Dom Erato

Wskazała mniej więcej jedne z drzwi na korytarzu.
- Tam. - powiedziała i poszła we wskazany punkt. Otworzyła drzwi do swojego pokoju i tam weszła. Chwilę się zastanawiała gdzie położyć pudło i zdecydowała się na swoje biurko. Ogarnęła miejsce na biurku obok komputera z kartek i dokumentów, które od tak sobie wrzuciła do kosza. Niepotrzebne notatki.

Poszedł za nią, będąc w pokoju czekał chwilkę aż ona ogarnie biurko by po chwili postawić tam pudło.Spojrzał na Erato i uśmiechnął się
-Pomóc ci w czymś jeszcze?
Oparł się ręką o biurko i zastanawiał się co dziewczyna jeszcze wymyśli

Pokiwała przecząco głową.
- Nie. Już dam sobie radę. - uśmiechnęła się - Dziękuję ponownie. Dużo mi pomogłeś już. Z tym pudłem bym się chyba siłowała tygodniami. - machnęła ręką i wyszła z pokoju na korytarz. Ziewnęła dosyć mocno , ale zakryła usta dłonią bo tak nakazuje kultura. Spojrzała za prawe ramię i na Taro.
- A tak właściwie , macie coś takiego jak służba ? - spytała.

Wzruszył ramionami i się uśmiechnął, skoro już nie ma w czym pomóc to trudno
-Jakoś nie wykorzystałaś mnie za bardzo
Poszedł do salonu po swoją bluzę w sumie powinien już wracać do siebie, a i Erato na pewno jest już zmęczona.Wziął swoją bluzę i ją włożył po czym podszedł do sennej już dziewczyny
-Jesteś już zmęczona lepiej żebyś odpoczęła.A co do służby to jest ale ja mam swoje zadanie i tylko na tym się skupiam no i zawsze znajdzie się czas wolny

- Oj , wybacz, ale na razie nie mam do czego. - zaśmiała się.
- Już idziesz? - Zauważyła ,że Taro szykuje się do wyjścia. Spojrzała na zegarek w komórce. A no faktycznie , jest już dość późno. Czas leci dość szybko... Przynajmniej odprowadzi go do drzwi. Chociaż to za mało aby się odwdzięczyć za potrójną pomoc.

Spojrzał na zegarek, było już dość późno jednak nie obchodziło go to za bardzo.Przeniósł wzrok na Erato która była trochę zdziwiona że już idzie? Uśmiechnął się do niej
-Jeśli chcesz mogę zostać mi się nigdzie nie śpieszy, ale ty powinnaś odpocząć wyglądasz na zmęczoną

- Może jestem zmęczona , ale nie oznacza to ,że chcę spać. - uśmiechnęła się szeroko. - Fajnie byłoby gdybyś jeszcze trochę został, ale nie zatrzymuję. Twoja wola. - poszła do salonu by wziąć ze stołu szklanki , cukier i tacę. Ciasteczka zostawiła bo pewnie będzie podjadać jak zwykle. Odstawiła wszystko do kuchni i wróciła na korytarz.
- To jak?

-W sumie nie chce mi się siedzieć w pustym domu
Zdjął bluzę i powiesił ją na wieszaku, uśmiechnął się do dziewczyny.Nie miał pomysłu o czym by tu z nią porozmawiać, więc postanowił zapytać tak po prostu.
-No to co robimy? Masz jakieś pomysły?

Erato za to miała pomysł.
- Głodny? Może uda mi się coś wykombinować. Powiem z dumą ,że jestem bardzo dobrą kucharką! - uśmiech nie znikał z twarzy dziewczyny. W końcu od roku rozmawia z kimś na spokojnie i nie o formalnościach. - I mam siłę jak Bruce Lee. - zaśmiała się.

Wysłuchał uważnie dziewczyny jednak na jej ostatnie słowa również się zaśmiał.Był ciekaw czy ona gotuje równie dobrze jak on sam, postanowił się o tym przekonać.Uśmiechnął się do Erato na początku miał coś powiedzieć jednak nic powstrzymał się i powiedział zupełnie coś innego
-Jestem ciekaw co zamierzasz zrobić

- Zobaczę co mam w lodówce. - uśmiechnęła się jeszcze raz i poszła do kuchni. Otworzyła lodówkę i przyglądała się zawartości. Pomidory, pieczarki, czosnek , ser, marchew, pietruszka , masło... Wyjęła wszystko i położyła na blat. Zaczęła grzebać po szafkach i wyciągnęła oliwę, sol, oregano , bazylię. Zastanawiała się co może z tego zrobić. Hmm...

