Pokój nr 6

- Czter...dzieści? - ledwo wydusiła jedno słowo. Więcej nie zdołała. Poszukała aż wzrokiem telewizora w pokoju. Jest...ciekawa. Drżące dłonie zaciska mocno, nie wierząc w to, co się dzieje.


* To sen, to jest sen...to nie może być...prawda. *

Wystarczyło 15 minut. Przez 15 minut przytulał delikatnie Masae. W międzyczasie fragment notatnika zmiął w kuleczkę i połknął. Warto pozbyć się obciążających dowodów.
Włączył telewizję, na kanał informacyjny. I rzeczywiście, reporterka mówiła o tragicznym zgonie amerykanina na budowie centrum handlowego. Jego twarz była tak zmasakrowana, że niemożliwa do rozpoznania. Tożsamość ustalono po dokumentach.
Wszystko się zgadzało. Christopher Brown.

Patrzyła na ekran telewizora słuchając z niedowierzaniem tego, co mówiła reporterka.

- To jest sen, to nie może być prawda - tylko te słowa szeptała co chwila, patrząc raz na telewizor, raz na Kyo.

* To nie może być prawda, to jest sen. Albo jakaś hipnoza. Obudzę się i pewnie znowu będzie Kanada. Znowu... *

Przez drzwi przedarło się ciche echo z korytarza, wykrzyczane jakimiś młodymi ustami:
-Hej Shinigami! Czerwony Shinigami, gdzie jesteś?-mogło to dać sporo do myślenia Ishigamiemu.

Drgnęła, lekko podniosła głowę.

- Shinigami? Czy to nie aby... - wzrok przeniosła na Kyo, pełen zastanowienia.

* To chore, to musi być sen. Nikt normalny nie krzyczy po hotelu, wołając boga śmierci. Nikt. Przecież one nie istnieją. *

Ishigami nie poruszył się. Nasłuchiwał przez chwilę.
Czerwony Shinigami? Ktoś sobie ze mnie żarty stroi...? Nie... To nie to. To pewnie podpucha jakaś. Jeśli nie zareaguję, będzie to prawidłową reakcją.
Mimo to wreszcie wstał, podnosząc notes.
- Muszę zakończyć jeszcze jedną sprawę. Sprawę, która rozpoczęła się parę lat temu. Trzymam ich wszystkich w garści. Mogę nareszcie się go pozbyć. Tego, który mnie poprzednio odnalazł i przez którego cztery lata spędziłem w więzieniu. Nie ma nikogo innego kto mógłby mnie z tym powiązać. A nawet jeśli, nic na mnie nie mają. Od długiego czasu nie nawiązałem kontaktu z Tagashashim Noburo.
Zdradził Masae. Musiała poczuć się tak, jakby Kira darzył ją zaufaniem. Zaufanie budzi zaufanie. Podszedł po raz kolejny do paczki, odrywając drugi kawałek kartki.
Upajał się tą chwilą. Dało się zauważyć, że każdą kolejną kreskę zapisywał z wyrazem coraz większej radości na twarzy.
Noburo długo się ze mną nie kontaktował. Nie powiążą mnie z jego śmiercią. A biorąc pod uwagę jego zdenerwowanie podczas naszej ostatniej rozmowy przez telefon... On jest na tropie jednego z pozostałych Kir. Nie będzie trudne zwalenie winy na niego. Z resztą, on, tak samo jak ja, nie jest głupi. Założę się, że też gdzieś ukrył fragment notesu. Jeśli zostanie znaleziony, to tylko potwierdzi moją niewinność. Jeśli nie, to i tak dobrze dla mnie.
To był pierwszy raz kiedy nie wpisał sposobu śmierci. Pierwszy i ostatni raz, gdy zapisał jedynie imię i nazwisko.
TAGASHASHI NOBURO

Z tym fragmentem zrobił to samo co z poprzednim. Zmiął w małą kuleczkę i połknął

Przecierała delikatnie kąciki oczu palcami, ścierając łzy. Spoglądała na niego, starając się zachować milczenie.

- Ten który Cię schwytał i dzięki któremu zostałeś...zamknięty? - zacisnęła dłonie, gdyż jej drżały. Od ucisku aż jej knycie pobielały.

*Cholera, Kira...takie rzeczy. Ufa mi. Tak. Na bogów. Kyo jest Kirą. I mi ufa.*

- Czy...czy mogę Ci jakoś pomóc? Odwdzięczyć się? - powoli sięgnęła po wino i nalała do dwóch kielichów. Podała jeden Kyo a drugi zatrzymała dla siebie. Stara się oddychać głębiej, co by zachować spokój.

- Czy to-to nie jest dobra okazja na toast? - z zainteresowaniem spoglądała na to, jak wpisuje imię i nazwisko.

*Zapytam później jak to działa. Jak...działa ten notatnik.*

Teraz to ona przykucnęła przy nim, czekając na wzniesienie toastu. Po raz pierwszy od morderstwa jej byłego męża uśmiech zagościł na jej twarzy.

Uśmiechnął się do niej dobrotliwie. Tak, jak zrobiłby to dobry bóg, troszczący się o jedną ze swych "owieczek".
- Tak naprawdę, nie nazywam się Kyo Fujibayashi. Jestem Kamuro. Ishigami Kamuro.
Ishigami. Kamień Boga. Idealne nazwisko dla Boga Nowego Świata.
- Wybacz, że dopiero teraz Ci to mówię. Muszę zachowywać względną ostrożność w swoich działaniach. Co prawda, pozbyłem się właśnie ostatniej osoby jaka mogłaby mi zagrozić, ale zbyt duża pewność siebie bywa zgubna.
Po chwili uniósł kieliszek wina z uśmiechem.
- Dobrze więc! Wznieśmy toast za Nowy Świat który zostanie stworzony na naszych oczach! Świat pozbawiony ludzi niegodnych, by na nim żyć! Świat idealny!
Jego twarz wyrażała bezgraniczną radość.

- Ky...Kamuro? Ishigami. - wyszeptała cicho z delikatnym uśmiechem. Uniosła kielich ku górze.

- Zatem...za Nowy Świat, którego stary Kira jest Bogiem - odezwała się zaraz po jego toaście i umoczyła miękkie wargi w winie. Spoglądała na niego cały ten czas.

* Całkiem ładnie. Ishigami Kamuro. Krył się. Nie dziwne to, skoro przecież mógł każdy go chcieć zamordować. Ale ja nie. Nie mogę. Nie po tym, co dla mnie zrobił. Nigdy. *

- A jakie są najbliższe...Twoje plany? - zapytała ze spokojem, gdy już usiadła obok niego i odstawiła kielich - Jak Bóg zamierza budować Lepszy Świat?

Widać było na jej twarzy...zafascynowanie. Czyste, niczym nie skalane zafascynowanie Kamuro i jego całą osobą, oraz każdym słowem, które wypowiadał. O tak, znalazł swego wyznawcę. Wyznawcę, który nigdy go nie zdradzi ani nie opuści.