Kawiarenka

Po dłuższym czasie "rozmowy" z tymi typkami Tadashi odwrócił się, widząc, że Erato już się ulotniła odwrócił się i wrócił do kawiarni.Podszedł do kelnera i zamówił kawę, po chwili usiadł ponownie przy stoliku.Po kilku minutach otrzymał zamówiony napój, wziął filiżankę do ręki i napił się kawy.Zastanawiał się czy w końcu będą rozmawiać czy nadal każdy będzie robił to co mu się podoba.

Tadashi sobie poszedł. Czerwonowłosa wymknęła się tylnym wyjściem. Nie trzeba być geniuszem, aby ustalić co się stało. Niemniej Noburo interesowało to tylko w niewielkim stopniu.
Kira. Killerzy*. To jest to, co go w tej chwili interesowało.
Czy to może być któryś z tych, którzy byli wcześniej?
*Było ich trochę swego czasu. Ayumi, co do której nigdy nie miałem pewności, czy to faktycznie jedna z nich. Ale nie, jakoś tu nie pasuje. Pomijając fakt, że nie jest jakoś zadziwiająco bystra, ona właściwie zakończyła działalność dużo wcześniej. Wydaje się mało prawdopodobne, aby była to ona...
Następny jest ten, który zabijał pozostawiając napisy na ścianach. Ten był niepokojący. Jeden z przestępców przez niego kontrolowanych wypisał imię i nazwisko Noburo, razem z dwoma wyglądającymi na pseudonimy.
Przypadek Ishigamiego został na chwilę obecną rozważony.
Prawdopodobnie TA, która przekazała wiadomość zabijając dziewczynę z reklamy. Niestety brak na jej temat więcej danych, może to był któryś inny, starający się udawać, iż do gry wszedł nowy. Nie było więcej wiadomości wskazujących na ten charakter.* Upił kolejny łyk herbaty.
*Tak to mniej więcej wygląda. Jednak żaden z nich nie zabijał niewinnych. No, może poza prezenterami w telewizji. Albo któryś z powyższych przeżył gwałtowną przemianę przez te cztery lata, albo to ktoś nowy.*
Dopił herbatę i odłożył pustą filiżankę na stolik. Westchnął.
- Tadashi, od jak dawna policja prowadzi śledztwo w sprawie nowego Kiry? - spytał beznamiętnie, nie spoglądając na Tadashiego.

*-Przyznaję się, nie mam pewności jak odmieniać "Kira" w liczbie mnogiej. Użyłem więc angielskiego odpowiednika ^ ^

Właśnie miał się po raz kolejny napić kawy gdy Noburo zadał pytanie, mężczyzna odstawił filiżankę na stół i spojrzał w stronę mówiącego
-W sumie to od momentu kiedy się zorientowali, że to ktoś z "mocą" Kiry, ale jak dla mnie to jego sposób zabijania nie pasuje do nikogo z podejrzanych z przed 4 lat. Zastanawiam się tylko jaki cel ma ten nowy Kira.
Zakończył wypowiedź i sięgnął po filiżankę, napił się. W tej chwili próbował skupić się na sprawie, a nie na głupotach.

- Kira inny, sposób działania i myślenia inny, cele inne... - mówił raczej do siebie niż do Tadashiego - Dobrze, że chociaż metoda zabijania pozostała ta sama. Wreszcie będzie okazja dowiedzieć się jak to robi.
Ta sprawa go korciła. Bo jak można zabijać mając do dyspozycji tylko imię, nazwisko i twarz ofiary? Nie zbliżając się do ofiary można wywołać u niej śmierć, zmuszając także do pewnych czynności przed śmiercią. Kira znał jakiś na to sposób, Noburo zamierzał go rozgryźć. Za wszelką cenę.

Słuchał słów Noburo, jednak sam nic nie mówił. Pił spokojnie kawę i obserwował osoby będące w kawiarni. Kiedy wypił ostatni łyk napoju odstawił filiżankę i spojrzał na Noburo
-Jak tak w dwóch będziemy prowadzić luźną dyskusję to nic nie ustalimy
Mężczyzna wyjął z kieszeni przenośną konsolę i zaczął sobie grać, w sumie nie miał nic lepszego do roboty.

