Stacja metra

"Tokyo, miejsce przyszłej kariery zawodowej, Yakuzy i morderstw! Proszę wysiadać!"

Dopiero tutaj zatrzymał się. Stacja metra powinna być dobrym miejscem na odpoczynek. Spojrzał na Yokai, która biegła tuz za nim. Wyprowadził ją z domu Kyuzo w dość bezpieczne, zatłoczone miejsce. Mógł ją teraz zostawić. Chyba ma gdzieś mieszkanie. - Masz mieszkanie? - to było oczywiście pytanie retoryczne. Nie wyglądała na taką, co mieszka pod mostem. - Lepiej idź prosto do domu. - nie, żeby udawał mądrzejszego od niej, ale to była po prostu rada. - Albo czekaj... Spotkałaś już kiedyś Kyuzo?

Dziewczyna dyszała już lekko, ale wciąż biegła za chłopakiem , który, jak wskazywało, znalazł im wspaniale miejsce odpoczynku. Stare, zniszczone Metro. W okol , na ławeczkach, siedziało pełno żuli którzy wpatrywali się w nią jak w obrazek. Okładała ich tylko groźnym wzrokiem i szla na Hidetoshim. Pierwsze pytanie chłopaka było dość istotne, wiec nie zawahała się z odpowiedzią. - Tak, mam mieszkanie. Jego sugestia pójścia do domu była całkiem niezła, ale właśnie sobie coś przypomniała. Miala już ruszać w drogę, gdy ja zatrzymał pytaniem, które doszło do Niej dopiero po chwili. - Tak, spotkałam go już. A jak myślisz dlaczego go tak nienawidzę? - odparła z lekkim zdenerwowaniem.

Przepraszam, nie chciałem poruszać Twoich spraw osobistych. - stał jeszcze przez chwilę. Chciał zadac jeszcze parę pytań ale się wstrzymał. - Zatem, żegnaj Yokai. - schylił lekko głowę i odszedł na drugi koniec stacji. Teraz musi zadbać o siebie i znaleźć własny dom, bo w starym pewnie roi się od glin. Czekał spokojnie na metro.
Może się teraz martwic tylko o siebie...

- W porządku. - odpowiedziała z normalna intonacja głosu. Nie wiedziała co teraz robić, jej dom także jest zniszczony, wiec gliny mogą się dowiedzieć iż dziewczyna, która tam mieszka jest zamieszana w sprawę... nawet nie wiedziała co to za sprawa. Nie mogla tam wrócić, po prostu nie mogla, wiec gdzie miała się udać. - Czekaj ! - zawołała za chłopakiem biegnąc w jego stronę. Gdy stanęła przed nim wzięła głęboki oddech i spojrzała mu ledwo w oczy. - Nie mogę wrócić do mojego domu, jest zniszczony i policja będzie tam przejeżdżać , wiec będą się zastanawiać czy czasami nie jestem w to zamieszana . - powiedziała lekko dysząc. - Musisz mi pomoc. - dodała. Ona musiała się skryć. Znała przecież Kyuzo i widziała go w dniu ucieczki, a nawet sama zwiała z miejsca w którym się znajdował , wiec i tak miała przechlapane.

Patrzył na nią, słuchając uważnie. - Właściwie, to ja też nie mam domu. Ale razem raźniej. Znasz jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy się skryć? - może pójdą do hotelu, to będzie dość dobra kryjówka na jakiś czas. Lecz może Yokai ma lepszy pomysł?

Słuchała dokładnie co Hidetoshi miał do powiedzenia i uśmiechnęła się lekko, gdy zaakceptował jej propozycje. Tez nie chciała zostać sama tej nocy, a tym bardziej nie po tym co się stało. Pierwszy raz jest szukana przez policje , wiec to dla niej nowość życiowa. - Właściwie to nie mam pomysłu. - odpowiedziała lekko zawiedziona wciąż dysząc po cichu. - Moze Hotel? - spytała mając nadzieje, ze pomyślał o tym samym. - Bo w sumie nie chce zostać w miejscu w którym gapia się na mnie jakieś żule. - dodała z obrzydzeniem w glosie spoglądając na meneli na ławeczce.

Zgadzał się z Yokai. - Tak, a więc chodźmy.
Ruszył w stronę wyjścia. Razem z dziewczyną opuściliśmy dworzec metra.
Hidetoshi nie bardzo wiedział co będą robić. Jak mają wydostać się z tych kłopotów i czy znów kiedyś obudzi się przysypany odrobiną tynku? Już tęsknił za swoim domem.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, a jej oczy ostatni raz zobaczyły to okropne życie , które przezywali alkoholicy i ćpuny, wiedziała, ze przy najbliższej okazji tu nie wróci, bo nawet by nie miała po co. Nie chciała znów stać się ofiara wzrokowców, którzy patrzyli na nią jakby tańczyła na rurze. Marzenia menelów są takie niewartościowe, a jednak cieszą ich oczy, trudno. Ruszyła za Hidetoshim wiedząc iż teraz także będzie tęsknic za swoim domem w którym budziła się codziennie i chodziła do kuchni po kawę. Jak wyglądała przez okno kazdego ranka obserwując dokładnie dzielnice Shinobu. Cuda się zdarzają.