Poszedł za nią i stanął w drzwiach, przyglądał się temu co ona robi.Widząc masę produktów samych warzywek do głowy przyszła mu tylko sałatka.Widząc jak Erato się zastanawia podszedł do niej
-Z tego możesz zrobić sałatkę
Szepnął jej do ucha i usiadł na krześle

- Ha! Jeszcze zobaczysz. - uśmiechnęła się cwaniacko i chwilę pomyślała. Co można zrobić z tych produktów? Ser , pomidory... tak! Wyciągnęła jeszcze z szafki paczkę makaronu oraz z lodówki jakieś mięso i mleko. No i zaczęła wydziwiać. Najpierw zrobiła jakiś biały sos, potem coś smażyła na patelni i starła pomidory. Rozgotowała makaron , wyjęła jakąś blachę na którą warstwami układała sosy, makaron i tak na zmianę. Nie zajęło jej to dużo czasu , jakieś dziesięć minut. Wsadziła to do piekarnika i ustawiła na 180 st.
- No!

Przyglądał się temu co Erato wyprawia, lubił patrzeć jak ktoś gotuje, a nie on sam musi stać przy garach mimo tego, że to jedne z całkiem przyjemnych rzeczy.Kiedy blacha wylądowała w piekarniku Tadashi lekko się uśmiechnął, ale nic nie powiedział.

- To czterdzieści minut mamy z głowy. - uśmiechnęła się. - Wiesz co to będzie? - na pewno nie zgadnie! Chyba jeszcze nie jadł takiego dania . Ale Erato może się mylić. Sprzątnęła pozostałości na blacie i dokładnie go umyła po czym na nim usiadła.
- I chyba wyczerpały mi się pomysły na zabicie czasu.

Patrzył w jeden punkt na ścianie tak tak Tadashi znowu odleciał gdzieś myślami, a od dłuższego czasu często mu się to zdarza więc nawet nie usłyszał tego co mówiła Erato. Myślał o sprawie Kiry obecnym dochodzeniu, które dopiero się zaczyna i tym z przed 4 lat, chciał przypomnieć sobie jak najwięcej szczegółów. W tej chwili na jego twarzy widniała poważna mina

- Hę? - zauważyła ,że Tadashi nad czymś rozmyśla i w ogóle nie słuchał tego co powiedziała. - Pewnie ma ważne sprawy... - pomyślała i wbiła wzrok w okno, a raczej na to co jest za nim. Widziała jedynie swoje odbicie, bo na zewnątrz jest już ciemno , a w środku pali się światło.
Tadashi ma ważne sprawy , a Erato go zatrzymuje. Nie jest to zbyt miłe.

Siedział taki zamyślony przez długi czas, było odcięty od rzeczywistości. Po pewnym czasie zasnął siedząc na krześle, nie powinien był zasnąć, ale jednak był już dość zmęczony, a teraz musiał korzystać z każdej chwili odpoczynku. Będzie musiał przeprosić Erato za to, że od tak sobie zasnął będąc u niej w domu.

Nie miała pojęcia ile czasu minęło. Nawet sama Erato zaczęła przysypiać, ale gdy tylko piekarnik w końcu zapikał dając sygnał ,że czas minął , dziewczyna zeskoczyła z blatu i spojrzała na Taro. Ku jej zdziwieniu spał. Wyłączyła piekarnik i poszła do salonu po koc. Grzebała po wszystkich szafkach bo nie miała pojęcia co i gdzie wsadziła. W końcu trafiła na to co chciała ; koc. Poszła z nim do kuchni i okryła Taro, aby nie zmarzł w nocy. Uśmiechnęła się pod nosem i poszła do swojego pokoju, po swoją pidżamę. Odrobiła ostatnie lekcje , wykąpała się, umyła zęby i sama poszła spać.

Obudził się siedząc na krześle, był przykryty kocem.Uśmiechnął się do siebie i wstał, złożył koc i położył go na krześle.Sam podszedł do okna i patrzył co dzieje się na zewnątrz.
*Jak zwykle nic ciekawego, pogoda paskudna i pewnie jest zimno*
Mężczyzna usiadł na drugim krześle, które znajdowało się w pomieszczeniu i czekał aż właścicielka domu się obudzi.

