Gabinet Komendanta

Poprawił płaszcz i odwrócił się do tego człowieka. W jego oczach wyglądał dośc nu dziarsko, coś jak jego "wujkowie" z firmy ojca. Jego wazeliniarska częśc od razu grzecznie i bez żadnych uszczypliwości odpowiedziała.
- Tak to ja. Ma pan do mnie jakaś sprawę?- Zapytał po czym lekko oparł się ramieniem o drzwi gabinetu komendanta.

- Tak, owszem. Zostałeś właśnie przydzielony do śledztwa. Będziemy współpracować, jak sądzę. Mam cię wtajemniczyć we wszystkie jego szczegóły, co proponuję zrobić gdzie indziej, niż przed drzwiami komendanta.
Spojrzał na dokumenty trzymane w ręku. Jesteś prawie pewien, że mignęło ci tam przed oczami twoje zdjęcie. No tak, to pewnie twoje akta. Przejrzał je szybko wzrokiem.
- Proponuję, abyśmy udali się do twojego miejsca zamieszkania, gdzie wszystko odmówimy.

Moje akta... Będzie się działo-pomyślał po czym zwrócił się do mężczyzny.
- Dopiero co się wprowadziłem ale raczej to przemawia tylko na moją korzyść... Dom jest dzięki temu w całości.
Prze prostował kości palców u rąk. Przez to, że zaniedbał treningi ręce go troszkę bolały.
- Proszę za mną.
Ruszył w stronę wyjścia i miał nadzieję, że ten gość miał prawo jazdy bo on bez oka nie mógł prowadzić. Przynajmniej legalnie.
[z/t] zmierzamy ku domowi.

Nakamura wszedł do Gabinetu. Tak, jak mu powiedziano za biurkiem siedział Komisarz. Był to bardzo chudy, straszy mężczyzna. Blizna, która zdobiła jego twarz dodawała mu bardziej poważnych, niemal przerażających rysów. Zwieńczeniem tego wizerunku była twarz niemal pozbawiona wyrazu.
-Co pana do mnie sprowadza, Nakamura? –spytał komisarz, kiedy Ryo podszedł już bliżej biurka.
-Można powiedzieć, że… ciekawość. –odparł, konsultant, trzymając ręce w kieszeni.
-Obawiam się, że nie rozumiem. –powiedział szef policji, ciągle nie mogąc zrozumieć jak ten dziwak mógł być tak dobry w rozwiązywaniu spraw kryminalnych.
-Zaraz do tego wrócimy. –powiedział. Na jego twarzy pojawił się dziwny uśmiech. Z kieszeni spodni wyciągnął swoją monetę.
-Niech pan patrzy na tę monetę. Niech się pan skupi na jej ruchu. –mówił spokojnym głosem, wolno przenosząc ją z dłoni do dłoni.
-Panie Nakamura nie mam czasu na… –mówił oburzony komisarz. Uważał takie zachowania za całkowicie nie na miejscu.
-Jeszcze tylko chwilę. –odparł, jakby ignorując komisarza. Wykonał teraz szybki gest dłonią i sprawił, że moneta… znikła. Po chwili pokazał drugą dłoń, z której wydobył monetę. Przez cały czas robił to w taki sposób, aby jego zwierzchnik był skupiony na ruchu jego dłoni.
-Gdzie trzymacie notesy? –spytał nagle Ryoji.
-Słucham?! O co ci chodzi? –odparł zbity z tropu policjant.
-Dobra odpowiedź. –powiedział tylko Nakamura, uśmiechając się zaczepnie.
-Powoli zaczynasz mnie denerwować. –Komendant wstał ze swojego fotela.
-Wiem, że całe te notesy to ważna sprawa. Jestem przekonany, że je macie… Osoba, która nie miałaby o tym pojęcia, spytałaby o jakiego w ogóle notesy chodzi. Pan udzielił trochę innej odpowiedzi, ale to zrozumiałe… znacznie ciężej jest kłamać i kontrolować swoje odpowiedzi, kiedy uwaga skupiona jest na czymś innym. –wyjaśniał Ryo. Usiadł jakby nigdy nic w krześle naprzeciw. Monetę schował już do kieszeni.
-Ale nie w tej sprawie przyszedłem… To, co robicie z tymi całymi notesami i czym one w ogóle są teraz mnie zupełnie nie interesuje. –dodał.
-Co może mi pan powiedzieć o niejakim Kisaragim Tanaka? Słyszałem, że był bardzo zaangażowany w sprawę. –skończył wreszcie Ryo, czekając teraz na reakcję.
-Nie pogrywaj ze mną chłopcze, bo karzę cię wsadzić do aresztu za zniewagę. –mówił jeszcze bardziej rozdrażniony, choć mimo tego stanu ledwie widać było na nim jakiekolwiek emocje. Przez kilka chwil stał jeszcze, wpatrując się w Nakamurę, po czym usiadł w swoim fotelu.
-Tanaka poza zwykłą pracą zajmował się śledztwem w sprawie Kiry. Poczynił wielkie postępy, dzięki czemu zdołał zmniejszyć krąg podejrzanych. –odpowiadał rzeczowo.
-Kiedy zorientowaliście się, że Tanaka podszywał się pod L? –spytał, licząc, że ta improwizacją pozwoli mu zweryfikować choć część informacji.
Komendant obrzucił niemal wrogim spojrzeniem swojego gościa.
-Nie wiem skąd masz takie informacje… ale rzeczywiście, Kisaragi Tanaka, nim doszło do jego tragicznej śmierci dostarczył nam wiadomość, w której otwarcie przyznał się, do mistyfikacji, związanej z działalnością oraz pomocą „L” w śledztwie. –odpowiedział z pewną niechęcią.
-Domyślam się, że dla dobra śledztwa oraz z powodu mojego wścibstwa nie poznam treści tejże wiadomości, prawda?
-Nie, nie poznasz jej. –z niemałą satysfakcją skwitował Szef Policji.
-Ta sprawa jest ciekawsza niż myślałem. –powiedział, wstając z krzesła Ryo.
Zaczął kierować się powoli w stronę wyjścia. Czuł, że Komisarz obrzuca go lodowatym spojrzeniem. Domyślał się też, że był tolerowany jedynie dzięki swojej skuteczności… Cóż, taki już Nakamura miał styl bycia.
-Aha, jeszcze jedno. –odwrócił się nieznacznie w stronę Komisarza.
-Proszę pozdrowić Kamuro. Tak ma na imię, tak? –rzucił, po raz kolejny testując nerwy Policjanta.
-Kamuro? Co ma wspólnego facet, który pomógł nam schwytać Kirę kilka lat temu z tym wszystkim?! To młody, doskonały detektyw! –oburzył się jeszcze bardziej szef. Teraz już wyraźnie zdenerwowany.
-Chciałem go tylko pozdrowić. –odparł, miło się uśmiechając Ryoji. Dowiedział się kilku, interesujących rzeczy. Zdobył pewien punkt zaczepienia. Nawet z pozoru nieistotna wzmianka o Kamuro była ważnym elementem.
Nakamura wyszedł z Gabinetu, pozostawiając za sobą podirytowanego stróża prawa.


