"My z prawdą, prawda z nami!" - zgliszcza

Budynek redakcji tej mało znanej gazety. Przy wejściu do tego niewielkiego, obskurnego budynku jest sekretarka siedząca za biurkiem, której obowiązkiem jest udzielenie informacji.
----------------------------------------------------------------------------------------
Nie, żeby ten budynek kiedykolwiek dobrze się prezentował, ale teraz stanowi po prostu zgliszcza. Mimo dzielnych akcji strażaków, budynek spłonął prawie doszczętnie. Ot, pozostała tylko tylna ściana. I to tylko jej dolna połowa. Reszta to generalnie zwęglone kawałki drewna...
Przynajmniej jest cisza i spokój, z tego tytułu, że nikogo tu nie ma.

Była zdziwiona, że w takim budynku mieści się redakcja. Widocznie nawet na porządną siedzibę nie mieli funduszy...
Ale wolała się nie zastanawiać nad takimi sprawami, od tego byli ci, co w tym budynku pracowali. Jak gdyby nigdy nic podeszła do sekretarki
- Dzień dobry, Akane Namikawa, Wydział Śledczy- przywitała się, pokazując odznakę- Chciałabym porozmawiać o Hamadzie Orinosuke. Z pewnością wiedziała pani, czym i w jaki sposób się zajmował- zaczęła przyjaźnie, sugerując subtelnie, co chciałaby od niej usłyszeć

Sugestia o delikatności młota bojowego przemówiła do sekretarki, toteż odpowiedziała oficjalnym tonem:
- Z całą pewnością Namikawa-san, nie mam pojęcia nad czym mógł pracować. Ja tutaj wykonuję tylko tę, no... - zajrzała do jakichś notatek - a, księgowość i tego typu sprawy. Jeśli ktoś wie czym się zajmował, poza oczywiście nim samym, to jest to pewnie szef. Etto... Mogłabym wiedzieć czym Orinosuke zawinił?

- Jest pani pewna?- spytała, zdumiona niekompetencją sekretarki- Pani wprawdzie zajmuje się księgowością, ale pewnie pani słyszała jakieś rozmowy dziennikarzy... Cokolwiek... Proszę sobie przypomnieć- poprosiła, mimo woli traktując rozmówczynię jak dzieciaka- Właśnie próbujemy ustalić, czym zawinił, każda wskazówka się przyda

- No skoro tak, to niech pomyślę... Hamada-kun nie jest tu zbyt lubiany, przez kolegów po fachu. Mówiło się, że wciąż szuka jakichś teorii spiskowych, właściwie nie mających nic wspólnego z rzeczywistością... Ostatnio ponoć pracował nad jakimś przełomowym reportażem. Ale to nic nowego, o ile wiem, to on zawsze pracuje nad takim, który ma być "przełomem w jego karierze". Ale szef go lubi, toteż utrzymuje się w gazecie, a jego artykuły są drukowane. Mam nadzieję, że nikogo nie zabił?

Aha, więc dlatego zajął się rozgryzaniem tego, czego rozgryzaniem się zajmował
- A nie wie pani, jaki to reportaż? Nie, on nikogo nie zabił...- zastanawiała się, czy w ogóle należy ją uświadomić, ale uznała, że lepiej jej nie straszyć, jeszcze zawału biedaczka dostanie- A którędy do gabinetu szefa? Z nim też chciałabym porozmawiać

Na pytanie o reportaż pokręciła głową. Kiedy z kolei Akane spytała o pokój szefa, sekretarka sięgnęła po słuchawkę:
- Halo, szefie? Przepraszam, że zawracam panu głowę... Tak, to ważne. Proszę przestać krzyczeć i posłuchać. Tak. Tak. Tak. Nie. Nigdy więcej. Tak. Chy... tak. Ah, szef już wie... - w jej głosie było słychać ton ponurego rozczarowania - Nie, nie jestem zdziwiona. Tak, wiem, szef wie wszystko. Tak. Tak. Tak, wygląda. Nie wiem, nie mnie oceniać, czy ładna. Ale niech szef posłucha... tak. Ja. Tak, ale... ale ona jest z policji! - w końcu powiedziała głośno, najwyraźniej przerywając "wykład" - Tak, cały czas próbuję powiedzieć! Tak. Jasne, oczywiście. Więc przyjmie ją szef czy nie? Mhm, jasne, obniżysz. - wymamrotała odkładając słuchawkę, po czym zwróciła się do Akane - Szef panią przyjmie. Proszę pójść tamtymi schodami na piętro, następnie korytarzem prosto, aż dojdzie pani do ostatnich drzwi. Takie z tabliczką "SZEF".

