Centrum handlowe

Podczas tych wszystkich wydarzeń, pogrążona w zamyśleniu Masae paliła dalej swoje papierosy. Jeden za drugim. Przeciwsłoneczne okulary przesłaniały jej oczy. A przy nogach dumnie stały torby z ubraniami oraz mangą.

- Cholera zapomniałam jeszcze o jednym! - powiedziała sama do siebie i zabierając swoje rzeczy, udała się znowu do centrum handlowego. Raczej nie patrzyła na to, gdzie i jak idzie. A raczej na kogo wpaść może.

I żeby było weselej, Kamuro był tak pochłonięty rozwojem dalszych części planu w swojej głowie, i ignorowaniu natrętnych uwag latającego za nim shinigami, że wpadł NA Masae (nie mylić z "z Masae").
Kobieta serdecznie zaryła w jego klatę, co doprowadziło do upadku obojga.
- Ajaj... Bardzo przepraszam. Nic się Pani nie stało?
Wymamrotał, patrząc na leżącą na nim kobietę

Szarowłosa, również zaaferowana swoim roztargnieniem, maszerowała przez centrum handlowe patrząc i nie widząc nikogo przed sobą.
Tak też zderzyła się z Ishigamim, a pęd jej marszu przyczynił się do tego, iż przewróciła nie tylko siebie, ale i mężczyznę. Zakupy rozsypały się wokół niej, kobieta jedynie zdołała pisnąć.

Leżąc na mężczyźnie, przez moment jedynie zarejestrowała wygodną do leżenia klatkę piersiową i zapach jaki wydzielał Kamuro. Różnie można było zinterpretować takie zachowanie kobiety.

- Ja...och, przepraszam Pana bardzo, wpadłam...to znaczy zderzyłam się z Panem. - jest strasznie zakłopotana. Podniosła dopiero wtedy głowę, szybko zsuwając się z mężczyzny. Kucnęła przy jego nogach i dopiero teraz została...porażona jego wyglądem. Na jej policzkach wykwitły czerwone, niczym wiśnie, rumieńce. Była przeurocza.
- Przepraszam, raz jeszcze...ale to raczej czy Panu nic się nie stało? Ja...oh przez to zamyślenie mogłam Panu uczynić krzywdę.
Zaaferowanie w jej głosie było szczere. I zamiast zbierać swoje zakupy, podniosła się nieco i wyciągnęła prawą, szczupłą rękę w stronę Kamuro.

- Nie, nie! Nic mi się nie stało. Też byłem zamyślony. Przepraszam więc także.
Cudem nie spadły mu z nosa okulary w trakcie upadku, poprawił je tylko na leżąco jeszcze, by zamiast skorzystać z jej ręki, zacząć zbierać zakupy kobiety.
Gdy tylko to zrobił, wstał i podał je Masae.
- Proszę mi wybaczyć, to moja wina.
I tu obdarzył ją tym uśmiechem o który dawne koleżanki z liceum gotowe były się zabijać i oczy wydrapywać.
Jak mu się oprzeć?
Pachniał dobrze dobraną wodą po goleniu, szamponem miętowym.
Co do wygody leżenia na nim - kwestia pozycji.
Ale co najbardziej się w tym bożyszczu w kwadratowych okularach powinno rzucać się w oczy... to brak obrączki.

- Nie...to ja, nie powinnam tak pędzić.
Westchnęła cicho, spoglądając na niego jak zaczyna zbierać zakupy. Sama również zabrała się za to. A gdy tylko się wyprostowała, odbierając od niego zakupy, miała na twarzy kilka drobnych kosmyków szarych włosów.
Kontrastujące złotawe oczy połyskiwały nieco, patrząc na Ishigamiego. Po uśmiechu, który otrzymała, opuściła nieco głowę zawstydzona.

- Nie potrafię się gniewać długo. A zwłaszcza jeśli ktoś pozbierał moje zakupy - wypowiedziała nieco ciszej, spoglądając na nogi mężczyzny.
Dopiero po kilku oddechach uniosła nieco głowę, wciąż nie odgarniając tych uroczych włosów z twarzy, które dodawały jej jeszcze odrobinę uroku.
- Dziękuję. I jeszcze raz przepraszam Pana.

