Brama wejściowa

Przed bramą znajduje się tablica z ogłoszeniami wszelkich klubów, zajęć dodatkowych i korepetycji. Gdzieś w okolicy nie zawadzi także ławeczka z odłażącą farbą.

Po krótkiej jeździe autobusem w końcu była przed szkołą. Za Erato z autobusu wyszła dość spora grupka uczniów i dosłownie odepchnęła ją na bok bo wyraźnie się spieszyli. Na pewno nie do szkoły tylko pewnie ,aby sobie zapalić gdzieś w ukryciu. Spojrzała jeszcze raz na zegarek w komórce. Zostało jej parę minut do dzwonka więc ma trochę czasu dla siebie. Schowała komórkę, poprawiła torbę i podeszła do tablicy z ogłoszeniami. Przeglądała różne ogłoszenia klubów i żadne jej nie zaciekawiło bo nie było nic napisanego o karate lub piłce nożnej. To jedyne sporty jakie lubi. Westchnęła i usiadła na ławce. Wyciągnęła komórkę i zaczęła pisać sms'a do przyjaciółki ze starego miasta.

Gdy rozległ się dźwięk starego dzwonka Erato schowała komórkę do kieszeni i wstała. Akurat teraz miała godzinę wychowawczą więc pewnie będzie musiała się przedstawić przed całą klasą. Nie lubi tego , zapewne palnie coś głupiego i klasa będzie się z niej śmiała.
Schowała ręce do kieszeni bluzy i poszła w stronę sali.

Z tematu - Sala lekcyjna

Szła powolnym krokiem w stronę bramy wyjściowej i zajęta była czytaniem książki o wampirach gdy jej drogę zaszło właśnie tych czterech kolesi z jej klasy. Najwyraźniej chcieli się pośmiać z Erato , ale ta tylko posłała im obojętne spojrzenie i przeszła między nimi. Zapewne się nie spodziewali takiego zachowania , tylko tego ,że Erato się wystraszy. Gdy tylko Erato ruszyła w stronę przystanku oni poszli za Erato. Nie spodobało jej się to więc przyspieszyła kroku. Akurat autobus stał na przystanku gdy dziewczyna podeszła. Specjalnie usiadła najbliżej kierowcy a grupka chłopaków usiadła na samym tyle i coś szeptali do siebie.

Dotarł do bramy. Nie wiedział gdzie dokładnie Ishigami chciał się z nim spotkać, ale to miejsce wydawało się odpowiednie. Stanął więc przy bramie i czekał, aż Kamuro tutaj dotrze.

//telefon Noburo dzwoni//

*Znowu?* - pomyślał sobie, gdy usłyszał dzwonek. Wyciągnął komórkę i spojrzał na wyświetlacz. Tym razem Tadashi. Czyżby planował... no, planował cokolwiek? Odebrał.
- Moshi moshi?

Po krótkiej chwil w słuchawce Noburo usłyszał głos Tadashiego.
-Cześć Noburo. Dzwonię by poinformować cie o spotkaniu, musimy w końcu wziąć się do roboty.

W tym momencie Noburo usłyszał warkot motoru jadącego w stronę szkoły. Siedział na nim Ishigami w skórzanej kurtce, z kaskiem na głowie. Zatrzymał się całkiem niedaleko, i wprowadził motocykl na krawężnik, wyłączając silnik.
- Przepraszam za spóźnienie.
Rzekł, ściągając kask z głowy.

- No, najwyższa pora. - powiedział do telefonu, jednocześnie dając sygnał, że zdanie to tyczy się także Ishigamiego. Zasłonił słuchawkę i powiedział:
- Poczekaj chwilę, Tadashi do mnie zadzwonił. - po czym ponownie zaczął mówić do telefonu - Przydałoby się coś wreszcie zrobić. Kiedy i gdzie?

Domyślał się odpowiedzi na przynajmniej jedno z zadanych pytań.

Przez chwilę Tadashi się nie odzywał zastanawiając się gdzie. W końcu Noburo ponownie usłyszał głos w słuchawce
-Najlepiej jeszcze dziś. Teraz jestem w kawiarni znajdującej się w centrum, jest ze mną Taihen. Na chwilę obecną kawiarnia jest miejscem spotkania, potem się zobaczy.

"Najlepiej jeszcze dziś". To było prawie to samo co "teraz", czyż nie?
- Ja jestem razem z Ishigamim. Dość niedaleko, możemy do was dołączyć.

