"My z prawdą, prawda z nami!" - zgliszcza

- Oo, ciekawe. Bardzo ciekawe. A co w wypadku, jeśli postanowię nie spełnić tej... hmm... "prośby"? Bo chyba nie zauważyłaś, ja tego czegoś potrzebuje najwyraźniej, a co za tym idzie oddawanie tego tobie jest absolutnie nie w moim interesie. - powiedział z uśmiechem na ustach. Wydawał się mimo wszystko wesoły i zrelaksowany

- Nie musisz mi o tym mówić, domyślam się- rzuciła. Każdy głupi wie, że on tego nie odda... A przynajmniej, że nie odda tego tak łatwo.
Uśmiechnęła się czarująco
- A co będzie, to być może się przekonasz- dodała- Bo jakbyś nie zauważył, ja też tego potrzebuję

- Niezła próba. Ale w ten sposób raczej do niczego nie dojdziemy, prawda? Jeśli oboje będziemy przekonywać drugie, aby zrobiło to, co chcemy, to posiedzimy tu do nocy. A SZEF w końcu zacznie się martwić, czemu jego kluczyk nie wrócił na miejsce. Prędzej czy później zajrzy tu. A nie będzie to korzystne ani dla ciebie, ani dla mnie. To chyba oznacza, że trzeba sięgnąć po bardziej bezpośrednie środki. - westchnął - Jak ja tego nie lubię. - sięgnął do wnętrza kurtki i błyskawicznie wyciągnął z niej pistolet, który wycelował w Akane. Pistolet ten był wyposażony w tłumnik. - A teraz zrób mi, proszę, tę uprzejmość i odsuń się od biurka.

Szef? Tak to zabrzmiało, jakby chodziło albo o szefa, naczelnego tej gazety, albo kogoś, dla kogo on pracuje. Choć niezbyt pasowało jej do tego gadanie w takim tonie, jakby chodziło o naczelnego. Ale z drugiej strony, to wszystko jest możliwe... Na pewno nie będzie miło, jak się zjawi. Cokolwiek chciał przez to powiedzieć.
Niespecjalnie zdziwiło ją to, że po chwili koleś celował do niej z pistoletu. Od dłuższego czasu czekała, aż z rozmowy przejdą do jakiejś akcji.
Akane wsadziła ręce do kieszeni. Ponownie "na czuja" zaczęła pisać do partnera SMS-a z prośbą, by jak najszybciej zjawił się w biurze zabitego dziennikarza. Czy jednak zjawi się szybko czy nie- to już inna sprawa.
A teraz to tylko ratować swój tyłek. Tylko jak to zrobić? Albo dojdzie do jej epickiej porażki, bo pójdzie sobie w cholerę, albo ją zastrzeli, bo będzie chciała go powstrzymać. A może i tak ją zastrzeli? Niezbyt się na tym znała, ale wydawało jej się, że i tak tego strzału nikt nie usłyszy. Brr, to by było straszne. I tak źle, i tak niedobrze...
Akane jednak uśmiechnęła się pobłażliwie, unosząc nieco ręce do góry, tak, jakby się poddawała
- No dobra- rzuciła, powoli robiąc krok do przodu- Chętnie odsunę się od biurka, żeby zrobić ci przysługę...- w tym momencie błyskawicznie i sprawnie znalazła się za chłopakiem i obezwładniła go, po czym wytrąciła mu broń z ręki

Chłopak nawet jeśli się tego spodziewał, absolutnie nic z tym faktem nie zrobił. Akane stała za nim, nie pozwalając mu na najmniejszy ruch, a on się śmiał.
- Niezła jesteś. No, prawie. Powinnaś była wziąć zabrać mi broń i z kolei pogrozić tekstem w stylu... - milczał chwilę, jakby się namyślał - "No dobra, teraz powiesz mi co wiesz, albo czaszkę rozwali ci twój własny pistolet". I co teraz, pani policjant? Wsadzisz mnie za kratki za grożenie policjantowi?

- Może i tak...- zaczęła, rzucając okiem na jego pistolet- Ale w sumie, co za radocha rozwalić komuś łeb po cichu?- po zadaniu tego pytania przystawiła mu do głowy własną broń- Teraz wszyscy usłyszą i się tu zlecą. Wyjdzie na jaw wszystko, co chciałeś utrzymać w tajemnicy. Chyba nie chciałbyś, żeby szef w taki sposób dowiedział się o twojej śmierci?- mówiła z pełnym opanowaniem, z którego czasem dało się wyłuskać odrobinę złości. W rzeczywistości jednak sama nie mogła uwierzyć, że robi coś takiego. Ale odnosiła wrażenie, że to jedyny sposób, żeby zmusić go do mówienia. Może trochę okrutny, ale zawsze. Choć z drugiej strony, ona to robiła w obronie własnej, i tym się uspokajała- Więc jak nie chcesz tak żałośnie skończyć życia, mów wszystko, co wiesz

- Oj, jeśli faktycznie strzelisz, to ja mam inną wizję przyszłości. - mówił szyderczo - Do momentu w którym wszyscy się zbiegają, mamy ten sam koncept. Ale ja osobiście widziałbym to tak, że zabiłaś niewinnego człowieka. To, aby utrzymać to wszystko w tajemnicy, to nie mój interes. Zresztą: jak zginę, to mnie to nie będzie obchodzić. Następnie ty trafisz za kratki za zabójstwo. Nawet nie będzie mowy o samoobronie. Przecież nie wmówisz im, że groziłem ci nie załadowanym pistoletem, prawda?

