Centrum handlowe

- O. To może faktycznie jest przeznaczenie - cień uśmiechu pojawił się na jej twarzy, gdy powiedział numer swojego pokoju - Ja mieszkam w czwórce.

Ponownie upiła swej mrożonej kawy, by zwilżyć gardło.

- Chyba, że masz coś przeciwko koleżeńskim wizytom, Kyo-san. - Krótka przerwa. Rozejrzała się po lokalu tylko po to, by w jak najszybszy sposób pozbyć się złych myśli i emocji - I nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Chociaż nie wiem, czy to tak wypada prosić nowo poznaną osobę o to, by pomogła w zorientowaniu się w tej dżungli miejskiej.

Za dużo pokazałam. Nie mogę...nie mogę tak odkrywać się z uczuciami. Nie mogę obarczać nimi obcych osób...Chociaż Kyo-san jest taki uprzejmy i miły.

Powoli wyraz jej twarzy się rozjaśniał. Za sprawą pogody, kawy a przede wszystkim towarzystwa.

Czwórka, hm? A więc dwa pokoje ode mnie. Ściany są na tyle dźwiękoszczelne, że nie muszę się martwić by usłyszała moje rozmowy z shinigami. Za to mogę się spodziewać wizyt niespodziewanych, i nagłych próśb o pomoc w tej czy innej sprawie, hm...?
Ale przecież taki właśnie wybrałem los, poświęcając się pomocy pokrzywdzonym. Pomagam nie tylko niszcząc złych ludzi.
Poprawił okulary, wypijając duszkiem prawie połowę zawartości szklanki, i po chwili odłożył ją z powrotem na blat stolika.
- Nie mam nic przeciwko, oczywiście. I chętnie pomogę Ci się zaznajomić z Tokio, ale nie dzisiaj. Mam jeszcze coś do załatwienia. Można powiedzieć, że sprawa służbowa.

Spojrzała zadziwiona na to, jak szybko pił swoją kawę.

- Oczywiście. Jeśli musisz iść, to nie zatrzymuję Cię, Kyo-san. - Spojrzała na niego życzliwie.

Nie będę do niego biegać co kilka chwil. Ma zapewne cały wianuszek takich adoratorek. I jeszcze więcej pretekstów, by je unikać.

- I dziękuję, że zechcesz mi pomóc. Oczywiście nie mam zamiaru Cię nachodzić kiedy tylko dusza zapragnie. - Pokręciła nieznacznie głową - Domyślam się, że masz dużo spraw na głowie. I prędzej niż ja, może do Twych drzwi dobijać się mój pies. Zatem nie zdziw się, gdy coś zacznie drapać.

Na wspomnienie o swoim grzywaczu chińskim uśmiechnęła się i rozpogodziła do końca. Poprawiła nieznacznie włosy, zakładając je za lewe ucho.

- A...Ty czym się zajmujesz? - Nieznacznie poprawiła swoje ułożenie na krześle w kawiarni.

- Nie, nie. Źle zrozumiałaś. Nie muszę iść TERAZ, tylko po prostu oprowadzanie po Tokio jest sprawą czasochłonną, a tę sprawę muszę załatwić jeszcze dzisiaj. A jeszcze sporo mi czasu zostało. A odnośnie "dobijania się do drzwi", naprawdę nie krępuj się. Wpadaj kiedy tylko zechcesz, tylko poprzedź to pukaniem jeśli możesz. Jak jestem sam to czasami zdarza mi się chodzić niekompletnie ubranym, albo myśleć na głos.
Przy ostatnim zdaniu podrapał się po karku, idealnie imitując lekkie zakłopotanie na twarzy.

- Nawet nie śmiałabym wejść bez uprzedniego zapukania, Kyo-san. - Zachichotała cicho, widząc jego zakłopotanie na twarzy. - Mnie też czasem zdarza się mówić do siebie. To zrozumiałe.

- A co do odwiedzin, to na prawdę nie chciałabym się narzucać. - Na moment na jej obliczu pojawiła się konsternacja - To znaczy, czasem troszkę narzekam.

I teraz, zupełnie nieumyślnie, ona się zakłopotała, uśmiechając się nieco nerwowo.

- I tak wspomnę, że jeżeli mogłabym w czymś pomóc, to z chęcią to uczynię. Zawsze mi się wydawało, że dobrym ludziom także powinno się pomagać.

Po chwili znów uśmiechnął się nieszczerze jak jasna cholera, ale jakże przekonująco.
- Podobno całkiem nie najgorszy ze mnie słuchacz, proszę więc naprawdę nie krępować się z odwiedzinami. Jeśli odczuje Pani taką potrzebę, może wpaść nawet w środku nocy.
I w tym miejscu puścił do niej figlarnie oko.
- Zapewniam, w środku nocy na pewno nie odmówię pięknej kobiecie wejścia do mojego pokoju...
Powiedział te słowa w lekko żartobliwym tonie, zostawiając ją w niepewności czy mówi szczerze, czy zwyczajnie sobie żartuje.