*Ty może nie.*
- Jak to się stało, że Ishigami dołączył do śledztwa? - spytał najwyraźniej puszczając mimo uszu uwagę Tadashiego. - Jeszcze jestem w stanie zrozumieć, że zamiast zabić go, wtrąciliście go do więzienia na dożywocie, ale teraz go wypuściliście, aby był w samym środku sprawy, której cztery lata temu był sprawcą. Dlaczego?

Patrzył w jeden punkt na ścianie nie chciało mu się odpowiadać na to pytanie
-Zapytaj mojego szefa a nie mnie.Prędzej nas ten Kira zabije niż my w końcu zaczniemy o czymś gadać w "pełnym składzie"
Tadashi zamilkł i nie miał zamiaru odezwać się przez najbliższy czas

Occ:
Tadashi milczy do odwołanie

Westchnął. Chwilowo nie wydobędzie nic więcej z Tadashiego.
Tadashi nie zamierza gadać, Ishigami napawa się wolnością i zaledwie po parunastu minutach po jej odzyskaniu wziął się za przyciąganie dziewczyn.
Westchnął. Zaczął się zastanawiać po co on tutaj w ogóle jest? Mógłby sobie pójść i nikt by nie zauważył. Nie powinien się dziwić. Za czasów Wielkiej Gry też tak przecież było. Nieraz miesiącami. Czego można było się spodziewać, jak był zmuszony polegać na Tadashim?
Postanowił zamówić drugą herbatę. Następnie wyciągnął małe, przenośne szachy. Nie grało się nimi najwygodniej, ale większe sprawiałyby większy kłopot. Rozstawił je i zaczął grać sam ze sobą, pogrążony we własnych rozmyślaniach, przerywając je tylko od czasu do czasu, by zorientować się w sytuacji dookoła.

Po dłuższym zamyśleniu Ishi potrząsnął nagłe głową. Chyba zdarzyło mu się "przysnąć" na jawie. Uśmiechnął się do Tomoyo, po czym wypił już chłodnawą kawę.
- Przepraszam, miałem ciężką noc... Wiele ciężkich nocy. Można powiedzieć, że praktycznie nie myślę.
Obejrzał się na Tadashiego i Noburo. Taa... Wiedział, że jest pod obserwacją. Na szczęście gdy tylko się dowiedział, że zostanie wypuszczony, zadzwonił do rodziny. Wyjaśnił pokrótce sytuację, naturalnie zawierając w opowieści dość nikłe ziarnko prawdy. Tym sposobem umożliwił sobie spotkanie z siostrą, matką i ojczymem. Tak bardzo, bardzo za nimi tęsknił w więzieniu...
- Tadashi, obawiam się że dzisiaj nie macie co na mnie liczyć. Potrzebuję porządnego snu, a później jakiegoś sytego jedzenia. Nie pamiętam kiedy ostatnio jadłem coś poza tą okropną papką którą dostawałem... No, sami wiecie gdzie.
Następnie przeniósł wzrok na Noburo.
- Tym razem to nie ja jestem twoim wrogiem.
Starał się w miarę możliwości ograniczyć informacje zawarte w swoich słowach. W końcu nie chciał, żeby ktoś niepowołany się dowiedział czym się zajmują.
Następnie podniósł się na nogi, choć z trudem. Był wyczerpany. Jak jasna cholera.
- Mam pozwolenie odejścia do domu?


_____

Przepraszam za brak aktywności z mojej strony przez ostatnie dni. Grypa mnie męczyła, a wtedy mózg mi działa na bardzo niskich obrotach. W sumie, jak jestem chory to można mi wmówić że 2 + 2 = 8

Rzucił tylko spojrzenie Ishigamiemu. Napił się herbaty. Nie powiedział nic. Nie do niego należy decyzja o tym, czy Kamuro może pójść czy też nie. Jakby nie było, o tym decyduje Tadashi, chociaż Noburo domyślał się jaka odpowiedź padnie.
Były Kira stwierdził, że nie on jest jego wrogiem. Spojrzenie adresata mówiło "zobaczymy". Po czym spokojnie wrócił do gry. Ishigami na pewno domyśla się, że minie dużo czasu, zanim mu zaufa. A zapewne prędzej Kira zacznie latać im nad głowami, nim Noburo zaufa mu w zupełności. To znaczy: w zupełności na jaką stać Tagashashiego, bo w absolutnej zupełności to on nie ufa nawet samemu sobie.
Upił łyk herbaty, wolną ręką przesuwając wieżę do przodu i oczekując na odpowiedzieć Tadashiego.