Koleś zaczął działać jej na nerwy. Najpierw mówił jedno, potem drugie, najpierw straszył, potem usiłował pokazać, jak bardzo ona jest słaba. On myślał, że ona o tym nie myślała? Starała się jednak opanować i nie wystrzelić mu prosto w łeb
- Wszystko da się wmówić- skwitowała- A ty chyba wiesz o tym najlepiej... Nie, wróć: ty wiesz o tym najlepiej. A więc, podziel się swoją wiedzą, póki jest jeszcze choć odrobinę milutko- dodała oschle

Chwilę wyglądał jakby się zastanawiał.
- Moją wiedzą? Ohoho, spora prośba. O ile mi wiadomo, wiem całkiem sporo. Ale skoro nalegasz, to może się dogadamy. Od czego mam zacząć?

- Wiesz, co mam na myśli- odparła. Zdumiewające. To jego szydercze podejście nawet jej się podobało. Tym bardziej utwierdzało ją to w przekonaniu, że mogłaby się całkiem dobrze dogadać z tym gościem, gdyby tylko poznała go w innych okolicznościach. A póki co nie zamierzała rezygnować- Wszystko, co wiesz o sprawie Orinosuke. Wszystko- powtórzyła

- Wszystko co wiem o sprawie Orinosuke... - powtórzył sobie, najwyraźniej w głębokim zamyśleniu, po czym zaczął mówić, a może raczej recytować - Hamada Orinosuke, lat 28. Zmarł pchnięty nożem przez nieznanego sprawcę. Nóż ten należał do szefa redakcji, w której właśnie się znajdujemy. Przy samej ofierze nie znaleziono nic niezwykłego. Ostatni czas spędził badając sprawę Kultu Kręgu Śmierci. Nie wiadomo, czy czegoś się domyślał. Jest to wszystko co wiem w sprawie Hamady Orinosuke. - ostatnie zdanie brzmiało tak samo prawdziwie jak wszystkie poprzednie.

Mówił tak, jakby klepał z pamięci informacje, które ona już znała. Wszystkie prawdziwe. Ale skąd on je znał? I czuła, że raczej nie powiedział wszystkiego. Być może wiedział więcej. Na pewno, inaczej by tu się nie zjawiał
- Więcej- zażądała- Musisz wiedzieć coś więcej

- Coś więcej? Na pewno. Coś więcej w sprawie Orinosuke? Niekoniecznie. Nigdzie nie było powiedziane, że muszę coś wiedzieć. Chociaż odkąd pamiętam, moja pamięć zawodzi gdy ktoś przystawia mi pistolet do głowy. Zaskakujące, prawda? Grunt pali mi się pod nogami, a ja wciąż znajduję humor, by się uśmiechać. Jestem albo szalony, albo pewny faktu, że i tak nie strzelisz. Zapewne jedno i drugie.

- Stary, ty się nie musisz uśmiechać, ty musisz mi powiedzieć to, o co proszę- błyskawicznie wszystko przemyślała. Niekoniecznie oznaczało, że jednak coś wiedział. Zaczęła się zastanawiać, jak z niego to wyciągnąć.
Nie uznała za dobry pomysł, żeby wystrzelić w sufit- jeszcze wszyscy się dowiedzą, no i ona zrobi dziurę w suficie. Tego by jej nie wybaczyli. Co więc zrobić, żeby przekonać go, że jednak może mu coś zrobić?
- No dobra, i tu mnie masz- rzuciła swoim typowym "ja się chyba poddaję" tonem i odstawiła pistolet od jego skroni. Schowała go, a zamiast niego wyjęła nóż- I tak nie strzelę, bo pociąć jest fajniej!- dodała obłąkanym tonem- A wierz mi, to mnie kręci jak mało co...- na potwierdzenie swoich słów zaczęła delikatnie obracać czubkiem ostrza przystawionym do jego szyi. Krzywda by mu się żadna nie stała, bo robiła to delikatnie, ale co tam. Zacisnęła palce na rękojeści- Więc wyjaśnij dokładnie swoje "niekoniecznie"

Uśmiech zmalał. Wciąż tam był, ale nie jest już taki pewny siebie. Tego się chyba nie spodziewał. Czy Akane faktycznie jest tak obłąkana jak to się wydaje?
- Kto by pomyślał. Zatrudniają szaleńców do policji. Niech pomyślę, co jeszcze mogę powiedzieć... Zapewne nic ci nie wiadomo o najlepszym przyjacielu Hamady-san?

