyjatkiem, aż zapomniał że to nie jego.

- Obejdzie się. Gdzieś miałam bandaż, tak mi się właśnie przypomniało... - powiedziała, podchodząc do biurka. Otwierała po kolei szuflady, wyrzucając z nich zawartość. Rzeczy z szuflad nie robiły jednak wielkiej różnicy, jako że cały pokój był artystycznie nieuporządkowany - tak samo zresztą, jak pozostała część domu, jednak bałagan w salonie był chyba największy.
- O, maść? - zerknęła na przedmiot, który trzymała w dłoni w gotowości do rzucenia na podłogę - Gdzieś powinien być jakiś bandaż... o, tutaj jest. - wyciągnęła go z szuflady. Zaczęła wrzucać wszystko do szuflad w pośpiechu, jednak wszystko lądowało tam, gdzie być powinno. Kiedy zawartość szuflad wylądowała na swoim miejscu, dziewczyna podniosła się z podłogi i przycupnęła na krześle, robiąc prowizoryczny, średnio udany opatrunek.

Na poszukiwania nie patrzył, jednak gdy wszystko ucichło zwrócił wzrok ku dziewczynie, popatrzył na nią niepewnie, po czym podniósł się do pozycji siedzącej, a jego ręka została przybliżona do twarzy, tak zwany facepalm. Podszedł do dziewczyny, i oczywiście delikatnie , bez słowa popsuł jej opatrunek, maść nałożył inaczej, powcierał też inną techniką.Zawiązał potem wszystko dokładnie, jednak tak by nie uciskało jej, znał ból oparzeń, przynajmniej czytał o nich, no i widział w pracy ojca, dobrze że czas w Paryżu dobrze wykorzystał, bez tego nie umiał by nawet tak prostego opatrunku.
-Nyaa.
Mruknął jedynie cicho po czym cofnął się, i obalił znów na łóżko.

Kiedy chłopak do niej podszedł i pomógł opatrzyć ranę uniosła rękę lekko, aby usprawnić jego ruchy. Przy okazji obserwowała i zapamiętywała wszystkie czynności, jakie wykonywał z przeświadczeniem, że "kiedyś to się może przydać".
- Eh, dziękuję. - powiedziała cicho.
Chłopak powrócił na łóżko, dziewczyna natomiast ściągnęła z nadgarstka zegarek - bandaż przeszkadzał nieco w jego noszeniu.