Odnosiła dziwne wrażenie, że może nie wyjść stąd inaczej jak w kaftanie bezpieczeństwa. A ona myślała, że największy bajzel świata był w jej domu... Ale z drugiej strony, tu mogło być nawet ciekawie
- Ee...- kiwała głową na każde słowo sekretarki- Tak, zrozumiałam. Dziękuję- poszła do gabinetu szefa, w kierunku wskazanym jej przez rozmówczynię. Gdy znalazła się przed drzwiami, zapukała, a po chwili uchyliła drzwi do gabinetu, wyjmując odznakę- Dzień dobry, Akane Namikawa, Wydział Śledczy, chciałabym z panem porozmawiać

Pomieszczenie było niewielkie i obskurne. Posiadało jedno, niewielkie okno, przez co w pokoju było dość ciemno. Była tam też półka na książki(ale bez książek) stojąca pod ścianą, kupa książek(ale bez półki) leżąca w kącie pokoju. Tu i ówdzie walały się jakieś papiery. Stało tez tutaj biurko. Tak jak wszystko w budynku: stare i zniszczone. Na biurku stała lampka, leżał stos dokumentów oraz telefon. Przed biurkiem stały dwa stołki, a za nim duży, czarny fotel. Jedyna rzecz, która nie wydawała się stara i zniszczona.
Na fotelu tym siedział facet. Był duży. Głównie wszerz, bo do wysokich nie należał. Generalnie ledwo mieścił się w fotelu. Nosił koszulę, która kiedyś zapewne była biała. Krzykliwy, różowy krawat w żółte kropki także nie wyglądał na nowy. Właściwie to można by się zastanawiać, w jakich czasach produkowano takie krawaty...
Facet miał krótkie, ciemne, przystrzyżone na jeża włosy i tego samego koloru wielkie wąsy.
- Tak, tak! - powiedział tylko kiedy Akane się przedstawiła - Niech pani wchodzi, siada i tłumaczy o co chodzi, jestem zajętym człowiekiem.- miał dość wysoki głos, jak na kogoś o takiej posturze.

Jezu, pomyślała Akane, gdy ujrzała wnętrze gabinetu. Jaki burdel. Odwołała wszystko, co myślała o tej redakcji przed wejściem tutaj. Tu było gorzej, niż się spodziewała. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy w ogóle wyjdzie stąd normalna. I jakoś zaczęła w to wątpić
- Yy, tak...- usiadła tak ostrożnie, jak tylko mogła; obawiała się bowiem, że odrobina siły i stołek się pod nią rozleci- Chciałabym porozmawiać z panem o Hamadzie Orinosuke. Słyszałam, że jest dość dobry w swoim zawodzie... A zresztą, szef zna najlepiej swoich pracowników- rzuciła, jakby tak naprawdę miała zamiar powiedzieć coś innego- Słyszałam też, że ostatnio pracował nad jakimś przełomowym reportażem. Przypuszczam, że wiedział pan, o czym ma być?

- Orinosuke? Orinosuke... - mamrotał do siebie jakby próbując sobie przypomnieć. Nagle pstryknął palcami - A, pamiętam go. Tak, jest dobry. Tylko tematy wybiera sobie niedobre. Interesują go największe zagadki kryminalne. No wie pani, te których wyjaśnienia nie ma, bądź wyjaśnienie jest niesatysfakcjonujące. Z tego powodu właściwie każdy jego artykuł miał być "przełomowym". Toteż niespecjalnie się przejąłem, kiedy zapowiedział mi artykuł o... - wygrzebał jakiś wymięty dokument z szuflady - "Kulcie Kręgu Śmierci i jego związkach z Kirą". Jakaś głupota. Kult ten rzekomo miał eee.... - zerknął ponownie na dokument - "przejmować po kolei władzę w kolejnych miastach Japonii, by na koniec przejąć ją całą. Następnie rozszerzyć swoje wpływy na cały świat". Szczerze, za ten artykuł chciałem go wywalić.