Zapewne nie tylko on się zamyślił przez dłuższą chwilę. Najwyraźniej nawet gdyby jakaś odpowiedź padła, przemknęłaby niezauważona przez słuch Shi. Zamrugała kilkakrotnie, powracając do rzeczywistości. Senny Ishigami, znudzony... no właśnie, czemu wydawało jej się że zna całą tą trójcę? W dodatku zacny pan komendant, od niedawna sąsiad z biurka obok, zezwolił jej spocząć w tym niesamowitym gronie. Więc co miała zrobić? Z opóźnieniem, ale jednak przysiadła się, opuszczając skromnie wzrok. Niezbyt przystoi siedzieć tak z trzema facetami, no cóż. Zamówiła kawałek sernika na zimno z truskawkami, żeby mieć się czym zająć.
Nadal jednak nie dawał jej spokoju osobnik od szachów. Nawet gdy wsuwała widelczyk między wargi, wpatrywała się w niego uporczywie w poszukiwaniu jakiegokolwiek detalu, dzięki któremu mogłaby go rozpoznać.

Kiedy kobieta skorzystała z propozycji policjanta, podniósł wzrok tylko na chwilę. Zaraz potem wrócił jednak do gry i picia herbaty. Mimo wszystko osoba siedząca przed nim natrętnie narzucała się jego myślom. Nie dawało mu to spokoju. Był absolutnie pewien, że ją zna, ale nie wiedział kim ona jest. To tak, jakby ktoś niezbyt dokładnie wytarł ją gumką z jego pamięci. Kiedy skończyła mu się herbata, a on po raz któryś z kolei dostrzegł, iż wykonał kolejny niemądry ruch, postanowił zaspokoić swoją ciekawość. Podniósł wzrok na intrygującą go osobę.
- Przepraszam, czy my się znamy? - spytał prosto z mostu. Ona także wyglądała, jakby miała wątpliwości.

Zajęty grą nie zwracał uwagi na nic po prostu sobie grał. Kiedy Ishigami zapytał czy może iść do domu Tadashi przerwał grę i spojrzał na niego
-Taa możesz iść i tak jak widać nic nie robimy
Wrócił do gry, jednak po kilku minutach przerwał i schował konsolę do kieszeni.Spojrzał na dziewczynę i na Noburo jednak nic nie powiedział.

Czekając na odpowiedź kobiety, zaczął zbierać swoje szachy. Tadashi oczywiście powiedział to, co Noburo przewidział. Prawie słowo w słowo.
*Jeśli wszyscy są rozproszeni po całej kawiarni, to robienie czegokolwiek było po prostu trudne. Teraz, jak Ishigami pójdzie, będzie trzeba odłożyć wszystko na inny dzień. Raany, ale ja marudzę, dobrze, że przynajmniej nie mówię tego wszystkiego na głos.*
Włożył pudełeczko z szachami do jednej z wewnętrznych kieszeni kurtki i zwrócił swój wzrok na dziewczynie.

- Zapewne. - Przyznała, zerkając przez okno na pożółkłe liście okolicznych sakur. Tak, ostatnio Tokyo napadł bum na tradycyjne drzewa wiśni i sadzali je gdzie tylko mogli. W parku, przy sklepach, czy choćby tutaj obok. Westchnęła cicho. - Niektórzy sądzą, że kwitnące sakury odbierają ludziom życie.
Kiedyś to było jedno z jej ulubionych zdań, a teraz po prostu nasunęło się jej na myśl. Nigdy nie wykorzystała tego motywu w książce, jednak zalegał tam, chcąc wyjść na zewnątrz i przedstawić się ludziom. Miłosne spotkanie. Odpoczynek pod drzewem. Para spleciona w namiętnym uścisku aż do utraty tchu. A potem cicha śmierć, razem z pierwszym pocałunkiem.
Kasztanowy kosmyk opadł na jeden z nieco uniesionych kącików ust. No to zapowiada się nowy bestseller.