- Nic się nie stało. Ale mówią, że takie przypadki to wola przeznaczenia. Może to przeznaczenie chciało żebym w geście skruchy zaprosił Panią na kawę? Cóż, nie chcę igrać z przeznaczeniem, bo za wiele mu zawdzięczam.
I tu uśmiecha się łobuzersko. Generalnie, wygląda na zabawnego, sympatycznego gościa.

Spojrzała na niego nieco pewniej, unosząc już normalnie głowę. Dmuchnęła lekko na włosy, nie mogąc ich poprawić z prostego powodu. Miała zajęte ręce.
- Ja też nigdy nie igram z przeznaczeniem, które to właśnie przywiodło moją osobę do tego miasta - zagryzła na moment dolną wargę - Kawa? Będzie mi miło wypić ją w towarzystwie tak sympatycznej osoby, jak Pan.

Nie zorientowała się, iż jej koszula w całym tym animuszu zrobiła mały psikus i oderwała guzik. Pierwszy od góry, odsłaniając jej nieskazitelnie bladą i gładką skórę. Jedynie wprawne oko mogło dostrzec wąską bliznę, która ani nie zaczynała, ani nie kończyła się na odsłoniętym fragmencie ciała.

Zwrócił na to uwagę... Dyskretnie pokazał na guziki kołnierza swojej koszuli, i skinął kobiecie głową porozumiewawczo.
- Taaak... To może ponieść Pani zakupy?
Zasugerował, by mogła zasłonić tę drobną nagość.

Jej reakcja była...nieco zaskakująca.

Spojrzała w dół, na swe ciało i błyskawicznie wręcz odstawiła zakupy i przesłoniła materiałem koszuli swój dekolt, okrywając się niemal po smukłą i chudą szyję. Przy okazji zaczesała dłonią włosy z twarzy.

- Zakupy? - Zaraz się zreflektowała, odzyskując powoli rezon. Dużo z takiego zachowania można wyczytać, zwłaszcza ze spojrzenia w którym pojawiła się nutka...strachu? - Jeżeli nie sprawi to Panu problemu, to skorzystam z oferty.

Ze wszystkich toreb wzięła tylko tę najbardziej osobistą. Resztę podniosła i na wyprostowanej ręce podała mężczyźnie. Pozwoliła sobie na nieco dłuższe spojrzenie w jego oczy. Widział, jak stara się uspokoić oddech.

*Cholera, co się ze mną dzieje? Zachowuję się jak piętnastolatka, którą podrywa o trzy lata starszy chłopak. Wdech i wydech, wdech i wydech. Spokój to podstawa sukcesu. Przyda Ci się ktoś do zapoznania z Tokio.*

Po odejściu Kamuro, L począł odpowiednio koordynować prace funkcjonariuszy. W pierwszej kolejności kazał koronerowi usunął ciało z dachu. Wydał również polecenie wykonania błyskawicznej autopsji, aby upewnić się, że przyczyną zgonu był zawał serca.
Aby nie niepokoić opinii publicznej oraz nie informować innych posiadaczy Notesów o tym zajściu nakazał Policji sporządzenie raportu w taki sposób, aby wyglądało to na zwykłe samobójstwo - w tych okolicznościach będzie to mniej niepokojąca miejscową społeczność wiadomość. Poza tym, jeżeli mimo to któryś z nadal żyjących Kir dowie się o tym zajściu automatycznie znacznie zawęzi to krąg podejrzanych.
W reszcie L, nim w końcu opuścił to miejsce poinformował funkcjonariuszy o tym, że w niedługim czasie Notes zostanie przekazany pod kuratelę policji, po tym, jak L przebada go pod względem autentyczności.
W końcu oddalił się z miejsca zdarzenia, pozostawiając za sobą uwijających się w pocie czoła policjantów. L miał teraz ważniejsze rzeczy na głowie.