Ach, więc jednak to o Kirze. Akane słuchała tym uważniej, a gdy szef podał temat artykułu, nachyliła się w jego kierunku, jakby chciała lepiej słyszeć
- Kiedy to naprawdę mógł być ciekawy artykuł!- zaprzeczyła- Proszę pomyśleć, ile nastolatków się interesuje takimi sprawami! I publika to kupi... Orinosuke-san mógłby stać się najpopularniejszym dziennikarzem w Japonii! Nie sądzi pan, że to byłoby wspaniałe?- zrobiła krótką przerwę, by złapać oddech. Zerknęła na kartkę, którą trzymał- A nie dostawał pan wcześniej artykułów o tym Kulcie? Bo widzi pan...- zaczęła wyjaśniać, udając zakłopotanie i poczucie winy- Bo mnie to naprawdę zaciekawiło! Albo, nie wiem no... Może mogłabym dostać tę zapowiedź czy notatki pana Orinosuke?

- Oczywiście! Oczywiście, że publika to kupi. Publika kupi WSZYSTKO, pod warunkiem, że jest to dobrze ujęte. Myśli pani, że czemu Orinosuke wciąż dla mnie pracuje? Dwadzieścia cztery teorie w które nikt by nie uwierzył. On je ujmuje tak, że wydają się co najmniej prawdopodobne. Ludzie to kupują. Nie wszyscy, oczywiście, ale mimo wszystko kupują. Najciekawsze jest to, że on sam w to wszystko wierzy. Ale kult to coś nowego.
Podrapał się po brodzie wpatrując się w kartkę, jakby się zastanawiał.
- Tę „zapowiedź” może pani chyba otrzymać. Nie ma tu zbyt wiele informacji na ten temat, zapewne swoje notatki trzymał gdzie indziej. Tak, mogę to dać, skoro artykuł i tak już do mnie nie dotrze. Ale najpierw chciałbym wiedzieć, kogo podejrzewacie o zamordowanie go.

- A nuż niektóre z tych teorii są prawdziwe?- zauważyła- Pamięta pan pewnie, kilka lat temu nikt nie wierzył, że Kira może zabijać na odległość. Wtedy też uznawano to za głupią teorię. Może któraś z tych opisywanych teraz przez pana Orinosuke okaże się prawdziwa?
Zamilkła na chwilę. W zasadzie, to ten dziennikarz wydał jej się takim, który na pewno nie posuwał się do subtelnych "badań", żeby tylko zdobyć materiał na artykuł. Zapewne było tak i tym razem. Pamiętając o wszystkim, czego się dowiedziała o kłamstwach, postanowiła wykorzystać swoją hobbystyczną wiedzę w jakiś ciekawy sposób. W końcu nie na darmo zarywała noce!
Spochmurniała nieco, jakby zastanawiała się, co powiedzieć. Bo i tak się zastanawiała, ale na pewno nie tak poważnie, jak to wyglądało. A wyglądało co najmniej tak, jakby i on sam był podejrzany
- Naprawdę chciałabym panu powiedzieć, ale... Rozumie pan chyba...- zaczęła- Nie mogę tego wyjawić

- A nuż a widelec może niektóre są prawdziwe? Zapewne tak. Nie wiem za co innego ktoś chciałby go ukatrupić. - wyłożył "zapowiedź" na stół - Bierz. Mój warunek jest taki, że jeśli czegoś się dowiecie, moja gazeta dowie się o tym pierwsza.
W tym momencie Akane zadzwonił telefon.

Wzięła dokument
- Dobrze- zgodziła się- Jednak wolałabym nie podawać nowych wiadomości od razu, to mogłoby nie być dobrym pomysłem- jeszcze by się wszyscy popakowali w niebezpieczeństwo, o nie!
Wtedy usłyszała dzwonek telefonu
- Przepraszam, muszę odebrać- wyjęła telefon, nacisnęła odpowiedni przycisk, lekko odchyliła się na stołku do tyłu i przyłożyła komórkę do ucha- Tak?

- To ja. - usłyszałaś głos "partnera" - Sekcja na razie się opóźnia. Było ostatnio dużo tych śmierci i padł prezydent, w związku z czym nasza sprawa jest drugorzędna. Ale nie o tym chciałem mówić. Odnaleziono narzędzie zbrodni. Był to niewielki, zdobiony pamiątkowy nóż z inicjałami W.C*. Eksperci mają powody by twierdzić, że należy on do Watanabe Chuichi. To ten który prowadzi ten cały magazyn. Czyli szef naszej ofiary. Uznałem tylko, że powinnaś wiedzieć. - z daleka rozległo się jakieś wołanie - Wołają mnie, mają wreszcie się wziąć za tą całą sekcję. Uważaj na siebie. - po tych słowach błyskawicznie się rozłączył.
Dodzwonienie się do niego będzie niemożliwe w najbliższym czasie(to tak na wypadek, gdyby Akane postanowiła spróbować)

Szef, a zarazem podejrzany czekał spokojnie aż Akane zakończy rozmowę.