- Kto wie? Tego się raczej sprawdzić nie da. Choć jak na kogoś spadnie zakwitająca sakura, to o tym powiedzeniu będzie głośno. - był to ewidentny żart, ale gdyby nie treść, można by uznać, iż mówi zupełnie poważnie.
Wtedy go olśniło. Park, niedługo po poznaniu z Ishigamim. To zdanie...
Siedział wtedy w parku, kiedy zza drzewa dosłyszał to zdanie. To ona!
*No właśnie. Chodziła przecież ze mną do klasy przez pewien czas. Taaak. Ona i Kamuro skutecznie przyciągali uwagę klasy, Ishigami jej żeńskiej części a... no właśnie, kto? Jakby nie było nazwiska nie mógł sobie przypomnieć...*
- Wybacz moją dociekliwość, ale jak się nazywasz? - zastanawiał się jednocześnie, czy ona go pamięta.

Tadashi siedział milcząc nie miał zamiaru nic gadać, zastanawiał się czy nie pójść gdzieś zamiast siedzieć tu i umierać z nudów.Po kilkunastu minutach zdecydował wybrać się do parku, wstał i spojrzał na Noburo i dziewczynę
-Muszę już iść.Do zobaczenia
Zapłacił za kawę i wyszedł z kawiarni, skierował się w stronę parku

z/t->Park

Zaśmiała się cicho, słysząc jego komentarz. Tak, mordercze drzewo, zgniatające zakochanych, jakie to urocze. Mimowolnie nachyliła się nieco ku niemu i zniżyła głos, mrużąc przy tym brązowe ślepia.
- Śmierć ma wiele imion. Jeśli byłeś kiedykolwiek przyjacielem Kamuro - Przerwała na chwilę, by zwilżyć wargi. -Utsukushi Tomoyo.
Dokończyła, czując że za chwilę parsknie śmiechem. To wszystko zabrzmiało tak beznadziejnie, że poczuła się jak w marnym serialu detektywistycznym.
- Dla przyjaciół Tadashiego, Taihen Shi.
Przynajmniej teraz wszystko wytłumaczy i nie będzie musiała pamiętać o swoim pseudonimie. Chociaż... znała go już zbyt dobrze. Miała jeszcze coś powiedzieć, ale tym razem pan komisarz wyleciał z kawiarni jak z procy. Ciekawe dlaczego? Skinęła mu głową na pożegnanie.

Teraz miał pewność. To musiała być ona. Nie zapamiętał jej zbyt dobrze, gdyż nie uczestniczyła w sprawie zbyt długo, a to Ishigami głównie spędzał z nią czas. Wspomniał raz czy dwa, że może być kłopotliwa. No właśnie, dlaczego mu to powiedział?
Tak czy inaczej, wyparowała kilka dni po dojściu do szkoły. Nikt nie wiedział dlaczego.
Zastanawiał się jak ma ją nazywać. Nie czuł się przyjacielem ani jednego ani drugiego. Zanotował w pamięci oba nazwiska, przemyśli to później.
- W takim razie jest to interesujące spotkanie po latach. - powiedział, jak zwykle, chłodno - Ja jestem Tagashashi Noburo.
Przedstawił się z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że ona się przedstawiła jemu. Po drugie: chciał sprawdzić, czy ona go pamięta. W co szczerze wątpił, ale ludzie potrafią zaskakiwać...

