Dróżka między drzewami wiśniowymi

Po chwili sobie przypomniał to wszystko. Jednak takie koszmary miały swoje plusy. Wciąż jednak nie mógł zrozumieć tego. Jak to jest możliwe, że oni się spotkali.
-Czyli ty jesteś...nie możliwe. Ale dlaczego chcesz mi pomóc w zemście. Nie rozumiem tego.
Tak wciąż nie pamiętał tego, że on zabił jej ojca. Spojrzał na nią jakby miał gdzieś jej pomoc i tak było.
-W sumie i tak byś mi się do niczego nie przydała. To nie jest coś dla dziewczyn. Zawadzałabyś mi tylko i w ogóle nie wiem gdzie on jest. Więc to nie będzie takie łatwe jak ty sobie myślisz. Aby się zemścić trenowałem kilka lat i go zabije. Nawet jakbym miał dostać najwyższy wyrok czyli kare śmierci.
Tak chciał to zrobić sam bez niczyjej pomocy, zwłaszcza jakiejś dziewczyny, którą ledwo co pamięta.

Osłupiał z zaskoczenie. Nie mógł uwierzyć w to, że ona znała jego położenie. Musiał się tego dowiedzieć. Za wszelką cenę.
-Stój. Przepraszam za tamto, ale miałem już nie dawno pewne zdarzenie i byłem może trochę wściekły.
Spojrzał na dziewczynę ciepłym jak i miłym wzrokiem wraz uśmiechem.
-Może zacznijmy wszystko od nowa. Jestem Naoki, a ty?
Tak potrafił dostosować swoje zachowanie do każdej chwili.
Jeśli dobrze mi pójdzie to dostanę od niej tę informacje i ją zostawię.
Jednakże czuł w niej także żądze krwi i zemsty, która go satysfakcjonowała. Może jednak ta dziewczyna mu się do czegoś nada. Kto to może wiedzieć. Najwyraźniej nikt.

Co prawda to prawda. Pierwszego wrażenia nie zrobił dobrego, ale co mógł zrobić.
-Miło cię poznać Yuki. Skoro znasz tę osobę to z pewnością to z niej wyduszę.
Gdy skończył mówić, nagle zrobił dość groźny aczkolwiek niewinny uśmieszek. Z pewnością katował by tą osobę aż by nie utraciła przytomności. Potem by ją budził i znów to samo. Oby miał tylko tyle odwagi jeśli to będzie jakaś dziewczyna.
-Powiedz mi czy to jest chłopak czy dziewczyna. Jeśli to dziewczyna to nie wiem czy z niej coś wyduszę, ale jeśli chłopak to na pewno.
Powiedział jej to prosto z mostu. Nie miał zamiaru kłamać do takich rzeczy. Może i pragnął zemsty, ale nie był żadnym kłamcą.

Nie lubił tego typu wzroku. Przez to, że ktoś na niego tak się patrzy, potrafi zabić człowieka.
-Nie wiem jak ty, ale ja przeciwieństwie do ciebie potrafię okazać litość i nie jestem damskim bokserem.
Wzruszył po prostu od tak sobie swoimi ramionami. Jednakże co prawda to prawda jej słowa były twarde i okrutne. Nie poznał się jeszcze z taką dziewczyną, która by była taka. Mogła i być groźna i nawet trochę na taką wyglądała, ale on się nie bał. Miał to gdzieś, bo i tak z nią by przegrał, ponieważ nie bije dziewczyn. Co innego ten drugi zły Naoki.
-Jak wiele potrafię poświecić dla zemsty, hmm. No w sumie prakty... .
Miał powiedzieć, że praktycznie nawet swoje życie, ale przypomniał sobie ponownie osobę na której mu tak zależało. Dlaczego on nie mógł o niej zapomnieć i mieć spokój głowę skierował w dół. Przez co patrzał on na ziemie. Zacisnął dość mocno swoje pięści . Po chwili był już pewny swojego wyboru.
-Jestem gotów...
W tym akurat momencie podniósł swoją głowę i spojrzał jej prosto w oczy z groźnym wyrazem twarzy.
-...poświecić własne życie.
Gdy usłyszał te informacje od razu stał się bardziej szczęśliwy. Przez te wszystkie laty nie wiedział nic i nim, a teraz już wie kilka rzeczy.
-No dobra, ale gdzie chcesz iść?

-Powiem ci szczerze, że nie interesuje mnie zbytnio jego imię. Ważne, że ty to wiesz i mi pomożesz, albo ja ci. W sumie i tak mamy ten sam cel. Ale ja go zabijam.
Przy ostatnim zdaniu uśmiechnął. Nawet gdyby mu powiedziała wszystko to i tak by tego nie zrobił sam. W końcu on jest kiepski w planowaniu i trochę by mu to zajęło. Skoro ona ma tyle informacji to na pewno by miała plan.
-Hmm... da się zrobić. Potrafię udawać i to nawet dobrze więc nie ma o co się martwić. Z pewnością odwrócę jego uwagę. Dobrze, że znasz się na takich rzeczach jak hakerstwo, bo nie dałbym sam rady z tym.
Racja to brzmiało jak plan i to nawet dobry, a wręcz świetny. Z nią to mu się na pewno uda.
-Jezu skąd ty masz taki sprzęt. Ja bym nie miał nigdy takiego. No ok nie zabiję go skoro tak się stawia cała sytuacja.
Chwilę poczekał aż mu powie gdzie pójdą coś zjeść.
-Już dawno nie jadłem słodyczy i z chęcią bym coś przekąsił słodkiego.
Uśmiechnął się do niej i na końcu powiedział:
-Dobra prowadź, ale ja nie będę musiał ci stawiać?
Tak to było dobre pytanie. Miał nadzieje, że nie będzie jej musiał stawić niczego, ale jak będzie to trudno.

-Eh ma się ten talent.
Powiedział krótko i z uśmiechem na twarzy.
-Przecież i tak bym zapłacił za ciebie ja.
Ruszył za nią prosto do raju tanich słodyczy.