*-skrót nie jest dziełem przypadku ^^

Nie wiedziała co powiedzieć. Szczęka jej opadła. Więc jego szef był teraz podejrzany... Być może dlatego prosił, żeby wszystkie nowe wieści przesyłać do niego, pytał o podejrzanych... O cholera, w co ona się wpakowała?
Choć już jej świtał w głowie pewien pomysł na wykorzystanie tej sytuacji. Uśmiechnęła się szeroko
- To straszne, Nao-chan- odparła- Tak. Wpadnę do ciebie- po czym schowała telefon, a szefowi zabitego wyjaśniła pokrótce- Koleżanka miała wypadek i prosiła, żeby ją odwiedzić... Ale o czym ja to...- zaczęła rozglądać się po gabinecie. W takim bajzlu można było schować wszystko. Postanowiła jednak teraz nic nie szukać. Grunt to nawet o tym nie myśleć, wtedy się nie kapnie- A, tak. Myślę, że lepiej będzie, jeżeli dostanie pan wszystkie wiadomości już po zakończeniu śledztwa. Teraz je wszystkie obejmuje tajemnica, a szef jest niechętny podawaniu wiadomości mediom. Poza tym, istnieje wiele niesprawdzonych informacji. Zapewne wolałby pan mieć rzetelne informacje, prawda?

- Co prawda to prawda. Cóż, ja raczej nie wiem w tej sprawie nic więcej. Życzy pani sobie jeszcze czegoś, czy mogę wrócić do swojej pracy?

Już by poszła, ale to raczej ją zatrzymało
- A może jednak?- zapytała łagodnie- Proszę sobie przypomnieć cokolwiek. Może widział pan ostatnio coś dziwnego, Hamada-san dziwnie się zachowywał?

Zastanawiał się dłuższą chwilę.
- Niestety. Nie przypominam sobie nic więcej. - wygląda na to, że mówi szczerze- Jeśli sobie coś przypomnę, dam pani znać. - widać było, że ma dość tej rozmowy.

- Dziękuję za wszystko- Akane wstała i ukłoniła się lekko- Proszę dzwonić do mnie do pracy, wszystko mi zostanie przekazane. Do widzenia- zbierała się już, żeby wyjść, ale coś ją olśniło- Em... Mam jeszcze jedną prośbę, mogłabym zobaczyć miejsce pracy pana Hamady? Może coś zostawił- wątpiła, ale chyba przyzwyczaiła się już do tej "schizowej" atmosferki

Sięgnął do szuflady i wyciągnął z niej kluczyk, który rzucił Akane.
- Po wyjściu trzecie drzwi na lewo, to jego biuro. Jak pani wyjdzie z budynku, to proszę oddać kluczyk sekretarce.

- Taaak- prawie zaśpiewała- Dzięki- dodała ciszej, wychodząc z gabinetu. Następnie skierowała się do biura dziennikarza. Otwarła drzwi, wzięła kluczyk ze sobą i weszła do pomieszczenia, rozglądając się

Cóż, biuro jak biuro. Brudne i stare. Wygląda, jakby nikt tu nie zaglądał od dłuższego czasu. Jest mniejsze od biura szefa, za to bardziej obskurne. Ale nie ma tych wszystkich papierów walających się po podłodze. Stało tu biurko - co ciekawe - metalowe oraz półka na dokumenty oraz dystrybutor wody. Półka na dokumenty była prawie pusta, w odróżnieniu do dystrybutora, który był pusty zupełnie. Niewielkie okno zasłonięte było żaluzjami. Generalnie w pokoju było duszno. Panele podłogowe odchodziły gdzieniegdzie od podłogi. Ściany pokryte były niebieską tapetą. Gdzieniegdzie nawet pozostały po niej ślady, ale generalnie była to teraz tylko szara powierzchnia. Na suficie wisiała lampa. Z - jak się okazało, gdy Akane próbowała włączyć światło - nie działającą żarówką.