[z tematu]

No tak. Dzisiaj jego pierwszy dzień w pracy. Jednak, nie będzie on zbyt ciekawy. Otóż to zwykłe spotkanie informacyjne, gdzie jak ma nadzieję, zdobędzie odznakę i broń. Ranga posterunkowego wielkiego wrażenia nie robi. Ba, najgorsza ranga w wydziale. Ale co on może poradzić? Tylko starać się o awans.
Otworzył drzwi. Wielkie pomieszczenie posterunku, robiło duże wrażenie. Z pewnym uśmiechem, Hizashi żwawym krokiem podszedł do jednego z przechodzących pracowników :

- Witam. Nazywam się...zresztą nie ważne. Szukam gabinetu komendanta, gdyż mam dzisiaj spotkanie informacyjne. - zapytał jednego z przechodzących policjantów.
-Ohh, czyżby to nie pan Hizashi. No właśnie, komendant czeka na Ciebie, grubo od ponad pół godziny. Proszę za mną. - odpowiedział groźnie mężczyzna, idąc w kierunku korytarza.

Młodzieniec nie czekał i starając się nadążać, poszedł za mężczyzną. Kroki jego były szybkie, widocznie się spieszył, więc posterunkowy z trudem nadążał za mężczyzną. Kilkanaście sekund później, ciszę przerwał właśnie on :

- Skręć tutaj w prawo. Tam znajdziesz podpisane drzwi. Na pewno trafisz, powodzenia - wskazał palcem i z uśmiechem, pomknął w inną stronę.

Nic mu nie pozostało, jak iść gdzie wskazał mu policjant. Już nie tak żwawo, podszedł do drzwi. Pełen niechęci, zapukał, czekając na odpowiedź.