Izba przyjęć

Tu są przyjmowani pacjenci, którzy nie potrzebują natychmiastowej pomocy lekarskiej.

Podczas jazdy karetką dziewczyna oprzytomniała, tak więc trafiła po przyjeździe do izby przyjęć. Tam zbadano jej ciśnienie, poświecono latarką w oczy, zmierzono poziom glukozy, podano glukozę gdy okazało się ze jej cukier spadł, pozadawano kilka pytań, po czym stwierdzono, że to zapewne chwilowe osłabienie organizmu. Biorąc pod uwagę leki jakie bierze, było to dość logiczne- komplikacje bywały różne.
Pacjentka wyraźnie nie życzyła sobie dłuższego pobytu w szpitalu niż to konieczne. Biel ścian przytłaczała, raziła, budziła nieprzyjemne wspomnienia.
W tempie szybkim opuściła to- dla niej- okropne miejsce i podążyła do domu.

z/t -> mieszkanie panny Daichi

Do izby przyjęć wszedł policjant niosący dziewczynę, posadził ją w poczekalni
-Jak już cie opatrzą to czekam w aucie
Powiedział oschle i opuścił pomieszczenie

Akane, pomimo że nie była to miła sytuacja, było miło. Fajnie być noszonym na rękach, no, może nie w takich okolicznościach, ale zawsze. Słysząc niezwykle miły ton policjanta jednak nie zamierzała wdawać się w dyskusje. Po prostu kiwnęła głową i czekała

Do dziewczyny podszedł lekarz, Akane została zabrana do sali zabiegowej gdzie usunięto kulę z jej nogi i założono opatrunek. Na koniec dziewczyna otrzymała dwutygodniowe zwolnienie oraz kule by mogła jakoś chodzić.

Fakt, bolało, ale jakoś to zniosła. W końcu Akane ukłoniła się i wyszła, próbując przyzwyczaić się do chodzenia z kulą. Gdy jako tako opanowała tę umiejętność, poszła do auta
- Dobra, możemy jechać- rzuciła wesoło, ostrożnie wchodząc do samochodu

Mężczyzna odpalił auto i odejchał w kierunku domu Akane nie miał zamiaru nic mówić do dziewczyny, ogólnie rzadko coś mówił

z/t-> Dom Akane

Szedł kawał drogi wraz z nowo poznaną Matsumi. Po jakimś czasie doszli do szpitala. Spojrzał na nią.
-To może jednak przyjdziemy później?

Spojrzała na niego jak na małe dziecko które marudzi bo boi się szczepionki. Nie sądziła że na świecie są jeszcze ludzie którzy boją się wizyty u lekarza tym bardziej z tak paskudzącą się raną. Najwyraźniej chłopak nawet nie zdawał sobie sprawy z tego że mogło się wdać zakażenie.
- Chyba mieliśmy umowę prawda? - spojrzała na niego przenikliwym wzrokiem aby się upewnić czy przypadkiem nie wcisną jej kitu by się odczepiła

Oczywiście, że nie wcisnął jej kitu. Po prostu nie lubi lekarzy, a szczepionek tym bardziej.
-No dobra. Umowa to umowa. Zaczekam aż jakiś lekarz podejdzie
Tak jak powiedział tak zrobił. Po prostu czekał za lekarzem.

- Jakbyś sam nie mógł podejść, przecież on cię nie zje - zaśmiała się. - Nie przykują cię przecież do jakiejś maszyny zagłady i nie zacznie torturować.

-Jesteś tego pewna? Ja jednak wole nie ryzykować i poczekam.
Uśmiechnął się do swojej przyjaciółki lub koleżanki. Kto wie. Ani rusz. Teraz nic go dalej nie ruszy. Niech lekarz sam se przyjdzie do niego.

- Ty uważaj bo zaraz poszukam jakiegoś najbardziej przerażającego lekarza na całym oddziale - wyglądała bardzo poważnie, nie żartowała, starała się go trochę postraszyć.

-Nie boje się. Mam broń i nie zawaham się jej użyć.
Wyciągną scyzoryk i pokazał jej. Na nim był napis ,,Bądź silny"

- Nadal nie rozumiem jak można się bać człowieka który chce ci pomóc. - na chwilę się zamyśliła i zrobiła się poważna - no chyba że rana związana jest z czymś nielegalnym wtedy obawy były by słuszne bo zawsze można trafić na komisariat

No i tutaj go miała.
-No wiesz. Pobiłem jakiś gości, ale w obronie takiej jednej dziewczyny. Oczywiście pomagałęm bratu, a on jest Komisarzem więc nie jak widzisz nie mam czego się obawiać.
Powiedział prawdę i wciąż czekał za lekarzem.

- Zawsze możesz powiedzieć że rozciąłeś sobie rękę podczas zmywania. Nikt by nie dociekał i było by to wystarczająco dobrym wytłumaczeniem.
Zamilkła na chwilę wpatrując się w jakichś punkt. Po chwili dodała:
- Ale skoro masz brata komisarza i mu pomagałeś to raczej powinien być po twojej stronie w razie czego.

Po chwili do rozmawiającej dwójki podszedł lekarz.
-Proszę przejść tam
Mężczyzna wskazał na drzwi do kolejnego pomieszczenia, po czym sam ruszył w kierunku owej sali, czekał na chłopaka.

Spojrzała znacząco na chłopaka aby w końcu poszedł do gabinetu przebadać ranę. Nie miała zamiaru znowu się z nim spierać o to czy ma tam wejść czy nie.

Rozmawiał dłuższy czas z Matsumi aż tutaj nagle zjawił się lekarz.
-Eee dobra to idziemy. Chodź Matsumi.
Sam nie zamierzał iść do tego Gabinetu. Wstał i ruszył w stronę Gabinetu lekarza. Wszedł do tego dziwnego pomieszceznia i czekał na to co powie lekarz.

Lekarz przyjrzał się ranie na ręku chłopaka nie była duża, jednak lekarz postanowił założyć kilka szwów. Przemył ranę i zszył, założył opatrunek i chłopak mógł iść do domu.

- To ty miałeś iść do lekarza nie ja ja tu sobie spokojnie zaczekam - Usiadła sobie wygodnie na stojącym pod ścianą fotelu w poczekalni i z uśmiechem pomachała mu.^^

Lekarz zajął się jego ręką i po jakimś czasie skończył. Tak najlepiej założyć mu szwy na ranę. Tak to trzeba mieć pecha. Wyszedł z gabinetu i podszedł do Mitsuki.
-Już skończył. Możemy iść z tego przerażającego miejsca.
Stał i czekał aż dziewczyna wstanie i pójdą sobie.

Uśmiechnęła się i wstała. Widząc to jak chłopak nie może się już doczekać aż opuści to miejsce od razu pomaszerowała w stronę wyjścia.
- I co nie było tak źle - odwróciła z uśmiechem głowę w jego stronę - jak z ręką? Wszystko dobrze?

Zauważył uśmiech na jej twarzy.
-Było okropnie złożył mi nawet szwy na ranie, a z ręką juz lepiej. Przynajmniej nie krwawi. Tak w ogóle gdzie idziemy? Idziemy na most czy gdzieś indziej.
Tak był ciekawy gdzie teraz pójdą, bo chciał wyjść jak najszybciej z tego miejsca.