Aż zamrugała gwałtownie, gdy usłyszała jego nazwisko. Nie, to nie było nazwisko tylko imię. Zwykle nie zapominała, tylko odsuwała wspomnienia na bok, podświadomie sięgając po nie gdy potrzebowała czegoś konkretnego do pracy. Teraz nasunął jej się na myśl obraz chłopaka, który wydawał się nie odstępować Ishigamiego na krok. Zawsze zamyślony i dosyć oschły w kontaktach z innymi, takim go postrzegała. A może to tylko pierwsze wrażenie? W każdym razie, miał nawet miejsce w jej opowieściach, gdzie zwykle snuł logiczne wyjaśnienia nad szachownicą - teraz nie dziwiła się dlaczego tak go opisała.
- Spotkania bywają pełne nieporozumień, Tagashashi - san.- Przyznała cicho, nie odrywając od niego rozbawionego spojrzenia. Aż chciało się go...no... uszczypnąć w policzek. Chciała jeszcze coś dodać, ale zaraz przypomniała sobie kopertę, która została u niej w domu na biurku. Raporty ze spraw przypisanych Kirze i skład grupy dochodzeniowej. Przecież on tam był! (Powiedzmy, że fakt współpracy z Ishim woleli ukryć.) Dlatego też odsunęła się i złożyła przed młodym mężczyzną lekki ukłon.
- Mam jednak nadzieję, że współpraca w sprawie będzie owocna. - I niech odbiera te słowa jak chce.

- Tak samo jak nieporozumienia są pełne spotkań. - skomentował pierwszą wypowiedzianą przez Taihen kwestię.
Po jej reakcji widać było, że go poznała. Właśnie rozważał zalety i wady tego faktu, gdy dziewczyna nagle wstała i ukłoniła się, życząc powodzenia.
*Współpraca w sprawie? Co może przez to rozumieć? Zapewne sprawę Kiry... oznaczałoby to, że ma dostęp do informacji w tym śledztwie. Albo Ishigami jej powiedział... Nie, nie zrobił tego. Gdyby faktycznie tak było, nie byłaby aż tak zdziwiona. Czyli wiedziała coś o tym wcześniej. Ciekawe skąd...*
Na jego twarzy odmalowało się niezrozumienie.
- Współpraca kogo z kim w jakiej sprawie? - spytał tym samym tonem.

Zaśmiała się w duchu. Jeżeli się domyślił, a była tego wręcz pewna, nie dał tego po sobie poznać. No ale to nie Noburo z książki i miała prawo się pomylić w osądach. Dlatego też wyprostowała się, przyjmując dosyć oficjalną postawę.
- W członkach wydziału śledczego jest Twoje nazwisko. Ale zawsze mogę być w błędzie. - Przyznała spokojnie, kontemplując jego wyraz twarzy. Czego oczekiwała? Zrozumienia, zaskoczenia czy może po prostu śmiechu? W sumie jeszcze nigdy nie widziała, żeby kiedykolwiek się śmiał, nawet nieszczerze. Skarciła się jednak szybko w myślach, by przypadkiem nie popaść w jakąś obsesję, co zdarza się policjantom.

Skarcił się w duchu. *Noburo, w co pogrywasz? Ona nie jest twoim przeciwnikiem. Nie ma sensu tyle kombinować, bo przekombinujesz. A to nigdy nie jest zjawiskiem pozytywnym.*
- A skąd ty masz dostęp do tych danych? - jego ton wybitnie wskazywał na to, że domyśla się odpowiedzi.

No dobrze, nie spodziewała się takiej zmiany nastawienia. Uniosła nieco kąciki ust i pokiwała głową. Bicia braw byłoby trochę zbyt głośne jak na miejsce publiczne, które nie jest do tego przeznaczone.
- Przecież powiedziałam, że jesteśmy zmuszeni współpracować. Mam nadzieję, że nie będziesz miał tego za złe przełożonemu.
A co miała powiedzieć? Wzięli pierwszych lepszych policjantów do sprawy, żeby tylko móc ją już odłożyć na bok i oznajmić mediom że wydzielono wyspecjalizowaną grupę śledczą. A teraz niech się dogadują z cywilami, którzy znają się na procedurze w większym lub mniejszym stopniu.

- Cóż, też mam nadzieję, że współpraca da jakieś efekty. - powiedział zgodnie z prawdą. Co właściwie nie jest niczym szczególnym, gdyż Noburo rzadko kłamał.
*No i mamy obserwatora. Miło, że ktoś troszczy się, aby dawni podejrzani bądź - w przypadku Kamuro - dawni skazani nie chodzili bez nadzoru. Ciekawe ile ona tak naprawdę wie...*
- Interesowałaś się sprawą Kiry sprzed czterech lat?