Pokój nr 6

- Można powiedzieć, że nawiązałem świetny interes, i nie mam też z kim tego świętować.
To w końcu to policjant, biznesmen, czy kto do jasnej cholery?!
- Dobrze też, że doszła moja paczka. Zasadniczo, jestem kimś na wzór detektywa. W paczce mam zabezpieczone dowody ze sprawy.

- Interes powiadasz? Totez z wielka radoscia uczcze ten dzien w Twoim towarzystwie.
Sprawdzila jeszcze, czy w kieliszkach jest wino. Jesli tak, to uniosla naczynie nieco wyzej i zasalutowala ku niemu.
-Totez za Twoj sukces i...ubity interes?

*Nie ma z kim swietowac? Taki czlowiek? Az nie chce mi sie w to wierzyc.*

- Prywatny detektyw? Oh, to zaiste interesujace. A...mozna sie spytac, czy sprawa nad ktora pracujesz aktualnie jest trudniejsza, czy to jedna z tych w stylu ''Maz mnie najpewniej zdradza, prosze mi to sprawdzic''?

I zachichotala cicho po swoich slowach.

- Raczej, za mój sukces.
Lekko stuknął swoim kieliszkiem o jej kieliszek, po czym zamoczył wargi w winie.
- Założę chwilowo, że potrafisz dotrzymać tajemnicy i powiem Ci, że pracuję nad sprawą Kiry. Nawet więcej: jedną z tych marnych podróbek już schwytałem. Prawdziwy Kira już od dawna nie zabija. Teraz są tylko podróbki. Taka jest przynajmniej moja teoria...
Trochę skłamał, ale w sumie nie do końca.

Umoczyła wargi w kielichu wina i znieruchomiała, gdy zaczął mówić. Nieco szerzej otworzyła oczy, zaskoczona tym faktem.

* Co jak co, ale Kira? On i sprawa Kiry? Nie spodziewałam się...*

Odsunęła kieliszek na stolik. Ściągnęła nieznacznie wargi.

- Kira? Tak...tak myślałam, że teraz ten Kira to tylko marna imitacja. - spojrzała uważnie na mężczyznę, przechyliła delikatnie głowę na bok - Czyli to oznacza, że skoro łapiesz podróbki Kiry, to nie popierałeś nigdy jego działania?

Upiła kolejny łyk wina, niewielki. Wzięła głębszy oddech i w jej spojrzeniu pojawiło się jakieś zdecydowanie.

- Teraz ja założę chwilowo, iż potrafisz dotrzymać tajemnicy i nie wyjawisz nikomu moich poglądów, lecz uważam iż dawny Kira - zagryzła delikatnie, w zmysłowym geście, dolną wargę wykonując krótką przerwę - odwalał kawał dobrej roboty.

I spoglądała na niego nieco wyczekująco, rozmyślając na temat tego i będąc ciekawa jego zdania na ten temat.

Uśmiechnął się lekko
- Łapię te podróbki dlatego, że kalają dobre imię pierwszego Kiry. Ja także popierałem poprzedniego Kirę. Ale ci aktualni, którzy podszywają się pod niego, nie działają tak jak on. Zabijają niewinnych ludzi, walczą o własne dobro. Mają, za przeproszenie, w dupie co się stanie ze światem. Natomiast Kira walczył o lepszy świat.
Upił łyk wina, zerkając na swoją paczkę z lekkim uśmiechem po tych słowach.

Sama odwzajemniła uśmiech, gdy on zaczął mówić.

- W sumie, łapiąc imitacje, kontynuujesz ideę lepszego świata starego Kiry, interesujące - podniosła kieliszek z winem do ręki - A...nie myślałeś nigdy nad tym, co stało się ze starym Kirą? - skierowała kielich z winem w jego stronę, chcąc wznieść toast.

* Toast, toast za to, że mamy podobne poglądy. Chyba.*

Uniósł kieliszek.
- Ależ ja doskonale wiem, co się z nim stało.
Na tym jednak skończył informacje na ten temat.
Niech sama się domyśla. Dopóki nie powie nic wprost jest bezpieczny. Jeżeli sama dojdzie do wniosku, że jest Kirą, nie mając na to dowodów, będzie mógł sprawdzić jej faktyczne nastawienie do Boga Nowego Świata.

- W-wiesz? - głos jej zadrżał, tak samo jak i dłoń w której trzymała wino. Wypiła trunek. Pół kieliszka.

*Albo zna osobiście Kirę, albo...albo sam nim jest? Kyo, Kyo chcesz mnie sprawdzić?*

Poprawiła się na krześle, przygładzając sukienkę i zaraz układając włosy. Widać było, jak ta informacja nią wstrząsnęła. Zwilżyła nieznacznie językiem wargi. Spoglądała na mężczyznę nieco zdezorientowana, nie wiedząc jak tę informację przełknąć i przetrawić.