Wstała wcześniej niż powinna. Obudziły ją koszmary , które dręczą ją od dłuższego czasu. Niechętnie zeszła z łóżka i powlekła się do kuchni. Zapomniała zupełnie ,że ma gościa i weszła do kuchni jakby nigdy nic. Była zaspana więc, nie zauważyła , że na krześle siedzi Taro. Otworzyła lodówkę i wyciągnęła kartonik mleka i upiła trochę napoju. Kątem oka dostrzegła Taro i z zaskoczenia omal się nie zakrztusiła. Zakasłała kilka razy i odstawiła karton na blat.
- Oj , wybacz.

Uśmiechnął się do Erato i wstał z krzesła. Nie mógł już dłużej nad używać jej gościnności, więc postanowił pójść do domu. Najpierw jednak musi przeprosić dziewczynę za to, że tak po prostu sobie zasnął, podszedł do niej
-Przepraszam, że tak zasnąłem, powinienem był pójść do domu.Teraz już nie będę ci przeszkadzał.Do zobaczenia
Mężczyzna poszedł do korytarza włożył bluzę oraz buty po czym opuścił dom Erato i skierował się w stronę swojego domu.

z/t->Dom Tadashiego

Dla zachowania uprzejmości Erato odprowadziła Taro do drzwi , pożegnała się i wróciła do kuchni. Wzięła z niej koc i odłożyła na swoje miejsce. Teraz stawi czoła tej całej grupce prześladowców Erato. Nie żeby celowo , ale oni chodzą razem z nią do klasy więc nieuniknione jest spotkanie. Dziś się dowie czego tak naprawdę chcą od niej.
Umyła włosy , wysuszyła , rozczesała potem ubrała się w mundurek szkolny oraz spakowała podręczniki i w sumie była już gotowa do wyjścia, ale miała trochę wolnego czasu więc włączyła telewizor. Akurat leciały wiadomości. Prezenterka była bardzo nerwowa i opowiadała o katastrofie samolotu z przestępcami. Mimo ,że byli tam sami przestępcy to Erato było strasznie żal tych ludzi. Pewnie i tak połowa była niewinna bo prawo już takie jest. Nie mogła już słuchać dalej tego co mówiła prezenterka więc wyłączyła telewizor. Nałożyła na siebie kurtkę, wzięła klucze i wyszła na przystanek.

z tematu - uczelnia - Boisko szkolne.

Nie spieszyło jej się do sklepu. Najpierw musi odłożyć zbędny balast , to znaczy torbę z książkami. Przebrać się w normalny strój i wtedy może "działać". Najpierw zakupy , a potem poszuka tego kogo powinna. Ahh , dzień bez końca wrażeń!

Poczłapała do drzwi i trochę zajęło jej szukanie kluczy w wielkiej torbie. Gdy w końcu otworzyła drzwi , nawet nie zdjęła adidasów i pobiegła do swojego pokoju. Tam nałożyła na siebie dżinsy , białą bluzkę a na to zieloną bluzę. Wzięła z szafki grubsze pieniądze i wyszła.

ZT

Wpadła jak rakieta do domu i rzuciła zakupy Taro na przedpokój , a swoje potargała do kuchni z czego wyjęła czarną farbę do włosów. - Skończy się... - myślała sobie w duchu. Może nie dzięki tej farbie , ale ogólnie zmieni dotychczasowe życie. Już pojęła , że rodzicie razem z siostrą zginęli i że jest sama. Musi sobie radzić i musi się zmienić , a zacznie od włosów.
Pobiegła to łazienki i nie wychodziła jakiś czas. W końcu wyszła z głową owiniętą w ręcznik. Poszła do swojego pokoju, wyciągnęła suszarkę i zdjęła balast z głowy.
Gdy wysuszyła włosy były czarne. Nie został ślad po czerwonych włosach. Ha! Pierwszy krok do inności. Pobrudziła się lakierem , więc przebrała szybko. Nałożyła pomarańczową bluzkę i czarną bluzę. Dżinsy na szczęście ocalały. Stanęła przed lustrem i przyglądała się sobie.


- Mi to pasuje - skomentowała cicho i poszła do kuchni. Wypakowała swoje produkty i schowała do lodówki. O wiele lepiej wyglądała... Gdy skończyła poszła do przedpokoju po zakupy Taro. Zamknęła drzwi na klucz i poszła...

ZT