-Moshi moshi?-odebrał instynktownie Kisaragi, wysiadając z wagonu metra.
Szedł teraz wzdłuż torów, stając w końcu w luźniejszym miejscu. Chciał mieć możliwość w miarę swobodniej, jak na tokijskie warunki rozmowy.
-Jak mniemam wszystko poszło zgodnie z planem?

Mimo hałasu przejeżdżających wagonów metra Tanaka słyszał Kamuro głośno i wyraźnie.
-Nie martw się. Dopóki L czuwa nad tym przedsięwzięciem twoje dupsko jest bezpieczne. Najmniejszy, podejrzany ruch Kiry i ten zostanie zneutralizowany. -zapewnił go Kamuro.
Wiedział już, że L będzie musiał wydać odpowiednie rozkazy Policji, jednak dzięki wstawiennictwu samego Cesarza nie powinno to stanowić problemu, tym bardziej, że snajperzy będą w na tyle dużej odległości, że nie będzie nawet cienia szans na to, aby Kira miał możliwość zapisania ich w Notesie.
"Bardzo dobre miejsce spotkania wybrałeś Kamuro. Jesteś jednak bardziej ugodowy, niż bym to po tobie przypuszczał. Rozumiem, że chcesz pozbyć się tego naśladowcy raz na zawsze. Wiem, że przegrana jest tym, czego nienawidzisz, ale mam ciągle przeczucie, że za tym wszystkim kryje się coś więcej niż chęć pomocy" pomyślał Tanaka.
-Uważaj jednak na siebie. Może Kira jest, jak to go nazywasz idiotą, ale istnieje szansa, że nie działa sam. Wiem, że nie tylko on posiada Notes. Ktoś jeszcze może potraktować twoje wystąpienie jako wyzwanie. -powiedział Kisaragi, zdradzając kolejny, istotny szczegół jego śledztwa.

-Nie naciskaj go jednak zbyt mocno. Może i jest głupi, ale nawet ćwierć inteligent poznałby się, że takie nagłe wypytywanie jest podejrzane. Nie chcemy ryzykować twojego przedwczesnego zgonu, prawda? -zażartował Kisaragi.
-Jeszcze jedno. Będę kierował akcją z centrum handlowego. Tak, jak ustaliśmy, będziemy, dzięki pluskwie, słyszeć co mówicie. Na ustalony znak wkroczę na dach i aresztuję Kirę. Dodatkowo rozkażę snajperom postrzelić Kirę, jeżeli zacznie wykonywać jakieś niepokojące ruchy.
Tanaka odsunął się nieznacznie od krawędzi peronu. Hałas wydawany przez pędzące wagoniki metra oraz pasażerów zaczynał nieznacznie drażnić Tanakę.

"Sake? Nie! Nie możliwe! Czyżby?... Czyżby chciał mnie spić i.... ZGWAŁCIĆ ANALNIE?! Kamuro, ty podstępny krypto geju!" pomyślał przerażony własnymi myślami.
- Wakarimashita. -odpowiedział spokojnie. Nie chciał w żaden sposób pokazać po sobie zdenerwowania.

Kisaragi rozłączył się. Schował telefon do kieszeni płaszcza.
Czekał zaledwie 2 minuty na przyjazd swojej linii metra. Wsiadł do wagonu i zajął miejsce siedzące przy drzwiach. Zaczął czytać gazetę.
Trasa, która miał teraz pokonać była długa.

Kisaragi siedział teraz na jednym z krzesełek na stacji, z dala od pozostałych ludzi. Przyglądając mu się z boku można by odnieść wrażenie, że to zwykły student, pochłonięty lektura książki... poniekąd było to nawet prawdą.
Kisaragi miał na kolanach otwarty Notes... Prawdziwy Notes. Na kartkach, którym się teraz przyglądał było pięciokrotnie wpisane jego imię i nazwisko, za każdym razem z błędami. Wpisów dokonał już dawno, więc teraz miał pewność, że zasady, które wypisane były na okładce były prawdziwe. Jego notes nie miał jednak teraz swojej oryginalnej okładki. Prawdziwa okładka była przyczepiona do kopii notesu, która spoczywała spokojnie w przechowali bagażu na dworcu kolejowym.
"Dla pewności wpisałem swoje imię błędnie pięciokrotnie, aby upewnić się, że Notes na mnie nie zadziała. Prawidłowo zapisane imię zawarłem na kartce, która teraz tworzyła całość z kopią Notesu, którą ukryłem na dworcu. Nie zginałem jednak, więc wychodzę z założenia, że jestem uodporniony na działanie tego jednego, konkretnego Notesu. Kisaragi Tanaka przestał dziś istnieć dla świata. Nie będzie łatwo w pełni ukryć swoją obecność, ale poczyniłem już pewne przygotowania... Nie zamierzam jednak, póki co używać Notesu. Jest jeszcze na to za wcześnie" myślał, czekając na swój pociąg.