[z tematu]

Powstrzymał westchnięcie którym wyraziłby irytację perfidnym wykorzystaniem faktu, iż był uprzejmy. Zamiast tego uśmiechnął się tylko życzliwie, biorąc torby do rąk.
- No to żeby nie biegać nigdzie daleko, skorzystajmy z kawiarenki tutaj - w centrum, dobrze?
Przyda mi się małe odstępstwo od stresu i myślenia. Muszę trochę wyluzować.

Schwyciła torebkę w obie dłonie i skinęła głową, uśmiechając się do mężczyzny delikatnie.
- Dobrze. Jest nawet całkiem niedaleko i podają tutaj dobrą kawę. - Zrobiła krótką przerwę i pozwoliła sobie na to, by ruszyć pierwsza do kawiarni - Wobec każdej kobiety jest Pan taki życzliwy?

Idąc obok niego, nieznacznie przechyliła głowę, by przyjrzeć się z uprzejmym zainteresowaniem Kamuro.

- Staram się być życzliwy wobec wszystkich, bo wierzę że "każdy nasz uczynek w przyszłości procentuje".
Odparł z fałszywym, ale jakże przekonywującym uśmiechem, prowadząc kobietę w stronę kawiarenki, obładowany jej zakupami.

Lecąca za nim shinigami rechotała cicho. Gdy tylko ujrzała jego twarz, wiedziała z kim ma do czynienia.
Toż to Ishigami Kamuro! Maskotka Fubunmei'a sprzed paru lat!
Plotka o jego śmierci dotarła nawet do świata shinigami, a sam Fubunmei unikał raczej tego tematu.
- Szykuje się świetna zabawa, Kamuro-san. Domyślam się, że celowo dotknąłeś notesu jako pierwszy, by otrzymać prawo własności. Ale co zamierzasz zrobić w związku z faktem, że przejął go ten drugi? Przecież bez notatnika nie masz żadnej mocy.
Zadała ciekawsko pytanie, i tak w pełni świadoma, że jej nie odpowie.

A ona zupełnie nieświadoma tego, u kogo boku idzie, zasiadła przy jednym ze stolików w kawiarence. Nieco bliżej ściany, na uboczu. Mogła wybrać to miejsce świadomie lub nie, ciężko stwierdzić.

- Dziękuję Panu, że nosi Pan moje zakupy. Mam nadzieję, iż ten dobry uczynek wysoko zaprocentuje w Pańskiej przyszłości - skinęła lekko głową, odsuwając trzy krzesełka. Dla siebie, Kamuro oraz na jej zakupy. Nieco zmieszana wciąż jego obecnością, zaczesała palcami włosy z twarzy, mając nieodparte wrażenie, iż wciąż opadają i przesłaniają jej twarz.
Gdy już usiadła i powiesiła na oparcie torebkę, otworzyła menu i poczęła wybierać sobie kawę. Zerkała co jakiś czas w stronę mężczyzny.

- Szczerze zastanawiam się nad wyborem spośród dwóch z tych kaw - powiedziała nieco głośniej, wskazując delikatnie szczupłym palcem na dwie, spośród wielu, mrożonych napojów kofeinowych.

Położył jej zakupy na trzecim krześle, i nagle jakby przypomniał sobie o czymś, poprawiając okulary szybkim ruchem.
- A! Gdzie moje maniery! Jestem Kyo. Fujibayashi Kyo. Fujibayashi, pisane znakami na "winorośl" i "las", natomiast Kyo pisane znakiem na "płacz".* Yoroshiku.
Przedstawił się, lekko pochylając głowę w tradycyjnym ukłonie, zajmując po chwili drugie miejsce przy stoliku.

*W Japonii z racji wielu możliwości zapisywania nazwisk często podaje się właściwą pisownię przy przedstawianiu się. Tak jest np. przy spotkaniu Naomi Misory z Lightem.

Zdążyła poderwać się do pionu, nim rozpoczął mówienie swego imienia i nazwiska. Sama po jego słowach lekko mu się pokłoniła i odezwała się cichym głosem.

- Masae. Hideyoshi Masae. Miło mi Cię poznać, Kyo Fujibayashi-san. - natomiast shinigami nad Kamuro dojrzał jeszcze jedno nazwisko nad głową kobiety. Uśmiechnęła się nieśmiało i również usiadła. Podsunęła kartę w stronę mężczyzny.
- Długo mieszka...sz - na moment zawiesiła głos, nie wiedząc czy pozwolić sobie na formę bezpośrednią, czy może wciąż oficjalną - w Tokio?