- Cztery lata temu także byłem mocno powiązany ze sprawą.
Wyjaśnił, nie wyjawiając jednak dokładnie rodzaju powiązania.
Domyślaj się, kochana. Domyślaj.

- Jak mocno? - zapytała drżącym głosem.

* Kira...on musi być Kirą. *


Przełknęła ślinę nieco głośniej. Poczuła, jak gorąc oblewa jej ciało. Stres, niepewnie siedziała, spoglądając na niego. Z pewnym niedowierzaniem. Domyślała się. Ale jeszcze nie miała pewności.

Spojrzała na kielich z winem i odstawiła go, by nie przewrócić.

- Ach, teraz to już nieistotne. Stare czasy. Mam powody, by podejrzewać że dawny Kira powróci. I to w najbliższym czasie. Podróbki za długo się panoszą a jego najpewniej bardzo to denerwuje.
I znów nie skłamał, jedynie wyminął się z prawdą. To tak jakby prosto w oczy jej przyznawał, że jest Kirą, jednak tego nie robiąc.
Te słowa nawet nagrane na taśmę nie byłyby dowodem na ewentualnej rozprawie.

* Albo jest Kirą, albo go zna. Doskonale zna. *

- To może uczcijmy chociaż odrobiną jedzenia Twój sukces? - zapytała wciąż drżącym głosem, chcąc odciągnąć uwagę już od tematu Kiry. Przysunęła nieco jeszcze krzesło do stolika, chcąc każdym kolejnym ruchem rozładować nerwy i emocje.


* Kira. Wie kim był dawny Kira. Działać zacznie. Mogę czuć się spokojna. Przed prawdziwym Kirą. Nie mam nic na sumieniu. Nic. Zupełnie. *

I nieco emocji z niej uleciało. Spoglądała jednak na mężczyznę z większą nieco uwagą. Chociaż po tych nerwach udało jej się wreszcie uśmiechnąć. Miło i zachęcająco.

- Tak, tak! Racja!
I znów wydał się beztroski i lekko fajtłapowaty.
Jeśli mu na to pozwoliła, nałożył jej porcję i sobie, po czym cierpliwie czeka aż kobieta zacznie jeść.

Jego reakcja zupełnie ją odprężyła. Powoli zaczęła jeść. Ale wcześniej jedynie odparła.

- Smacznego Kyo-san.

Nie spieszyła się. Najwidoczniej nie była aż tak przesadnie głodna, albo nauczono ją nie spieszyć się z jedzeniem.

- Smaczne. Jeśli okaże się, że potrafisz tak gotować, to jestem gotowa rozważyć propozycję ponownego starania się o związek - odparła w żartach, pomiędzy kolejnymi kęsami, chichocząc do tego. Co jakiś czas dopijała nieco wina.

- Niestety, w kuchni mam dwie lewe ręce, jak już mówiłem, heh...
I tu wzniósł się na wyżyny swoich zdolności aktorskich. Zaczerwienił się lekko na zawołanie.
Zaczął bez pośpiechu się posilać. Miał dobry humor. Jak dobrze pójdzie, nowa osoba dołączy do grona marionetek. A ta tutaj wydaje się bezgranicznie ufać Kirze. Tym lepiej dla niego.

Lekko zadrgała jej prawa brew, gdy zaczerwienił się.

Ona dość szybko zakończyła jedzenie. Nie zjadła zbyt dużo. Albo najedzona, albo nie ma ochoty jeść.

- Smaczne, dawno nie jadłam nic z rodzimej kuchni - odparła po przerwie na to, aby przetrzeć delikatnie chusteczką kąciki ust. Zerknęła przelotnie, niemal nieznacznie na zegarek w celu zorientowania się co do godziny. W chęci powiedzenia czegoś kolejnego przeszkodziła jej wibracja w telefonie. Spojrzała na wyświetlacz i odrzuciła połączenie. I po krótkiej chwili - wyłączyła aparat telefoniczny. Widać było jedynie, przez krótką chwilę, jak jej ścięgna na twarzy się naciągnęły.

* Nawet tutaj nie mogę liczyć na spokój. Ale ten idiota nie wie zapewne, że jak mnie tylko dotknie, wyląduje za kratki. *

Potrafił zauważyć takie szczegóły. W końcu, manipulator musi znać swoją ofiarę. Wiedział, co musi zrobić aby całkowicie zdobyć jej zaufanie.
- Nie bój się. Tutaj jesteś bezpieczna. Nic Ci tutaj nie zrobi.
Powiedział spokojnym, kojącym głosem, a jednak z lekko groźną nutką. Groźną, dla jej prześladowcy.
Powiedział to tak, jakby powiedział to Kira. Kira, jakiego wyobrażają sobie wszyscy ci, którzy go kochają.