Z trudem wstrzymywała swoje mięśnie twarzy, by szczerze się nie uśmiechnąć i jednocześnie pokazać swoje wszystkie ząbki.
- Zwykle w środku nocy staram się spać, ale gdy przyśni mi się coś strasznego to z pewnością przyjdę z potrzebą.

Na jego oczko zareagowała tak samo. Mrugnęła do niego. A wyglądało to przeuroczo.

- I faktycznie mogę przychodzić z każdym problemem? Nawet takim dotyczącym wyboru sukienki czy...innej części garderoby?

Wsparła delikatnie głowę na smukłych palcach, patrząc na niego rozbawiona. A raczej uśmiechająca się szczerze rozbawiona sytuacją.

- Nie krępuj się. Może i odzież nie jest moją mocną stroną, bo prawie zawsze ubieram się jak ubieram...
.. i tu wskazał swoją czarną koszulę na guziki...
-... co nie zmienia faktu że możliwość oceniania ubioru kobiety to jedno z wielu zajęć jakie prawdziwi mężczyźni lubią
I znów się uśmiechnął.

- Dlatego też wspomniałam o ocenie ubioru - w małym stwierdzeniu istniał zawoalowany komplement, w którym stwierdzała iż uważa go za prawdziwego mężczyznę. No i inteligentny.

Przyjrzała się jego koszuli teraz, nawet nieznacznie odchyliła się w bok, aby zlustrować jego kompletny strój.
- Przecież dobrze jesteś ubrany, Kyo-san.

Przeczesała ponownie palcami włosy i dopiła powoli swoje cappuccino. Koniec kawy często oznaczał też i koniec spotkania.

- A czym się Ty zajmujesz w swoim życiu? Nie posiadam tak rozwiniętego talentu dedukcyjnego, toteż nie będę próbowała nawet zgadywać - rzuciła nieco zawstydzona ale i rozbawiona.

//przepraszam, że długo nie odpisywałem. Brakowało mi weny i chęci. Za powrót podziękujcie anime Code Geass które zaczynam oglądać, i Kisaragiemu za zaciekawienie mnie //

Już miał odpowiadać na pytanie Masae po krótkim zastanowieniu, gdy nagle przyszedł mu SMS na komórkę. Spojrzał na nią przepraszająco.
- Wybacz, to może być coś ważnego.
Po chwili odebrał SMS'a.
Od L... Cholera, Kisaragi, w co ty pogrywasz? Wysyłasz mi szyfry? Po co? Nie... Zaraz. To nie jest szyfr. Gdybyś potrzebował w tym momencie mojej pomocy, nie szyfrowałbyś wiadomości bo zależałoby Ci na czasie. DK...
Jest w jasną cholerę rozwinięć tego skrótu.
O co Ci może chodzić.. DK... DK...
Nie wiem czemu cały czas przychodzi mi do głowy Donkey Kong, ale wtedy te liczby nie miałyby sensu.
Nie jest to na pewno numer telefonu, bo jest za krótki. Żaden znany mi hotel nie ma też takiego skrótu. Przynajmniej, żaden hotel do jakiego mógłbym mieć dostęp.
Dobra, więc wiem że to na 100% nie jest szyfr. Nie masz powodu by wysyłać mi szyfry.
A więc co?
DK... DK...
Dworzec Kolejowy? Hmm... Mają tam przechowalnie bagaży. Wtedy ilość cyfr miałaby sens. Szyfry do szafek mają zawsze 4 cyfry. Wtedy zostają 3 oddzielone cyfry, które mogą oznaczać numer szafki. W co ty pogrywasz, Kisaragi?
Nie musząc nawet udawać zmartwienia, zerwał się gwałtownie na nogi.
- Przepraszam, Masae-san! Muszę uciekać! Praca wzywa. Porozmawiamy innym razem, dobrze? Jak coś to wiesz gdzie mnie szukać.
Skłonił się na pożegnanie i ruszył pędem do wyjścia. Gdy wydostał się z centrum handlowego zamówił taksówkę na Dworzec Kolejowy.

[z/t - Dworzec kolejowy]

Spoglądała jedynie z zaskoczeniem i niemym smutkiem na Kamuro. Nie odpowiedziała nic, a jedynie skłoniła głowę gdy poszedł. Pozostawało jej zapłacić za kawę, którą mężczyzna jej postawił. Westchnęła cicho, podnosząc się i regulując swój rachunek.
Spojrzała jeszcze na wyświetlacz telefonu i ruszyła w stronę wyjścia z Centrum. Zabierając swoje wszystkie rzeczy.

Tu zamówiła taksówkę i udała się do hotelu pogrążona w rozmyślaniach.


z/t -> wejście do hotelu