Całość okrasiła niewinnym i najbardziej uroczym uśmiechem, na jaki było ją stać. 'Kyo' mógł zaobserwować, iż jej głos idealnie nadaje się do użytkowania w mediach publicznych, lub...telefonach dla dorosłych.

Nie był ekspertem w dziedzinie telefonów dla dorosłych, bo i zwyczajnie z tego nie korzystał. Nie musiał. Był na tyle atrakcyjnym mężczyzną, że byłby w stanie zaciągnąć kobietę do łóżka gdyby tylko tego chciał.
- Urodziłem się tu, i miałem też przyjemność dorastać w tym mieście. Podobnie jest z Tobą?
Zapytał, zamawiając sobie mrożone cappuccino, i zerknął na nią pytająco.
- Co dla Ciebie? Ja stawiam.

- Poproszę to samo - skinęła lekko głową kelnerce, zamykając kartę menu. Odstawiła ją nieznacznie. Skierowała spojrzenie na mężczyznę.

- Totalnie odwrotnie - sięgnęła palcami prawej ręki do włosów i zaczęła owijać jeden kosmyk wokół palca wskazującego. Całkowicie naturalnie i nieświadomie.
- Urodziłam się w Osace, chociaż większość życia spędziłam poza granicami ojczyzny. Wróciłam...dzisiaj - odparła z rozbrajającym i szczerym uśmiechem - Toteż Tokio stanowi dla mnie niemałą zagadkę i spore wyzwanie.

Poprawiła ponownie materiał swojej koszuli, przypominając sobie na moment o swoim nieco irytującym zachowaniu, gdy zwrócił jej delikatnie uwagę o oderwanym guziku.
- Może też dlatego jestem nieco nerwowa. Ciężko mi się odnaleźć samej w stolicy - mimochodem wspomniała, iż nikogo nie zna w tym mieście.

Poprawił po raz kolejny okulary - mimo iż wcale nie były przekrzywione, ani nie spadały mu z nosa. Widać jest to jego tik nerwowy. I to bardzo rzucający się w oczy.
- Tak, Tokio to jest miasto tajemnic. Bardzo łatwo się w tym wszystkim zgubić. Jedno co mogę powiedzieć na 100%, i póki co cały czas jest to aktualne...
NIGDY ale to PRZENIGDY nie zapuszczaj się w dzielnicę Shinobu. Wejście tam oznacza kłopoty, i wyjść można w karetce.
Dał pierwszą cenną radę.
- Przyleciałaś sama, czy jest ktoś z Tobą w Tokio?

- Dzielnica Shinobu? A gdzie ona jest dokładnie? - zapytała zaciekawiona. Ona natomiast kręci sobie loczka na palcu. Machinalnie. Tak samo machinalnie zapewne, jak Kamuro poprawia swe okulary.

- I...tajemnice? Tajemnice zawsze mnie ciekawiły. Intrygujące jest, gdy się je odkrywa. - Uśmiech wciąż tkwił na jej twarzy, ale na stwierdzenie o tym, czy jest z kimś w Tokio, nieco zbladł - Nie. Przyleciałam sama. A...hm, dlaczego pytasz? Chciałbyś odkryć ze mną jakąś tajemnicę tego pięknego miasta?

Delikatnie jej prawa brew zadrgała, jakiś przedziwny błysk w oku. Na zwykłego mężczyznę by to zadziałało. Lecz Kamuro nie był zwykłym mężczyzną, i Masae wiedziała o tym już w tym momencie.