- Wcale nie- zaprzeczyła odnośnie swojego rzekomego obłąkania, o dziwo, dość spokojnie- Ja po prostu mam... Nieważne- ucięła po chwili, jakby to było coś ważnego. No, po części może było, ale to już inna bajka.
Przyjaciel Hamady-san?
- Nie słyszałam o nim- odpowiedziała, nieco mocniej przystawiając mu nóż do szyi- Ale zaraz usłyszę- dodała tonem nie znoszącym sprzeciwu

- Ależ oczywiście. - powiedział najwyraźniej odzyskując spokój - Anzai Sosuke, lat 26. O ile mi wiadomo największy ludzki powiernik tajemnic Hamady. Jeśli ktoś ma wiedzieć coś ciekawego to na pewno on. Co ciekawe masz... - zerknął na wiszący na ścianie zegar - Taak. Masz pięć godzin aby z nim pogadać. Potem o ile mi wiadomo czeka go niemiły wypadek.
Wyjaśnił też jak znaleźć dom rzeczonego Anzaia.

Czyli że jego kumpel może jej coś powiedzieć. Fajnie. Świetnie, że wie, gdzie go szukać, świetnie, że on z całą pewnością dobrze wie wszystko, co wiedział Hamada. Kogoś takiego jej trzeba. Tylko jedno ją zastanawiało: to, że ma pięć godzin, by z nim porozmawiać, bo "czeka go niemiły wypadek". Czyli pewnie go zabiją
- Skoro wiesz o tym, że czeka go wypadek, to ktoś to zaplanował- wywnioskowała- Kto cię wynajął?!- zapytała

- Hah. - uśmiechnął się - Naprawdę uważasz, że ten, który mnie wynajął, jest tak głupi, aby mówić mi kim jest? I owszem, ktoś to zaplanował, niestety nie mam pojęcia kto. O tym, że zamierzają go zabić dowiedziałem się przypadkiem.
Spojrzał jeszcze raz na zegar.
- Ups. A może masz mniej niż pięć godzin, a może więcej. Kto wie? Zauważyłem właśnie, że ten zegar stoi.

Aha, czyli nawet podwładni tego gościa nie znali jego tożsamości. Interesujące. Jednocześnie wkurzyło ją to, że zegar stoi. Tak to mogła z nim gadać, a tamtego zabiją. Kiedy ten idiota się zjawi?
- Masz przecież telefon! Wyjmij go, powiedz, o której mają go zabić i czy wiesz coś więcej- kazała- A raczej, co wiesz

Westchnął.
- Dobra, wytłumaczę ci to łopatologicznie. Ja miałem tu coś załatwić. Zostałem w tym celu przez kogoś wynajęty. Nie mam pojęcia przez kogo, z względów bezpieczeństwa. Przyjaciel Hamady ma zostać zabity. Ktoś, kto ma go zabić został wynajęty przez tą osobę, która wynajęła mnie. JA oficjalnie o tym kimś nie mam pojęcia. Że wiem, to czysty przypadek. Innymi słowy: Nie ja decyduję kiedy śmierć się odbędzie.
Milczał chwilę.
- Swoją drogą, mogłabyś mnie już puścić? Niezależnie od tego jak ładna jesteś, to mi już ręce drętwieją.

- Co więc miałeś tu załatwić? I co wiesz nieoficjalnie? A kiedy ma się odbyć, z tego, co wiesz? Co?- zaczęła się dopytywać. Co gorsza, odkryła, jak fajne jest takie zmuszanie go, żeby coś powiedział- Dopiero jak to wszystko powiesz, to cię puszczę... Może- nie zamierzała go puścić wolno. Wolała go osobiście odstawić na posterunek... Ej, to akurat była dobra opcja

- Nieoficjalnie wiem, że pracuje ktoś oprócz mnie, nic poza tym. Ma się to odbyć dzisiaj o dziewiętnastej.
Kiedy Akane wchodziła do redakcji było przed szesnastą. Zegar na ścianie niezmiennie wskazywał godzinę czternastą.

- Czyli muszę się spieszyć- mruknęła, szybkim ruchem chowając nóż i skuwając gościa. Po chwili jednak wydobyła nóż z powrotem i ponownie przyłożyła mu go do szyi- To ty pójdziesz ze mną- rzuciła. Po chwili schowała nóż i zaczęła go wyprowadzać, swoją drogą, subtelnie jak cholera. Zamknęła nawet gabinet... Przy wyjściu podrzuciła klucz sekretarce, po czym opuściła budynek, wyprowadzając kolesia

z/t

Po jakimś czasie znowu pojawiła się w tej nieszczęsnej redakcji. Niezbyt chciało jej się tu wracać, ale cóż... Liczyła na to, że coś ją tu oświeci. Cokolwiek.
Zatrzymała się tuż przy sekretarce
- Dobry- przywitała się- To znowu ja... Poproszę o klucz, który oddałam wcześniej. Muszę jeszcze coś tam sprawdzić- poprosiła najgrzeczniej, jak umiała. W zasadzie, to najchętniej poprosiłaby ją jak służącą, ale aż tak wolała nie przeginać. Póki co