* Nie bać się? Jak mam się nie bać tego psychopaty? *

- Nie wie w którym pokoju jestem aktualnie, ale przecież nie będę cały czas siedzieć w pokoju, prawda? - zapytała. Westchnęła cicho, spojrzała na mężczyznę poważnie - Tutaj się go nie obawiam, ale wiem doskonale, że jest zdolny do wszystkiego. Za przykład może posłużyć doskonale ta przesyłka, którą zapewne widziałeś w moim pokoju.

Dodała nieco ciszej drugie i trzecie zdanie. Zerknęła na swój pusty kielich od wina.

- Chociaż tamten sznur to i tak dopiero mały element zdolności i możliwości tego bydlaka. Tacy ludzie nienawidzą porażek. A on przeze mnie takiej doznał.

Wszystko zgodnie z planem. Teraz wystarczy potwierdzić jej domysły, że jestem Kirą. Jestem już pewien, że ona nie udaje. Ten sznur był prawdziwy. Ktoś taki musi kochać Kirę, jako jedyną osobę, która mogłaby ją uratować.
Zrobił lekko zamyśloną minę, marszcząc brwi. Wyglądało to ewidentnie, jakby bił się z myślami.
Tak, jakby kolejnymi słowami bardzo wiele ryzykował.
Żeby poczuła wdzięczność za to, że jej zaufał.
- Wiesz... Ja mógłbym sprawić, że już na zawsze się od niego uwolnisz. Więcej Ci nie zagrozi.

- To samo mówił mi mój adwokat przed rozprawą. I jest jak widać. Najwidoczniej ktoś z mego otoczenia wyjawił mu gdzie jestem i jak mnie odnaleźć - dolała sobie wina i uniosła kielich do ust, upijając spory łyk. Powstrzymywała z trudem drżenie rąk.

* Co on mi proponuje? Faktycznie jest Kirą i chce go zabić? Mógłby? Czy mogłabym uśmiercić ojca mej córki? *

- Ja nie jestem prawnikiem, Masae-chan. Jestem kimś znacznie więcej. Jeśli zdecydujesz się na to, by pokazać mi zdjęcie tego sukinsyna i podasz mi dokładnie jego imię i nazwisko, ten koszmar się skończy. Obiecuję.
Co bystrzejszy mógł się zorientować, że to były dwa warunki jakie Kira musiał spełnić aby zabić. Znać wygląd, oraz imię i nazwisko. Jeśli była z tych bystrzejszych, to pewnie od razu połączy ze sobą te fakty.
Jeśli nie, to i tak mogła być prawie pewna tego z kim rozmawia.
Mimo, iż nic nie powiedział wprost.

* Kira. To...jest...stary...Kira. *

Znieruchomiała. Teraz ją w stu procentach upewnił, że jest Kirą. Spoglądała jedynie na niego.

- Nie wiem...zdjęć jego nie mam, ale mogłabym go odnaleźć na portalu społecznościowym. Jest...ma tam konto. Wszak profesor uniwersytetu.

Objęła się rękoma, zaciskając palce na ramionach.

- Chociaż to, iż on zginie nie wróci mi nigdy tych rzeczy, które utraciłam - widać, jak silnie wpłynął na jej psychikę. Nawet możliwość zamordowania go wzbudza u niej strach. To, iż złe zachowanie może przynieść konsekwencje.

Podszedł do niej i przytulił ją, w taki ochronny sposób. Wszystko szło idealnie. Musiała poczuć, że w Kirze ma oparcie. Że on ją obroni.
- Ale dzięki temu, nie stracisz nic więcej.
Dotknął wargami jej skroni, w uspokajającym pocałunku. Tak, jak ojciec całuje swoje dziecko, gdy to przestraszy się potwora z szafy.

Odczuł, że nieco się uspokoiła. Powoli się podniosła i wtuliła w ciało Kiry. Oparła policzek o jego bark. Czuł, jak jej drobne ciało drży z trudem powstrzymywanymi dreszczami.

- I...już nigdy więcej nie potnie mojej skóry? Nie skatuje do...nieprzytomności? - głos również drżał. Niepewny i cichy. Widział jak zaraz na odchyleniu materiału sukienki, na karku widać było pierwsze, lśniące w nikłym świetle blizny.

* Czy on może? Czy jest Kirą? Czy potrafi mi pomóc? A może jest jedynie podstawionym pionkiem przez byłego męża? Nie...nie, to nie może być prawda. *

Przytulił ją troskliwie, gładząc uspokajająco dłonią jej włosy.
- Nigdy więcej. Przecież wiesz, że mi możesz zaufać. Jeśli nie możesz zaufać mi, to komu w ogóle możesz?
Dotknął znów ustami jej skroni.