Dlaczego każda jedna kobieta z jaką się zadam od razu próbuje ze mną flirtować?
Zapytał sam siebie w myślach, nie zdradzając jednak niczego wyrazem twarzy.
- Zastanowił mnie fakt że niezamężna kobieta w wieku studenckim która życie spędziła poza krajem nagle wraca do Japonii i to samego Tokio. Twierdzisz że dopiero co przybyłaś, a więc zakładam że ledwo co zdążyłaś zarezerwować pokój w jakimś hotelu - jeśli rzeczywiście zdążyłaś. Wątpię by w tak krótkim czasie ewentualny towarzysz zostawił Cię samą, dlatego uznałem za prawdopodobne że jesteś tu sama. Zapytałem dla pewności. Zaraz więc nasuwa się kolejne pytanie, a mianowicie cel wizyty. Powiedziałaś "ciężko odnaleźć mi się samej w stolicy", a więc nie przybyłaś tu w odwiedziny do nikogo. Wówczas miałabyś jakiś kontakt. Sądząc po twoim wieku, wakacje to chyba też nie są, bo jednak do sierpnia trochę czasu zostało. Przybyłaś w poszukiwaniu pracy?
Zapytał wreszcie po krótkim wywodzie dedukcyjnym.

Podrywała go...automatycznie, tak samo przychodził jej flirt jak i oddychanie.

- Załóżmy, że przybyłam do rodzinnego kraju w pogoni za pracą a także...by zwyczajnie rozpocząć nowe życie.
Cholera, Kyo-san faktycznie nadaje się na detektywa. Bawi się ze mną czy faktycznie chce uzyskać jakieś informacje o mnie? A niech zaspokoi swoją ciekawość.

- Uznałam, że Tokio to idealne miejsce po rozstaniu się z mężem i opuszczeniu kraju, w którym wszystko mi go przypominało - mówiła spokojnie, a raczej z trudem maskując spokój. Wszystko przerwała kelnerka przynosząc mrożone cappuccino. Upiła pierwszy, zapoznawczy łyk i lekko oblizała swe wargi.

- I faktycznie, zarezerwowałam pokój. Gdzieś niedaleko jest ten hotel. - powoli odzyskiwała dobre samopoczucie o wspomnieniu o byłym mężu.

Uniósł lekko brew. Gdy kelnerka podała im kawy, wyjął z portfela należytą zapłatę i podał jej. Zaraz schował portfel do kieszeni. Upił łyk, kojarząc na szybkiego fakty.
- W pobliżu jest tylko jeden hotel, więc jeśli to ten sam o którym myślę, to aktualnie mieszkamy w jednym hotelu. Musiałem na jakiś czas wyprowadzić się od rodziny. A odnośnie męża, a ściślej: byłego męża, podejrzewam że to jemu zawdzięczasz tę prawie że niewidoczną bliznę? Wybacz mi, ale twoja uroda zmusiła mnie do zerknięcia.
Puścił do niej figlarnie oko.
Dobrze więc. Zagrajmy na twoich zasadach... Cholera. Czemu ja wszystkich traktuję jak potencjalnych przeciwników? To tylko młoda kobieta po rozstaniu z jakimś popieprzeńcem. Robię się zbyt nerwowy.

- Miło będzie zatem wiedzieć, że jest ktoś kogo znam w tym samym hotelu.

Na wspomnienie o tym, iż widział bliznę, poprawiła ponownie, acz zbytecznie, swoją koszulę. Nie pociągnęła tego tematu. Spojrzała jedynie w swoje cappuccino i schwyciła je delikatnymi dłońmi.
Blizna...jedna. Szkoda, że nie widział jak ten drań mnie pociął...Za każdym razem, gdy tylko słyszał słowo protestu. Muszę się z tego wyrwać...muszę.

Ale tę ciszę musiała sama przerwać.

- Mogę wiedzieć w jakim pokoju mieszkasz, Kyo-san? - wyglądała mniej więcej tak samo...smutno, jak na avatarze. (niestety nie potrafię tego tak świetnie zobrazować słowami.)

Pokój był zarezerwowany na fałszywe nazwisko, tak więc nie sprawiło mu problemu by odpowiedzieć.
- Mieszkam w pokoju numer 6.
Poprawił po chwili znów okulary.
Źle to rozegrałem. Ale to czego mi nie mówi daje mi więcej informacji niż to co mówi. Teraz już mam pewność że to mężowi zawdzięcza bliznę. Najwidoczniej ją bił. Kurwa...
Właśnie z powodu takich ludzi zostałem Kirą. Tak sądzę.