-Przynajmniej nie będę musiał jeszcze do niego dzwonić. Czekamy na was.
Po tym jak Tadashi skończył wypowiedź połączenie zostało zerwane.

Rozłączył się. Westchnął. Miał ostatnio pecha. Cokolwiek zacznie, nie daje się skończyć. Nie było mu nawet dane uporządkować wspomnienia w czymś, co mogłoby być porządkiem. Teraz nie mógł nawet z Ishigamim porozmawiać. Po co było się ruszać z domu? Schował komórkę do kieszeni.
- Tadashi chyba zebrał się w sobie i postanowił zwołać zebranie śledczych. Mamy się zaraz stawić w kawiarni w centrum.
*I mam szczerą nadzieję, że nie skończy się tak, jak ostatnie zebranie.*

- A, w porządku. Podwiozę Cię. Wsiadaj.
Odparł, otwierając bagażnik motocykla. Wyjął z niego kask zapasowy, i podał go Noburo.

Włożył więc kask na głowę. Przyjrzał się maszynie na której poruszał się Kamuro, po czym na nią wsiadł, dając mu wpierw zająć miejsce kierowcy.

Sam założył kask na głowę, po czym zasiadł na miejscu kierowcy. Gdy pasażer również zajął swoje miejsce, odpalił silnik, po czym ruszył w stronę wspomnianej wcześniej kawiarni. Nie jechał specjalnie szybko - raczej dbał o bezpieczeństwo. Przezorny zawsze ubezpieczony.

z/t

Nawet nie wiedział, że człowiek może się czuć źle aż do tego stopnia. Słońce paliło, swoimi promieniami tylko drażniąc obolałe oczy Tadashiego, które definitywnie powinny pozostać zamknięte. Najlepiej w ciemnym pokoju, ulokowane w głowie wygodnie opartej na miękkiej poduszce. Och, doprawdy. Mięśnie miał jak z waty.
Może nie powinien tyle wczoraj pić...?
Swoją drogą, nie żałował. Dziewczyna była fajna, zgrabna, a spędzone z nią godziny rekompensowały dzisiejsze, wyjątkowo parszywe samopoczucie. Chociaż do teraz nie rozumiał, dlaczego kac musiał być na tyle dla niego okrutny.
Czekał już od paru minut na znajomą, z którą umówił się przed wejściem na uczelnię. Jak to zwykle bywa, przyszedł za wcześnie, ale nie przejmował się zbytnio. Oparł się o przejście w bramie, mając wręcz wyśmienity widok na wszystkie wchodzące osoby, w tym naturalnie kobiety. Jednakże - nie miał nastroju na podryw. Nie dzisiaj. Nie z tą głową. Nie, kiedy czuł się jak roślina.
Odchylił głowę i przymknął oczy, modląc się, aby wszyscy wokół rozmawiali o pół tonu ciszej.

Pogoda była wręcz obrzydliwie ładna. Idealna, by wyjść na spacer. Idealna, by położyć się na trawie gdzieś w cieniu, z notesem i pisać, spoglądając co chwilę w oślepiająco jasne, błękitne niebo. I fatalna do siedzenia na zajęciach. Hikaru poprawiła swoją czarną, skórzaną torebkę na ramieniu i w biegu wygrzebała telefon. Nie otrzymała jednak wiadomości, na którą czekała, więc cisnęła go do bocznej kieszonki i zasunęła zamek, przyspieszając.
To był plus egzystowania jako student - zajęcia były na, załóżmy, dziesiątą. Dziewczyna miała serdecznie dość wstawania bladym świtem aż do końca liceum, więc teraz mogła się spokojnie i legalnie wyspać. I pewnie spałaby dalej, wyjątkowo dziś olewając zajęcia, gdyby nie pewien marudny typ, który telefonem wyrwał ją z łóżka rano. Zauważyła go przy bramie i niemal zazgrzytała zębami.
Tadashi wyglądał, jakby jego jedynym życiowym pragnieniem było uciszenie świata oraz zdrowy sen. Hikaru już widziała takie przypadłości u młodych, rozrywkowych mężczyzn.
Ewidentnie skacowany.
- Ziemia do Tadashi'ego. - prychnęła, wyciągając z torebki w biegu plastikową teczkę. Zanim zdążył się zorientować, trzepnęła go nią w głowę. - Masz i wielb mnie na kolanach. Więcej ci nie pomogę, zacznij sam chodzić na wykłady. - powiedziała, wciskając mu materiały do ręki.

I kiedy właśnie rozmyślał nad tym, jak to chętnie napiłby się czegoś zimnego, z palących pragnień i rozmyślań wyrwało go - wypowiedziane przyjemnym głosem, ale jednak - prychnięcie dziewczyny. Bez wątpliwości była to Hikaru, na którą czekał już od dłuższej chwili. I wcale nie musiał otwierać oczu, aby stwierdzić, że dziewczyna jest mocno na niego wkurzona.
Ogarnął ją wzrokiem, który wyrażał czystą irytację i, z pewnością nieświadomie, przez chwilę bezczelnie zatrzymał go na jej pokaźnym biuście. Jego spojrzenie wyraźnie złagodniało. Mimo wielu lat prób, nad chorą fascynacją płcią piękną ciężko mu było zapanować. Szybko jednak, choć był pewny, że Hi zorientowała się, że się gapi, spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się przepraszająco.
- Wybacz, skarbie, jasne, nie powtórzy się - dodał cichutko, nie przejmując się tym, że nie brzmiało to nawet odrobinę prawdziwie. Chwycił plik z notatkami i standardowo jęknął. Dlaczego ona musiała tyle pisać?
Sam osobiście wolałby obrazować całe godziny spędzone na uczelni. Był pewny, że wyniósłby wtedy znacznie więcej z zajęć, chociaż i tak nie było mu to potrzebne. Chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się zjawić nieprzygotowanym, choć częste spotkania z przypadkowymi paniami często zabierały mu wieczory, czasem również i popołudnia.
Uniósł jedną brew.
- Och, wyciągnąłem cię z łóżka? - spytał, ukrywając półuśmieszek, niebezpiecznie czający się w okolicach kącików jego ust. - Wybacz...

- Owszem, wyciągnąłeś. - przytaknęła, mrużąc ciemnoniebieskie oczy. Zauważyła to zerknięcie na jej biust i od razu poczuła, jak jej irytacja rośnie. - Tak się składa, że miałam zamiar dzisiaj odpuścić sobie zajęcia, gdy nagle zadzwonił pewien imbecyl z przerostem ego, który wczoraj wieczorem pukał panienkę, więc jakoś wyleciały mu z głowy notatki. - dodała, ruszając z miejsca. Kątem oka jednak upewniła się, czy brunet idzie za nią.
Okazało się jednak, że idzie. Nie wiedziała, czy ma się z tego powodu jeszcze bardziej wściec, czy ucieszyć. Zamiast tego, zaczęła znów szperać w swojej torebce, w której prawdopodobnie można było znaleźć dosłownie wszystko. Tym razem jednak wygrzebała nieco pomiętą paczkę tabletek przeciwbólowych i wyciągnęła rękę w kierunku chłopaka, nawet na niego nie patrząc.
- Masz. - mruknęła, machając lekko paczuszką. - I wybij sobie z głowy ewentualne teorie, głoszące, że skoro wyciągnąłeś mnie z łóżka, to masz pełne prawo mnie do niego zaciągnąć. I wisisz mi przysługę.

Tadashi bardzo nie lubił momentów, kiedy ktoś usilnie starał się komentować jego "nocne życie". Uważał, że erotyczne odloty są tylko i wyłącznie jego sprawą, jednakże w żaden sposób tego nie zripostował. Po prostu dał się dziewczynie wygadać, jako że najwidoczniej właśnie tego potrzebowała. Więcej: starał się jej nawet słuchać.
Szedł za nią potulnie, ale pokręcił przecząco głową, kiedy zaproponowała mu tabletki przeciwbólowe. Tego typu medykamenty zupełnie na niego nie działały, raczej bardziej by go ogłupiły. O ile to w ogóle możliwe.
Rozbawił go za to komentarz dotyczący ewentualnego zaciągnięcia do łóżka Hikaru. Owszem, dziewczyna była naprawdę ładna i miała naprawdę duży... potencjał, ale raczej nie myślał o niej w kategorii: dziewczyna na kolację i śniadanie. Była na to zbyt twarda, wątpił, aby tego typu gierki na nią podziałały. Chociaż może warto kiedyś spróbować. Kiedyś.
Na razie postarał się w jakikolwiek sposób pozbyć tego okropnego bólu głowy.
- Niemal drżę na myśl, cóż by to mogło być - stwierdził z lekkim, leniwym uśmieszkiem i przyjrzał się figurze dziewczyny. Kwestię ewentualnego seksu inteligentnie zignorował.
Idealne proporcje... - stwierdził i już niemal wyciągał notes, aby szybko nakreślić szkic, gotowy do dopracowania już w domowym zaciszu.

Dziewczyna obejrzała się przez ramię, marszcząc wąskie, regularne brwi. Zauważyła, że mierzy ją uważnym spojrzeniem, jakby zdejmował z niej miarę. Albo przygotowywał się do szkiców. Wiedziała, że Tadashi rysował, nawet całkiem fajnie. Do tego stopnia, że mogłaby rozważać perspektywę owinięcia go sobie wokół palca i nakłonienia, by robił jej rysunki do książek.
Może kiedyś.
Nie mówiąc już o tym, że był irytujący, ale na swój sposób go nawet lubiła. Nie był kolejnym bezużytecznym, ludzkim pasożytem bez perspektyw, nie zatruwał społeczeństwa samą swoją egzystencją. Miał jakieś cele. Miał pewnie jakieś marzenia, wykraczające dalej niż "inna dziewczyna na każdą noc". Zdecydowanie zasługiwał na to, by żyć w tym społeczeństwie, w przeciwieństwie do setek innych, beznadziejnych tworów. Uśmiechnęła się kącikiem ust.
Gdyby to jej została ofiarowana moc selekcji nieprzydatnych ludzi, jego by zostawiła. Mimo wszystko.

- Cóż... Musi być to faktycznie obrzydliwy plan, skoro tak intensywnie milczysz. - Dorównał jej kroku i położył dłoń na talii, aby pomóc przecisnąć się w jakimś wyjątkowo gęstym tłumku. Nie było w tym geście jednak żadnych podtekstów - zwyczajna uprzejmość i podstawy wychowania.
- I naprawdę dziękuję ci za notatki - dodał, a wyczuwając niezręczną ciszę, bądź rozmowę o niczym, postanowił sam rzucić jakimś w miarę ciekawym tematem. Myślał, myślał i... poddał się.
Nie było szans, by przy swoim obecnym stanie był w stanie w interesujący sposób poprowadzić rozmowę. Zdał się na dziewczynę, dyskretnie ziewając na boku.

Duncan spojrzał na bramę wejściową uczelni. Od roku, prawie codziennie, ten sam widok. Przekrzywiony napis z nazwą szkoły, jakby nikt w tym mieście nie wiedział, co to za budynek. Pożółkłe litery, które informowały tych wszystkich niewiedzących, że to jednak NA PEWNO jest szkoła. Brawo, pomyślał Duncan. Brakuje tu tylko wetkniętej pomiędzy kolejne stopnie tabliczki z napisem: "Wejście na teren posesji grozi kalectwem lub śmiercią. Albo całkowitym wypraniem mózgu. Do wyboru".
W sumie nie do końca rozumiał, dlaczego w ten jeden, konkretny dzień pałał niechęcią do uczelni, na której przecież krzywda mu się nie działa ("A te kolejne pieprzone egzaminy?!", odezwał się w nim wewnętrzny głos, który Duncan jednak szybko stłumił). Sięgnął do kieszeni w kurtce. No tak. Znowu. Po raz kolejny. Mógłby się w sumie przyzwyczaić.
Duncanie Naitō, kiedy nauczymy się nosić ze sobą długopisy?
Za kwadrans miał zacząć się kolejny egzamin. Chłopak miał do wyboru - albo pobiec do domu, wziąć długopis, przybiec z powrotem pod szkołę, wbiec zziajany do sali wykładowej pięć minut po rozpoczęciu testu, usiąść na jedynym wolnym miejscu (środkowe krzesełko pierwszego rzędu) i próbować ochłonąć, albo wejść do budynku już teraz i spróbować załatwić sobie coś, czym mógłby pisać. Wcisnął ręce do kieszeni, przeanalizował szybko oba rozwiązania. Podrapał się w końcu w kark. Musiał mieć głupią minę. Odgarnął z czoła kilka niesfornych kosmyków. Zdecydował. Aż dziwnie się poczuł, kiedy pomyślał o tym, jak długo myślał nad tak błahą sprawą.
Wbiegł do szkoły z rękami w kieszeniach.